σκεῦος του νά διαρραγῆ ἀπό τίς ἀσθένειες, ἀλλά ὅµως δέν ἄφηνε τήν προσευχήγιά τόν κόσµο.Ἔλεγε: «Πολύ βοηθᾶ ἡ προσευχή γιά τόν κόσµο, ὅταν µάλιστα ὑπάρχη καρδιακόςπόνος. Δέν συµµετέχω στόν πόνο τοῦ ἄλλου, ὅταν ἔχω τό ἕνα πόδι πάνωστό ἄλλο καί κάθωµαι ἀναπαυτικά καί ἔχω ὅλες τίς ἀνέσεις».Ἡ προσευχή του συνωδευόταν µέ νηστεία, κόπο, µετάνοιες καί κυρίως ταπείνωση.῎Ελεγε: «Νά ζητᾶµε ταπεινά. Ἐγώ λέω: «Θεέ µου, εἶµαι ἕνα κτῆνος. Ἐλέησεκαί µένα καί ὅλον τόν κόσµο»».Πίστευε ὅτι αὐτός ἦταν ὑπεύθυνος γιά τά παθήµατα τῶν ἄλλων: «Ἄν ἐγώἤµουν ἅγιος καί εἰσακουόταν ἡ προσευχή µου, αὐτοί δέν θά ἔπασχαν».Ὁ ἴδιος συναισθανόµενος τήν πενία του, ὡς καλός ζητιάνος, γονάτιζε, ἅπλωνετά χέρια του στόν Θεό, καί παρακαλοῦσε νά βοηθήση τόν καθένα. Ξεσποῦσεσέ παρακλητικά λόγια: «Χριστέ µου, σέ παρακαλῶ, βοήθησε τόν τάδε πού εἶναιπαράλυτος λίγο νά µπορῆ νά συµµαζεύεται (ἐξυπηρετῆται) µόνος του». ῎Η: «Παναγίαµου, καί πάλι θά σέ ἐνοχλήσω…».Δύο πατέρες πήγαιναν σέ ἀγρυπνία, παραµονή τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος. Πέρασανἀπό τόν Γέροντα νά πάρουν τήν εὐχή του. Εἶδαν τό πρόσωπό του κατακόκκινοκαί φαινόταν ἀρκετά στενοχωρηµένος. Εἶπε στούς πατέρες: «Κάντεπροσευχή ἐκεῖ πού θά πᾶτε, πέστε καί στούς ἄλλους. Γίνεται πολύ κακό στήνΡουµανία, ἔχουν ἐµφύλιο πόλεµο καί σκοτώνονται πολλοί». Ἐκεῖνο τόν καιρόεἶχε ἀνατραπῆ ὁ Τσαουσέσκου. Ὁ Γέροντας ἀπό τήν δική του «πνευµατική τηλεόραση»ἔµαθε τά συµβάντα καί συµµετεῖχε στήν δοκιµασία τοῦ ρουµανικοῦλαοῦ πονώντας, καί προσευχόµενος ἔντονα.Ὁ Γέροντας µέ τίς εὐχές του στήριξε ἀναρίθµητες ψυχές, πού ἀξίζουν πολύπερισσότερο ἀπό ὅλον τόν κόσµο. Ἐπιπλέον µέ τήν προσευχή του θεράπευσεἀσθενεῖς, καθάρισε δαιµονισµένους, καί µόνο ὁ Θεός γνωρίζει πόσους βοήθησεἀφανῶς νά βροῦν τόν Θεό καί νά σωθοῦν.Τώρα πλέον πού ὁ Γέροντας δέν εἶναι κοντά µας, γιά ν᾿ ἀνάβη κεριά καί νάπροσεύχεται γιά ὅλο τόν κόσµο, µᾶς βοηθᾶ καλύτερα καί πιό ἀποτελεσµατικάἀπό τόν οὐρανό. ῎Εχουµε ἀποδείξεις τά θαύµατα καί τίς ἐµφανίσεις του πού γίνονταιµετά τήν κοίµησή του.Ἀφοῦ σέ ὅλη του τήν ζωή «ἠναλώθη ἥδιστα ὡς κηρίον» προσευχόµενος, τώραἡ ἄσβεστη λαµπάδα τῆς προσευχῆς του καίει ἀκοίµητη µπροστά στήν ἉγίαΤριάδα καί πρεσβεύει γιά ὅλους µας.Διδάσκαλος χαρισµατοῦχοςΑποτελεῖ κοινή διαπίστωση ὅλων ὅσοι συνωµίλησαν µέ τόν Γέροντα καί ὅσοιδιάβασαν τά κείµενά του, ὅτι κατεῖχε τό χάρισµα τοῦ λόγου καί τῆς θεολογίας,τό ἀνώτερο ἀπό ὅλα τά χαρίσµατα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.Ὁ λόγος του ἦταν ἁπλός, σάν τῶν ἁλιέων-Ἀποστόλων, πρακτικός, ζωντανός,παραστατικός, ἑλκυστικός, ἁπαλός καί γλυκύς. ῎Επεφτε σάν δροσιά στίς διψασµένεςψυχές. Στίς διηγήσεις του ἦταν ἀπαράµιλλος. Συνέπλεκε φυσιολογικάχαριτωµένες ἱστορίες καί ἀστεῖα, γιά νά γίνη ἡ διήγηση εὐχάριστη, πιό παραστατικήκαί νά τονίση κάτι τό πνευµατικό. Συχνά µιλοῦσε µέ παραδείγµατα,82Γέρων Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτηò
1978. Στήν Σουρωτήµέ γνωστό του νέοἀπό Αὐστραλία.«ἐν παραβολαῖς», ἀπό τήν φύση καί τήν ζωή. ῏Ηταν σαφής στά λόγια του, ποιητικόςκαί ἀποφθεγµατικός. Ἦταν ἱκανός νά µιλᾶ ἄνετα ὅλη τήν ἡµέρα χωρίςπροετοιµασία καί οἱ ἀκροατές του νά κρέµωνται ἀπό τά χείλη του.Ὁ λόγος του ἄγγιζε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. «Ἐκεῖνο πού µ᾿ ἔκανε ἐντύπωση»,εἶπε ναρκωµανής, «εἶναι πού ὁ Γέροντας µέ δύο-τρία λόγια κατάφερε νάἐπικοινωνήση µαζί µας καί νά κινήση τό ἐνδιαφέρον µας».Ἀνάλογα µέ τήν διάθεσή τους, ἄλλοι συνέρχονταν καί µετανοοῦσαν, ἄλλοιπροβληµατίζονταν, ἄλλοι ἐνθουσιάζονταν καί ἄλλοι παρηγοροῦνταν. Δέν ἔπειθετούς ἀνθρώπους λογικά, ἀλλά τούς βοηθοῦσε πνευµατικά.Κατάπληξη προξενοῦν ἡ πολυµέρειά του, οἱ πρακτικές γνώσεις, ἡ σοφία, ἡἀπέραντη µνήµη του.Εἶχε τήν ἱκανότητα νά κατευθύνη πνευµατικά µοναχούς καί µοναστήρια,νά δίνη λύσεις στά προβλήµατα λαϊκῶν, ἀγάµων καί ἐγγάµων, νά διαλέγεταιµέ ἐπιστήµονες, πού ἐντυπωσιάζονταν ἀπό τίς γνώσεις καί τήν εὐστροφία του.Συγκατέβαινε ἤ ἀνερχόταν στό µορφωτικό ἐπίπεδο καί στήν πνευµατική κατάστασητῶν ἀνθρώπων, λαµβάνοντας ὑπ᾽ ὄψιν του τόν χαρακτῆρα τους, τό ἐπάγγελµάτους, τήν καταγωγή τους, τά ἐνδιαφέροντά τους κ.ἄ.Ὁ Γέροντας, καί µετά τήν κοίµησή του, βοηθᾶ τούς ἀνθρώπους µέ τά γραπτάτου. Τά βιβλία του ἔχουν πρωτοφανῆ ἀπήχηση, διαβάζονται ἄπληστα, µεταφρά-Γέρων Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτηò83