شکسپیر یک انقلابی در ادبیات

شکسپبریبرر،‏ یک انقلابىببىی در ادبیات گروه تئاتر ا گزیت الن وودز
مذاهب را پیوند می دهد و می گسلد،‏ نفرین شدگان را تقدیس می کند،‏ جذام خا کسبرتبرری را
ستودبىنبىی می کند،‏ دزدان را جاه می ‏بجببجخشد
و به آبهنبهها منصب و رتبه و احبرتبررام می دهد هم رده با سناتورهای پارلمللممان:‏ این است
که بیوه ی فرسوده را دوباره عروس می کند؛
آنکه ‏[حبىتبىی]‏ بیمارستان و زخم های چرکبنیبنن
او را از خود می رانند،‏ این ‏[است که]‏ او را دوباره معطر و گبریبررا ‏همھهممچون روز آوریل ‏[روز ‏بهببههاری]‏
می سازد.‏ بیا ای زمبنیبنن ملعون،‏ ای فاحشه ی مشبرتبررک میان نوع بشر،‏ که میان توده های مردم جدال
می افکبىنبىی،‏ کاری خواهم کرد که طبیعت واقعی خود را نشان دهی.‏
‏(تیمون آتبىنبىی،‏ پرده ی چهار،‏ صحنه ی سه)‏
و مارکس اهمھهممیت دروبىنبىی آن را توضیح می دهد:«شکسپبریبرر دو خاصیت پول را به طور مشخص
توضیح می دهد:‏ (١) الوهیت مربىئبىی است،‏ تغیبریبرر شکل ‏بمتبممام کیفیات طبیعی و انسابىنبىی به متضادشان،‏
سردرگمی فرا گبریبرر و معکوس شدن چبریبرزها؛ غبریبررممممممکن ها را در کنار هم ‏جمججممع می کند.‏ (٢) فاحشه ی
جهابىنبىی است،‏ قواد جهابىنبىی انسان ها و مردمان است.»‏
این ملاحظات عمیق به قلب طبیعت سرمایه داری بازمی گردد و حبىتبىی ا کنون بیشبرتبرر از زمابىنبىی که
نوشته شده بود حقیقت دارد.‏ خدای حقیقی جامعه ی مدرن ‏بهیبههوه،‏ ‏مجممجحمد یا بودا نیست،‏ بلکه ‏ممممممونا ١
‏[بمنبمماد ثروت و مال پرسبىتبىی در ابجنبججیل]‏ است.‏ معابد واقعی کلیساها و مساجد نیستند،‏ بلکه بانک ها و
بازارهای سهام هستند.‏ روحانیون اعظم آن بانکداران،‏ دلالان سهام و سهام داران هستند.‏ و
‏همھهممچنان از راه طلب یک پوند گوشت شان زندگی را می گذرانند.‏ روح حقیقی سرمایه در شخص
شایلا ک ‏جمججممع بندی شده است.‏
صدای او صدای سرمایه داری است که با بدوی ترین و در نتیجه صادقانه ترین صدا صحبت
می کند.‏ می بایست به سرمایه اجازه داده شود که بدون هیچ گونه ‏مجممجحدودیت یا مانعی گسبرتبررش یابد.‏
رابطه ی میان انسان ها به پیوند عریان نقدینگی تبرنبرزل یافته است.‏ ملاحظات احساسات،‏ دوسبىتبىی،‏
اخلاق یا مذهب وارد آن ‏بمنبممی شود.‏ به ‏همھهممبنیبنن علت است که ترجیح بر آن است که به دوست پولىللىی
قرض داده نشود،‏ بلکه به دسمشسممبىنبىی داده شود که می بایست پیامدهای عدم پرداخت را ‏بجتبجحمل کند.‏
این طبیعت حقیقی سرمایه داری است،‏ عاری از هرگونه تظاهر به انسانیت یا اخلاق.‏ این تصویر،‏
تصویر دلپذیری نیست،‏ اما کاملاً‏ وفادار به واقعیت زندگی است.‏ شایلا ک ‏بجتبججسم انسابىنبىی سرمایه
است،‏ عصاره ی خالص آن.‏ انزجارش نسبت به آنتونیو چندان بر اساس مذهب نیست،‏ بلکه بر
اساس این واقعیت است که او اساسی ترین اصل سرمایه داری را زیر پا می گذارد:‏ مصونیت
١٥
Mammon ١