Na uchodźstwie nr 1-2 (13-14) [ s t y c z e ń - l u t y 2 0 0 ... - Kresy24.pl

Ale jazda
Jak byłem Łucznikiem
No cóż, niestety muszę przyznać,
że nawet w naszej zgranej Redakcji
czasem pojawiają się problemy nie
do przezwyciężenia, a wzajemne
animozje doprowadzają do sytuacji
konfliktowych, które wydostając
się na zewnątrz są podstawą dla
różnych plotek. Właśnie po to, żeby
nie dawać nikomu podstaw do plotkowania,
przyznaję się otwarcie: ostatnio
zawrzało między mną a moją
redakcyjną koleżanką – Wiktorią
Kozłowską. Poszło o bardzo ważną
rzecz, a mianowicie o rzetelność
dziennikarską!
Podczas przygotowania tego numeru
MAGAZYNU trafił mi do
rąk artykuł wspomnianej koleżanki,
w którym opisywała ona zapusty w
ZPB. Do całości materiału nie mam
żadnych zastrzeżeń, ale w opisie
kabaretu, gdzie zagrałem główną
rolę – «Pana Prezesa» Łucznika
– moja koleżanka posunęła się do
stwierdzeń nieprawdziwych. Pisząc
Redaktor naczelny
Andrzej Poczobut
o naszym kabarecie koleżanka
Wiktoria, opuściła wiele ważnych
szczegółów. Najbardziej skandaliczne
było jednak to, że o głównym
bohaterze całego wieczoru, o odtwórcy
głównej roli wspomniała tylko
w jednym miejscu artykułu!
Przecież ja, proszę państwa,
namęczyłem się z tym Łucznikiem.
Do wszystkich spraw zawsze
podchodzę odpowiedzialnie, ale zagranie
roli «Pana Prezesa» stało się
dla mnie prawdziwym wyzwaniem.
Musiałem być maksymalnie podobnym
do prototypu głównego bohatera,
co mi się z resztą udało, ale
jakim kosztem! Zasięgnąłem w internecie
najrozmaitszych informacji na
temat życia codziennego zwykłego
sowieckiego urzędnika, żeby lepiej
zrozumieć jak wygląda praca w
wydaniu «Pana Prezesa». Czytałem
gadzinówę, żeby wiedzieć jakie myśli
«Panu Prezesowi» chodzą po głowie.
Nawet wiadomości oglądałem w BT
zamiast w TVP.
Przez dwa tygodnie, dzień w
dzień przychodząc do pracy na
8.00 zaczynałem ćwiczyć rolę «Pana
Prezesa». Opanowałem do perfekcji
sztukę obijania się, wymigiwania
się od obowiązków i nie robienia
nic pod byle pretekstem. Do tego
wypijałem dziennie kilka litrów kawy
oraz herbaty i zjadałem około dwóch
kilogramów bułeczek oraz pączków.
Średnio 10 razy dziennie dzwoniłem
do znajomych, żeby pogadać sobie
o niczym. Układałem pasjanse,
olewałem interesantów. Zacząłem
jadać obiady, na które dowożono
mnie autem. Z pracy wychodziłem
punktualnie o 17.00.
Podczas zabawy zapustowej
Wydawany za środki
Senatu RP
Adres dla korespondencji: 230005 Białoruś,
Grodno, ul. Dzierżyńskiego 113-136
Tel. 8-0297-879781
wystąpienie naszego kabaretu
zebrało najlepsze opinie, burzę oklasków,
a odtwórca głównej roli
zasłużone brawa i podziękowania od
zachwyconej publiczności. Nie ma co
udawać, bardzo się cieszę z tego faktu
i, co ważniejsze, uważam wszystkie
te opinie za całkiem obiektywne,
ponieważ tamtego wieczoru dałem z
siebie wszystko, a nawet troszeczkę
więcej. Bez zbędnej kokieterii mogę
powiedzieć, że zagrałem genialnie i
na czas trwania kabaretu stałem się
prawdziwym «Panem Prezesem»
Łucznikiem.
Jedynym mankamentem jest to,
że chociaż kabaret już się skończył,
to w pracy nadal mam odruchy
«Pana Prezesa». Łapię się na tym,
że przychodząc z rana do pracy zamiast
do pisania artykułów zabieram
się do układania kolejnego pasjansa.
Nic nie sprawia mi większej frajdy
niż popijając bułeczkę herbatą
pogadać z kolegą o pogodzie przez
dłuższą chwilę. Człowiek to już taki
jest, że do dobrego szybko się przyzwyczaja,
dlatego bardzo dobrze
rozumiem «Pana Prezesa». Ma na
własny użytek cały dwupiętrowy budynek
ZPB przy ul. Dzierżyńskiego,
auto służbowe wraz z osobistym
kierowcą, odpowiednią pensję, do
tego żadnych obowiązków i żadnych
petentów, którzy zawracaliby głowę
odrywając od ważnych spraw i
obowiązków takich jak pasjans czy
poranna herbatka.
Nie każdy potrafi wczuć się w
rolę «Pana Prezesa». A ja mało tego,
że dałem rady, to jeszcze zagrałem
bardzo przekonująco. Szkoda, że
koleżanka Wiktoria Kozłowska nie
dostrzegła tego.
Ig o r Bancer
72 M a g a z y n