Na uchodźstwie nr 1-2 (13-14) [ s t y c z e ń - l u t y 2 0 0 ... - Kresy24.pl

od redaktora
Dialog
czy kapitulacja
Porozumienie? Jakie porozumienie? Dzisiaj
na Białorusi od porozumiewania się ze
społeczeństwem obywatelskim jest Dmitrij
Pawliczenko i jego «czarna dywizja» oraz
Jurij Podobied i miński specnaz.
– Zapędzony w kąt Aleksander Łukaszenko chce
ugody z Zachodem, w tym z Polską – ta teza jest dzisiaj
stawiana przez cały szereg polskich publicystów. Od
kilku tygodni temat ewentualnego dialogu z Łukaszenką
jest jednym z ważniejszych «białoruskich» tematów w
polskiej prasie. W tle polsko-białoruskich stosunków
jest niezmiennie Związek Polaków.
Po procesie Mieczysława Jaśkiewicza i tej determinacji,
jaką on wywołał w środowisku polskim, wydaje
się, że nawet najtwardszy «obłispołkomowski» beton
zrozumiał, że próby rozwiązania problemu polskiego
drogą represji są z góry skazane na niepowodzenie. Więc
jednak dialog? Konflikt wokół ZPB ma szerszy kontekst.
Jest przykładem stosunku władzy do społeczeństwa
obywatelskiego w ogóle. Problem przede wszystkim polega
na tym, że prowadzić dialog, zwłaszcza wewnątrz
kraju, obecna władza nie tylko nie umie, a nawet więcej
– po prostu nie jest w stanie. To nie tylko przekreśliło by
dotychczasową politykę białoruskiego przywódcy, ale
zachwiałoby stabilnością aparatu państwowego. Bądź
co bądź władza Aleksandra Łukaszenki obecnie trzyma
się nie na poparciu społecznym, a na wszechobecnym
strachu. Porozumienie? Jakie porozumienie? Dzisiaj na
Białorusi od porozumiewania się ze społeczeństwem
obywatelskim są Dmitrij Pawliczenko i jego «czarna dywizja»
oraz Jurij Podobied i miński specnaz.
Skąd więc bierze się uporczywe przekonanie, że Aleksander
Łukaszenko chce dialogu? Sam tak powiedział…
Łukaszenko jest znany z tego, że dużo mówi. Ale co
w tym czasie robi? W tym samym czasie są wszczynane
nowe polityczne sprawy karne («Młody Front»),
ludzie trafiają do więzień (Dienis Dienisow z niezarejestrowanego
ruchu «Bunt»), w procesie karnym
zostaje skazany jeden z czołowych działaczy ZPB…
Celem władzy nadal jest zdławienie wszelkich objawów
wolności. Od momentu objęcia władzy Aleksander
Łukaszenko skutecznie eliminował swych rzeczywistych
lub domniemanych przeciwników. Po co więc dzisiaj
ma z nimi rozmawiać? Uważa się, że Rosja, podnosząc
ceny na ropę i gaz, przycisnęła go do muru. Nic
bardziej złudnego. Niezależni ekonomiści jednogłośnie
przyznają, że ustalone przez Kreml ceny ropy i gazu nie
są krytycznymi dla białoruskiej gospodarki. Łukaszenkę
zmuszono podzielić się zyskami, jakie wcześniej czerpał
z rosyjskich surowców. Nowe dyplomatyczne inicjatywy
białoruskiego reżimu bardziej przypominają próbę zastraszenia
Kremla. Łukaszenko po prostu gra na rosyjską
publikę, odgrażając się: jak nie ustąpicie, to pójdę do
sąsiada. Jednak w tym samym czasie - spragniony jakoby
dialogu z Europą - Łukaszenko spotyka się z Gienadijem
Ziuganowem oraz Aleksandrem Prochanowym. Trudno
w Rosji znaleźć bardziej imperialistycznych polityków. Z
nimi Łukaszenko wspaniale się porozumiewa. To oni są
głównymi obrońcami interesów baćki. W Rosji zbliżają
się wybory prezydenckie, a co za tym idzie są szanse
na zmiany. Nie ulega więc wątpliwości, że Łukaszenko
będzie czekał na ich wynik. Podejście Władimira Putina
do Białorusi istotnie się różniło od podejścia Borisa
Jelcyna. Warto więc zaczekać, co nowy władca Kremla
będzie miał do powiedzenia na białoruski temat. Dlatego
do wyborów prezydenckich w Rosji, które mają się
odbyć w następnym roku, żadnych poważnych zmian
ani wewnątrz kraju, ani na zewnątrz spodziewać się nie
należy. W tych warunkach problem Związku Polaków,
który staraniami białoruskich urzędników urósł do
czołowego problemu polsko-białoruskich stosunków,
nie ma łatwego rozwiązania. Władze chcą tylko ustępstw,
ostatecznym celem których jest całkowita kapitulacja.
Jak z ich punktu widzenia ma wyglądać politycznie poprawna
«polska organizacja» widzimy na przykładzie
«Związku» Józefa Łucznika. Zero aktywności, zero
działalności, zero tożsamości narodowej… Zresztą
działania władz w stosunku do innych organizacji polskich
bezsprzecznie dowodzą, że państwowa rejestracja
organizacji wcale nie oznacza końca problemów.
W tym wszystkim zadziwiająca jest łatwość, z jaką
niektórzy rzucili się do obrony białoruskiego dyktatora.
Dialog? Spróbujcie porozumieć się z Pawluczenką i
Podobiedem.
An d r z e j Poczobut,
r e d a k t o r n a c z e l n y Ma g a z y n u Po l s k i e g o
M a g a z y n 1