Βιβλίο: ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

Ἒτος 1992. Τό τελευταῖο Πάσχα τοῦ Γέροντα µέ τούς πατέρες.– Τί; Νά κοροϊδεύουµε τόν Θεό; Ἀφοῦ ἐγώ ζήτησα νά µοῦ δώση αὐτή τήν ἀρρώστια…Μακαρία καί ἀφανής κοίµησηἘνῶ ὑποτασσόταν ταπεινά στίς ὑποδείξεις τῶν γιατρῶν, κάποια ἡµέρα κάλεσετόν γιατρό καί τοῦ εἶπε:–Ἐδῶ θά σταµατήσουµε τήν θεραπεία.–Γιατί, Γέροντα;–Τώρα θά κάνεις ὑπακοή ἐσύ. Θά δώσεις ἐντολή νά σταµατήσουµε. Τώραδέν µπορῶ νά κάνω τίποτε. Χθές θέλησα νά προσευχηθῶ γονατιστός καί δένµπόρεσα. Δέν µπορῶ νά δῶ κανέναν˙ ἔληξε ἡ ἀποστολή µου. Αὐτό ἦταν. Ἐδῶθά µέ ἀφήσετε.–Γέροντα, τό συκώτι σας πρήστηκε καί σᾶς πονάει, τοῦ εἶπα, γιατί εἶχε κάνειµεταστάσεις φοβερές.»Χαµογέλασε καί µοῦ εἶπε:– Ἄ, αὐτό εἶναι τό καµάρι µου, µή στενοχωριέσαι. Αὐτό µέ κράτησε ὥς τάἑβδοµήντα, καί αὐτό τώρα µέ στέλνει, ὅσο πιό γρήγορα µπορεῖ, ἐκεῖ πού πρέπεινά πάω. Μή στενοχωριέσαι γι᾿ αὐτό, µιά χαρά εἶµαι».Γέρων Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτηò59