Βιβλίο: ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

ὅπως πίστευε, καί ζητοῦσε διακαῶς ἀπό τόν Θεό τό ἔλεος καί τήν συγχώρησητῶν ἁµαρτιῶν του.Κληρικός προσκυνητής παραβρέθηκε σέ ἀγρυπνία στήν Ἱ. Μονή Σταυρονικήτα.Ἐντυπωσιάσθηκε ἀπό κάποιον µοναχό πού καθόταν στό διπλανό στασίδι καίσέ ὅλη τήν ἀγρυπνία ἔκλαιγε ἀσταµάτητα. Προσπαθοῦσε νά µή γίνη ἀντιληπτός,ἀλλά δέν τά κατάφερε. Ρώτησε καί ἔµαθε ὅτι ὁ µοναχός ἦταν ὁ π. Παΐσιος.Πλήθη ἀνθρώπων προσέρχονταν, τοῦ ἄνοιγαν τήν καρδιά τους καί ζητοῦσανβοήθεια. Ὁ Γέροντας τούς ἐξηγοῦσε ὅτι δέν εἶναι Πνευµατικός: «Πηγαίνετε σέκανέναν Πνευµατικό νά ἐξοµολογηθῆτε». Κάποιος τοῦ ἀπάντησε: «Γέροντα,στόν πεινασµένο µήν δείχνης στράτες, τίς στράτες τίς ξέρει. Ὁ πεινασµένοςκοµµάτια θέλει νά χορτάση».Ὁ Γέροντας τούς δεχόταν µέν, ἀλλά τούς ἐξηγοῦσε ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ συζήτησηκαί ἡ συµβουλή καί ἄλλο τό µυστήριο τῆς ἐξοµολογήσεως. Τόνιζε ὅτι εἶναιἀπαραίτητο νά πᾶνε στόν Πνευµατικό νά ἐξοµολογηθοῦν καί νά τούς διαβάσησυγχωρητική εὐχή. Ὄχι µόνο γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, ἀλλά καί ὡς προϋπόθεσητῆς συζητήσεως µαζί του. «Πρίν ἀπό τήν ἐξοµολόγηση, τό µυαλό εἶναιθολωµένο», ἔλεγε, «καί δέν θά µπορέσουµε νά συνεννοηθοῦµε».Λυπόταν γιά ὅσους δέν µετανοοῦσαν, καί εὐχόταν. Τούς ἀδιάφορους προσπαθοῦσενά τούς φέρη σέ συναίσθηση, νά αἰσθανθοῦν τήν ἀνάγκη νά ἐξοµολογηθοῦν.῞Οταν ἔβλεπε κάποιον πού µετανοοῦσε καί ἄλλαζε τρόπο ζωῆς, εἶχε ἔκδηληχαρά. Συνέπασχε µέ τούς µετανοοῦντες καί τούς ἐνίσχυε. Ἀποροῦσε καί στενοχωριότανγιά ὅσους λιποψυχοῦσαν καί ἀπογοητεύονταν ἀπό τίς πτώσεις τους στήνἁµαρτία. ῎Ελεγε: «Μά ἀφοῦ ὑπάρχει µετάνοια. Οἱ ἁµαρτίες σου εἶναι µεγαλύτερεςἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ;». Πρόσθετε: «Δέ µ᾿ ἐνδιαφέρει πόσο ἁµαρτωλός εἶναι κάποιος.Μέ ἀνησυχεῖ, ἄν ἔχη γνωρίσει τόν ἑαυτό του. Ὁ Θεός θά κρίνει ἀνάλογα µέτήν ἐργασία πού ἔχει κάνει ὁ καθένας στόν παλαιό του ἄνθρωπο. Ἡ ψυχή, ὅτανκόψη τά ἐλαττώµατά της, τότε θά παρουσιασθεῖ ὡραία στόν Χριστό».Ἄν τοῦ ζητοῦσε ἀσθενής νά προσευχηθῆ γιά τήν ὑγεία του, συνιστοῦσε νάἐξοµολογηθῆ καί νά κοινωνήση. Τό ἴδιο ἔλεγε σέ φοιτητές, γιά νά ἔχουν ἀπόδοσηστά µαθήµατα. Σέ ἀνδρόγυνα µέ προβλήµατα συνιστοῦσε νά ἔχουν Πνευ-µατικό, νά ἐξοµολογοῦνται, νά κοινωνοῦν καί νά ζοῦν πνευµατικά. Ὡς κοινόκαί ἰσχυρό φάρµακο γιά ὅλες τίς περιπτώσεις ὑποδείκνυε τήν µετάνοια. Αὐτήἀποτελοῦσε τόν πυρῆνα τοῦ κηρύγµατός του.Λυπόταν πού «χάθηκε ἡ αἴσθηση µετανοίας ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ἁµαρτάνουνκαί δέν τούς ἐλέγχει ἡ συνείδησή τους. Ὁ ἑαυτός µας ἔχει ἀτέλειωτη δουλειά.Ἡ µετάνοια δέν τελειώνει ποτέ, ὅπως ἕνα ξυλόγλυπτο πού µπορεῖ νά τόδουλεύη κανείς σέ ὅλη του τήν ζωή µέ φακό. Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν ἀρχίση δουλειάµέ τόν ἑαυτό του, θά τοῦ βρεῖ δουλειά ὁ διάβολος νά ἀσχολῆται µέ τούς ἄλλους.Χρειάζεται νά ἀποκτήσουµε πνευµατική εὐαισθησία. Ὁ Χριστιανός πρέπει νάβλέπη τά πάθη πού ἔχει µέσα του, νά µετανοῆ γι᾿ αὐτά καί ὄχι νά ξεχνάη. ΟἱΕὐρωπαῖοι καπακώνουν τήν συνείδησή τους καί µετά ζοῦν σέ µιά κατάσταση,πού οὔτε ἔχουν τίποτε, οὔτε καλά εἶναι. ῞Οταν συµβαίνη κάτι, δέν πρέπει νά στενοχωρούµαστε,ἀλλά νά τακτοποιούµαστε. Ἐγώ, ὅταν ἔβλεπα καµµιά ἁµαρτίαµου, χαιρόµουνα, ἐπειδή ἀποκαλύφθηκε ἡ πληγή µου γιά νά τήν θεραπεύσω.Κάποιος σπάζει ἕνα ποτήρι καί γελᾶ. Δέν εἶναι τόσο τό σπάσιµο τοῦ ποτηριοῦ,70Γέρων Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτηò