Βιβλίο: ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

ύων εἰς ἐµέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται» 6 . Τά λόγια αὐτά ἦταν γραµµένακαί στό Εὐαγγέλιο πού κρατοῦσε ἀνοικτό στό ἀριστερό χέρι Του».Τό γεγονός αὐτό διέλυσε στόν δεκαπενταετῆ Ἀρσένιο τούς λογισµούςἀµφιβολίας, πού τάραζαν τήν παιδική του ψυχή, καί γνώρισεµέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ τόν Χριστό ὡς Θεό ἀληθινό καί Σωτῆρα τοῦκόσµου. Βεβαιώθηκε γιά τόν Θεάνθρωπο, ὄχι ἀπό ἄνθρωπο ἤ ἀπό βιβλία,ἀλλά ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο, πού τοῦ ἀποκαλύφθηκε καί µάλιστασέ τέτοια ἡλικία. Στερεωµένος πλέον στήν πίστη µονολογοῦσε:«Κώστα, ἅµα θέλης τώρα, ἔλα νά συζητήσουµε».Φροντίδα γιά τούς ἄλλουςὉ Ἀρσένιος µέ τήν προσεκτική ζωή καί τίς συµβουλές του βοήθησε πνευµατικάκαί ἄλλους νέους. Συναναστρεφόταν συνήθως µέ µικρότερα παιδιά. Τάσυγκέντρωνε στήν ἁγία Βαρβάρα, διάβαζαν βίους Ἁγίων καί τά παρακινοῦσενά κάνουν µετάνοιες καί νά νηστεύουν. Μερικές µητέρες ἀνησύχησαν καί ἀπέτρεπαντά παιδιά τους νά τόν συναναστρέφωνται. Οἱ γονεῖς ἑνός παιδιοῦ µέ τόὁποῖο ἐργαζόταν στόν ἴδιο µάστορα καί προσεύχονταν µαζί, φοβήθηκαν µή γίνηκαλόγηρος καί δέν τόν ἄφηναν νά ἔχη σχέση µέ τόν Ἀρσένιο οὔτε νά ἀγωνίζεται.Ἀργότερα πῆγε νά ἐργασθῆ στήν Γερµανία καί σκοτώθηκε. Οἱ γονεῖς τουαἰσθάνθηκαν τύψεις καί ἔλεγαν: «Καλύτερα νά εἶχε γίνει καλόγηρος». Κάποιοπαιδί, πού καταγόταν ἀπό τά Φάρασα, ἤθελε ὁ Ἀρσένιος νά τό πάρη µαζί τουγιά µοναχό καί προσπαθοῦσε νά πείση τήν µητέρα του. Ἄλλον νέο τόν στήριξενά γίνη ἱερέας. Κληρικός καταγόµενος ἀπό τήν Κόνιτσα ὁµολογεῖ ὅτι βοηθήθηκεστήν µοναχική του κλίση ἀπό τόν λαϊκό ἀκόµη Ἀρσένιο.Εἶχε ἐνδιαφέρον καί πόθο µεγάλο νά γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τόν Θεό. Κάποιονγέρο βοσκό, πού ζοῦσε µόνος πάνω στά βουνά καί εἶχε πάει στήν Ἐκκλησίαδύο-τρεῖς φορές σέ ὅλη του τήν ζωή, ὁ Ἀρσένιος τόν πλησίασε καί φρόντισε νάτόν φέρη κοντά στόν Χριστό.Στήν Κόνιτσα κάποιος Μουσουλµάνος ὀνόµατι Μπαϊράµης εἶχε ἄρρωστη τήνµητέρα του. Ὁ µικρός Ἀρσένιος πήγαινε τή νύχτα καί βοηθοῦσε τήν ἄρρωστη.Ὁ Μπαϊράµης ἐξέφρασε τήν ἐπιθυµία νά γίνη Χριστιανός.Τά λίγα χρήµατα πού ἔπαιρνε ὡς µαθητευόµενος ξυλουργός, τά µοίραζεἐλεηµοσύνη σέ φτωχά παιδιά τοῦ ὀρφανοτροφείου. Ἔφερνε καί στό σπίτι τουςφτωχά παιδιά γιά φαγητό.Ὁ κ. Χατζηρούµπης Ἀπόστολος, Κονιτσιώτης, ἀναφέρει: «Ὁ Ἀρσένης ἦταν ὁµόνος πού προτιµοῦσε νά ἀδικῆται παρά νά ἀδικῆ. Εἶχε πάντα στήν τσέπη τουἕνα θρησκευτικό βιβλίο πού τό διάβαζε συχνά. Θυµᾶµαι τόν ζῆλο του νά ἐξασφαλίσηἀκροατήριο ἀπό τόν παιδικό κόσµο, ἀντί ὁποιουδήποτε τιµήµατος, ὅπωςλ.χ. νά ἀναλαµβάνη τήν φύλαξη τῶν ζώων µας, νά γίνεται νεροκουβαλητής µας,κ.ἄ., ἀρκεῖ ἐµεῖς νά τόν προσέχαµε, ὅταν µᾶς διάβαζε τήν Ἁγία Γραφή.»Δέν θά ξεχάσω ποτέ τό πάθος του νά χρωµατίζη αὐτά πού ἔλεγε, ὅταν ἀναφερότανστήν σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ. Γινόταν τόσο παραστατικός, ὥστε6Ἰω. ια΄, 25.Γέρων Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτηò19