Βιβλίο: ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)

ΕΠΙΜΕΤΡΟΜορφή, χαρακτήρας καί φυσικά χαρίσµατα τοῦ ΓέρονταΗ ἐξωτερική ἐµφάνιση τοῦ Γέροντα ἦταν ἑνός συνηθισµένου µοναχοῦ. Τόἀνάστηµά του µέτριο, περίπου 1,60 µ. ὕψος. ῏Ηταν πολύ λεπτός, σκελετωµένοςἀπό τήν πολυετῆ ἄσκηση, µέ ὡραῖα, ἁρµονικά καί λεπτά τά χαρακτηριστικά τοῦπροσώπου. Ἡ ὅλη ἐµφάνισή του ἀπέπνεε καλωσύνη καί συµπάθεια.Τό βλέµµα του ζωηρό, ἐκφραστικό (ἐκφραζόταν καί µιλοῦσε µέ τά µάτιατου), διεισδυτικό καί σπινθηροβόλο. Εἰρήνη, σιγουριά καί ἀρχοντιά συνώδευαντίς κινήσεις του. Τά γένια του µέτρια, πυκνά καί σχεδόν κατάλευκα πρίν ἀπότήν κοίµησή του. Τά µαλλιά του µιξοπόλια (ἀσπρόµαυρα) καί πολύ πυκνά, ἔφθανανὥς τούς ὤµους του. Συνήθως φοροῦσε πλεκτό µάλλινο σκοῦφο, χοντρό γιάτό κρύο. Σέ ἐξόδους φοροῦσε τόν συνηθισµένο ἁγιορείτικο.Οἱ παλάµες τῶν χεριῶν του µεγαλύτερες τοῦ κανονικοῦ, στιβαρές, ἔδειχνανἄνθρωπο πού εἶχε ἀσχοληθῆ µέ χειρωνακτικές ἐργασίες. Τά πέλµατα τῶν ποδιῶντου µεγάλα, δυσανάλογα πρός τό ἀνάστηµά του. Τά δόντια του ἔλειπανσχεδόν ὅλα, ἐκτός ἀπό δύο στήν ἄνω σιαγόνα καί λίγα µπροστινά στήν κάτω.Δέν θέλησε νά βάλη δόντια, ἄν καί τοῦ πρότειναν πνευµατικά του τέκνα. Συγκατατέθηκεὅµως καί ἔβαλε δύο «γκυλιέδες», ὅπως ὠνόµαζε τίς θῆκες. ῞Οτανγελοῦσε, φαίνονταν χαρακτηριστικά. Παρά τήν ἔλλειψη τῶν δοντιῶν, µιλοῦσεκαθαρά, καί δέν φαινόταν αὐτό σάν σωµατικό µειονέκτηµα. Ἡ ἔκδηλη θείαχάρι σκέπαζε αὐτή τήν ἔλλειψη καί τόν ἔκανε νά φαίνεται «ὡραῖος κάλλει». Τόπρόσωπό του ἦταν φωτεινό καί χαριτωµένο. Ὁλόκληρος ἦταν «λαµπρόν τῆςχάριτος γνώρισµα».Οἱ αἰσθήσεις του παρέµειναν ὀξύτατες ὥς τήν κοίµησή του καί λειτουργοῦσανπολύ καλά. Μέ τήν ὄσφρησή του ἀπό ἕνα χιλιόµετρο µακρυά αἰσθανότανκάποιον πού κάπνιζε. Ἡ ἀκοή του πολύ εὐαίσθητη. Ἡ ὅρασή του καταπληκτική.Ἔβλεπε λεπτοµέρειες ἀπό πολύ µακρυά. Μέ γυαλιά πρεσβυωπίας ἔκανε ξυλόγλυπταµέ λεπτοµέρειες ὥς τά τέλη τῆς ζωῆς του.Φαινόταν ἕνας φυσιολογικός ἄνθρωπος, ἀλλά ἔκρυβε στόν «κρυπτόν τῆς καρδίαςἄνθρωπον, τόν κατά Θεόν κτισθέντα», τήν θεία χάρι πού ἦταν ἀδύνατο νάκρυφθῆ καί ἀσύλληπτο νά κατανοηθῆ.Ἄν καί γέρων λευκόθριξ, ἀσθενής καί χωρίς δόντια, ἦταν ὅµως λέων. Εἶχεκάτι τό δυνατό, τό ἀποφασιστικό, τό θεϊκό. Μέσα σέ αὐτό τό ἀσθενικό καί µικροκαµωµένοσῶµα κρυβόταν µιά ψυχή ἀνδρεία, µέ πολλή δύναµη καί θυµό.96Γέρων Παΐσιος ὁ Ἀγιορείτηò