Βιβλίο: ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

µου, µέ χέρια τρεµάµενα, µέ ἔντονο χτυποκάρδι, ἔτρεξα καί τό ἐναπόθεσαστήν ἀγκαλιά τῆς πασχούσης. Ἐκείνη µέ δάκρυα στά µάτιαπῆγε στό εἰκόνισµα καί προσευχήθηκε. Τῆς εὐχήθηκα περαστικά, καίτό ἐπέστρεψα ἀµέσως στήν φίλη µου.»Μετά ἀπό 4-5 µέρες ἡ ἄρρωστη ἐπανέλαβε τήν µαστογραφία. Τόθαῦµα εἶχε γίνει. Ἡ µαστογραφία ἦταν πεντακάθαρη. Ὁ ὄγκος εἶχεἐξαφανιστῆ. Μεγάλη ἡ χάρι τοῦ γέροντος Παϊσίου».Θεραπεία δαιµονισµένηςἝνα πρωινό τοῦ Δεκεµβρίου τοῦ ἔτους 1996 στήν ἔκθεση τῆς Μονῆς στήνΣουρωτή βρίσκονταν ἐκεῖ ἡ ὑπεύθυνη ἀδελφή, ἕνα ἀνδρόγυνο µέ τό µικρότους κοριτσάκι καί τόν πατέρα τους, δύο µεσόκοπες γυναῖκες καί ἕνας νεαρόςἄνδρας. Ξαφνικά ἀκούστηκε µιά δυνατή κραυγή. Μιά ἀπό τίς µεσόκοπεςγυναῖκες, ἀρκετά εὔσωµη, σωριάστηκε στό πάτωµα καί ἄρχισε νά χτυπιέταικαί νά ὠρύεται ἄγρια. Κουνοῦσε τό κεφάλι γρήγορα πέρα-δῶθε. Τό θέαµαἦταν πολύ ἄσχηµο. Ἡ γυναίκα µέ τό παιδάκι βγῆκαν ἔξω, ἐνῶ οἱ ἄλλοι πλησίασαννά τήν βοηθήσουν. Ἡ γυναίκα µούγκριζε, ἀγκοµαχοῦσε καί ἔλεγεµέ µιά ἄγρια, ἀπειλητική, ἀνδρική φωνή: «Θά σᾶς κανονίσω ρέ ἐγώ πού δένπιστεύετε, θά σᾶς δείξω ἐγώ... νά, τώρα ἀκόµα λίγο καί θά σᾶς βάλω ὅλουςστό χέρι µέ τό 666... θά µέ προσκυνᾶτε ὅλοι... χαµένοι, ἠλίθιοι...» καί ἄλλεςβρισιές.Ἔπειτα ἄρχισε νά τσιρίζη καί ἔδειχνε φοβισµένη. «Παΐσιε, µέ καῖς, µέ καῖς,θέλεις νά µέ στείλης πίσω στά τάρταρα... Καί αὐτή ἡ χαµένη ὅλο σέ µοναστήριαµέ φέρνει... τί τήν βοηθᾶς; Μέ καῖς, µέ καῖς», καί στρίγγλιζε δυνατώτερα.Χτυπιόταν τόσο δυνατά, πού ὑπῆρχε φόβος νά σπάση τό κεφάλι της.Ἦταν φανερό ὅτι τήν πείραζε ὁ δαίµονας.«Ἄ... αααά, φώναζε πάλι... Νά, ἦρθε καί ἡ Μαρία τώρα... µέ καῖς Παΐσιε»,εἶπε µέ µιά δυνατή φωνή καί ἔµεινε ἀκίνητη σάν νά λιποθύµησε.Πλησίασαν διστακτικά οἱ παριστάµενοι γιά νά τήν βοηθήσουν, ἐνῶ οἱ γυναῖκεςφρόντιζαν νά τήν σκεπάζουν µέ τά ροῦχα της. Ἀφοῦ τήν τακτοποίησαν,τήν σήκωσαν ἀπό τό πάτωµα. Εἶχε ἀνοίξει τά µάτια της καί ἔκλαιγε ἤρεµακαί βουβά. Μιά εὐχαριστία ξεχύθηκε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς της.«Σ᾿ εὐχαριστῶ, Γέροντα... Σέ εὐχαριστῶ, Θεέ µου», ἔλεγε καί ξανάλεγε µέπολλή εὐγνωµοσύνη. Σηκώθηκε, πῆγε µπροστά σέ µιά εἰκόνα τοῦ Χριστοῦκαί τῆς Παναγίας καί ἀναλύθηκε σέ δυνατούς λυγµούς: «Θεέ µου... Θεέ µου.Πῶς µέ καταδέχθηκες τήν ἀνάξια... Σέ εὐχαριστῶ, Θεέ µου, σέ εὐχαριστῶ,Γέροντα... Δέν ἄξιζα, Θεέ µου, τέτοια βοήθεια».Ἡ ὅλη σκηνή ἦταν πολύ συγκινητική. Ὕστερα χαιρέτησαν µέ εὐγνωµοσύνητήν ἀδελφή καί ἔφυγαν.Ἡ γυναίκα αὐτή εἶχε δαιµόνιο. Φεύγοντας ἀνέφερε ὅτι τό προηγούµενοβράδυ εἶδε στόν ὕπνο της τόν γέροντα Παΐσιο πού τῆς εἶπε: «Ἔλα στόν τάφοµου καί θά σέ κάνω καλά». Ἦρθε στό Μοναστήρι, ρώτησε ποῦ εἶναι ὁ τάφοςτοῦ Γέροντα, προσκύνησε τόν τάφο καί ὕστερα ἦρθαν στήν ἔκθεση, ὅπου συνέβησαντά παραπάνω.Γέρων Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτηò65