O Εκτοπισμός στην Κύπρο Οι Î£Ï Î½Î­Ï€ÎµÎ¹ÎµÏ‚ της Πολιτειακής και ... - PRIO

54 Βιωματικές Ιστορίες: Ελληνοκυπριακή Κοινότητα
Αντιδικία
Η Ελένη Μελέαγρου εργαζόμενη στο Λονδίνο ως δικηγόρος άρχισε τη συνεργασία της, το
2003, με το Κέντρο AIRE και επικεντρώθηκε σταδιακά σε υποθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμά των.
Ως μέρος αυτής της τής εργασίας ξεκίνησε να εξετάζει υποθέσεις στο ΕΔΑΔ που αφορούσαν
την Κύπρο και μελέτησε το ιστορικό των νομικών υποθέσεων από την υπόθεση λοϊζίδου
εναντίον Τουρκίας και μετά. Η Ελένη Μελέαγρου ανέμενε την εξαγγελία για τη δημιουργία μιας
νέας Επιτροπής, η οποία ανακοινώθηκε την ίδια μέρα της απόφασης της υπόθεσης ξενίδη-
Αρέστη εναντίον Τουρκίας. 12
«Άρχισα τότε να τη συζητώ με άλλα άτομα. Είχα την άποψη ότι έπρεπε να δοκιμαστεί αυτό το
εσωτερικό ένδικο μέσο, για να διαπιστωθεί αν ήταν αποτελεσματικό ή όχι. Έψαξα για τους τίτλους
ιδιοκτησίας μας, άνοιξα τα συρτάρια του πατέρα, τα οποία είχαμε κρατήσει τακτοποιημένα, βρήκα
τίτλους και χάρτες και άλλα. Ποτέ πριν δεν ενδιαφέρθηκα για τίτλους και έγγραφα. η μητέρα μου
δεν είχε ιδέα που ήταν τα πράγματα, ο πατέρας ωστόσο είχε κρατήσει τα πιστοποιητικά ιδιοκτησίας
επειδή μετά το 1974 τα κτηματολόγια της Αμμόχωστου και της κερύνειας χάθηκαν (‘εχ-χασιμιά’).
Χρειάστηκαν ώρες για να καταλάβω τι ταίριαζε με τι, και στο τέλος ανακάλυψα ότι υπήρχαν 18 δια -
φορικά τεμάχια τα οποία βρίσκονταν παντού [στο βορρά]. Ήθελα να απαιτήσω την επιστροφή
τους, μιας και η ΕΑΠ δήλωνε ότι αποκαθιστά περιουσίες.»
Η Ελένη Μελέαγρου στις διαβουλεύσεις της με φίλους και γνωστούς εισέπραττε ανάμικτες
αντιδράσεις.
«Έκανα συζητήσεις επί συζητήσεων με άτομα – μου έλεγαν ότι αν πάω θα είναι προδοσία, θα
σήμαινε αναγνώριση της λογικής της κατοχής της Τουρκίας, αλλά δεν με ενδιέφεραν αυτά τα
θέματα. Με ενδιέφερε μόνο το γεγονός ότι πρόκειται για εσωτερικό ένδικο μέσο και ότι έπρεπε να
εξαντλήσω τις δυνατότητες που προσφέρει. ο θείος μου με υποστήριζε πολύ και εισηγήθηκε να
μιλήσει σε ένα φίλο του από την Μόρφου που ήταν δικηγόρος.»
Η διασύνδεση με τον Τουρκοκύπριο δικηγόρο είναι κάτι που η Ελένη Μελέαγρου εκτιμά
περισσότερο από την όλη εμπειρία της εκδίκασης της υπόθεσης. Αν και αρχικά ανέλαβε η ίδια
την υπόθεση ο δικηγόρος σε κάποια στιγμή διορίστηκε ‘δικηγόρος της’ με πληρεξούσιο για
να μπορεί να δρα όταν θα ήταν στην Αγγλία.
«ο Χάκκι είναι ένα άτομο που αγάπησα και ακόμα αγαπώ πάρα πολύ. Τον συνάντησα το 2006
και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί. ο Χάκκι δεν μιλούσε πολύ καλά Αγγλικά και τα δικά μου
Τουρκικά ήταν λιγοστά, αλλά μιλούσε άπταιστα Ελληνικά στην κυπριακή διάλεκτο έτσι όπως τα
έμαθε στα παιχνίδια του στις γειτονιές της Μόρφου. Στην αρχή που επικοινωνούσαμε με νομικούς
όρους στην κυπριακή διάλεκτο, σκέφτηκα πως δεν πρόκειται να βρούμε άκρη [γέλιο]. Αλλά ήταν
έξυπνος και αφοσιωμένος. Τον καθοδήγησα στο σύστημα του ΕΔΑΔ και εκείνος στο δικό τους για
το οποίο δεν είχα ιδέα. Αρχίσαμε να γινόμαστε στενοί φίλοι, και με τη σύζυγο του επίσης, συνη -
θίζαμε να καθόμαστε στην κουζίνα του σπιτιού τρώγοντας λουκάνικα και πίνοντας ζιβανια… μου
κόστισε πολύ ο πρόσφατος θάνατός του»
12
Βλ. επίσης Erdal, 2011: 253-256.