Βιβλίο: ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

ΣΤ΄. EΡHMITHΣΣTO ΘEOBAΔIΣTON OΡOΣ ΣINAΜακαρία ἐρηµική ζωήὉΓέροντας ζήτησε εὐλογία νά µείνη µόνος στήν ἔρηµο. Ἐγκαταστάθηκεστό ἀσκητήριο τῶν ἁγίων Γαλακτίωνος καί Ἐπιστήµης, πού ἀποτελεῖταιἀπό τό Ἐκκλησάκι καί ἕνα πολύ µικρό συνεχόµενο Κελλάκι.Βρίσκεται σέ ὡραία θέση σέ ὕψωµα, ἀπέναντι ἀκριβῶς ἀπό τήν ἁγία Κορυφή,καί ἀπέχει λιγώτερο ἀπό µία ὥρα ἀπό τό Μοναστήρι.Διακόσια µέτρα πιό πάνω βρίσκεται ἡ σπηλιά τοῦ ἁγίου Γαλακτίωνος καί λίγοπιό πίσω εἶναι ἡ Σκήτη πού ἔµενε ἡ ἁγία Ἐπιστήµη µέ τίς ἄλλες ἀσκήτριες.Ἅγια µέρη, εὐλογηµένα. Παρ᾿ ὅλη τήν αὐχµηρότητά τους, ἐµπνέουν αὐτά τάβράχια. Ἐκεῖ ψηλά λοιπόν, σάν ἀετός, ἔστησε ὁ Γέροντας τήν φωλιά του, ἔκανεµᾶλλον τήν πολεµίστρα του ὁ ἀετός τοῦ πνεύµατος.Πολύ κοντά, «ὡσεί λίθου βολήν», στό ἀσκητήριο εἶχε µιά µικρή πηγούλα.Μάζευε τό 24ωρο δυό-τρία κιλά νερό. Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Πήγαινα µέ ἕνα τενεκάκινά πάρω νερό, γιά νά κάνω τσάι ἤ νά βρέξω λίγο τό µέτωπο, λέγονταςτούς χαιρετισµούς µέ εὐγνωµοσύνη καί τά µάτια µου πληµµύριζαν ἀπό δάκρυα.«Θεέ µου,» ἔλεγα, «λίγο νερό νά πίνω˙ δέν θέλω τίποτε ἄλλο». Τόσο πολύτιµοἦταν αὐτό τό λιγοστό νεράκι γι᾿ αὐτόν πού ἤθελε νά ζήση ἐκεῖ στήν ἔρηµο. Ἀλλάκαί αὐτό ὁ Γέροντας τό µοιραζόταν µέ τά ἄγρια ζῶα καί τά διψασµένα πουλιάτῆς ἐρήµου.– Γέροντα, πῶς ζούσατε στό Σινᾶ; τόν ρώτησε κάποιος.Ἀπάντησε: «Ἡ τροφή µου ἦταν τσάι µέ παξιµάδι πού τό ἔκανα µόνος µου.Ἔκανα πέτουρα (λεπτά φύλλα ζύµης) καί τά ξέραινα στόν ἥλιο. Γίνονταν τόσοσκληρά, πού ἔσπαζαν σάν τζάµι. Καµµιά φορά ἔβραζα καί ρύζι στουµπισµένοµέσα σέ ἕνα κονσερβοκούτι. Αὐτό ἦταν καί µπρίκι καί κατσαρόλα καί πιάτο καίποτήρι. Αὐτό τό κονσερβοκούτι καί ἕνα κουτάλι λίγο πιό µικρό ἀπό τῆς σούπαςἦταν ὅλο τό νοικοκυριό µου.»Ἀκόµη, εἶχα µιά φανέλλα, πού τήν φοροῦσα τή νύχτα γιά νά ἀντιµετωπίζωτό κρύο. Ἔπινα καί ἕνα τσάι µαῦρο, γιά νά µέ βοηθᾶ στήν ἀγρυπνία,καί ἔβαζα καί µιά κουταλιά ζάχαρη παραπάνω, πού ἀντιστοιχοῦσε µέ ἄλληµιά φανέλλα. (Δηλαδή οἱ θερµίδες πού τοῦ ἔδινε ἡ παραπανίσια ζάχαρη ἦτανσάν νά φοροῦσε ἀκόµη µιά φανέλλα). Εἶχα καί µιά ἀλλαξιά χοντρά ροῦχα,γιατί τή νύχτα ἔκανε πολύ κρύο. Δέν εἶχα οὔτε φανάρι, οὔτε φακό, παρά µόνοἕναν ἀναπτήρα, γιά νά βλέπω λίγο στό σκοτάδι, ὅταν βάδιζα σέ κανένα36Γέρων Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτηò