dosya 41

Öte yandan temsili yapılamayan bir şeyler de
varlığını koruyor burada. Asla aktarılamayan,
rüyalardaki gibi hiçbir zaman anlatılamayan. Anlatılmaya
kalkıldığında başka bir şeye dönüşüp etkisini
kaybeden, eksilen. “Rüyamda seni gördüm,
ama aslında sen sen değildin” gibi ifadeler. Belirli
yoğunluk alanları muhteva eden bu anlar bir rüya
gibi, bu hayattan değiller ama sanki hayatın anlamından
da bir şeyleri içinde saklıyorlar.
Resim 2 : The House, 2017. Fotoğraf: Sahir Uğur Eren (İKSV izniyle)
Hem çok içtenlikli, hem bir o kadar mesafeli. İkisi
arasında gidip gelen.
EV, kurmacayla gerçeklik arasında salınan bir anlatı
üretiyor. Bir hikâye gibi her an açımlanıyor,
deviniyor, ifade buluyor. Bazen olmuş olayların
sırası ve niteliği kişinin zihninde daha farklı
şekillerde vuku bulabiliyor. Hatta bazen olmamış
olanlar da ekleniyor bellek tarafından. Ya da başka
bir zamanda olmuş olan anı parçacığını bellek o
ana nakledip kaynak yapıyor. Isı, ışık, nem, koku,
ses, doku gibi birtakım duyu uyaranları bileşkeleri,
kişiyi ansızın hatıralarındaki belli anlara götürebiliyor.
Resim 4 : The House, 2017. Fotoğraf: İsmail Eğler
Resim 3 : The House, 2017. Fotoğraf: İsmail Eğler
The House’dan çıkarken ziyaretçinin burayı artık
bir ‘home’ olarak görmesi muhtemel. Bu evi bir
yerden hatırlıyor olmaları, kendi belleklerindeki
ev imgesinden fragmanlar bulmaları, bir rüyadaymış
gibi hissetmeleri çok sayıda ziyaretçinin tecrübesinden
bize aktarılanlar. Böyle bir zorunluluk
yok tabi; zira hiçbirşey dayatılmıyor içeride, bir
görevli size eşlik etmiyor, ne yapıp yapmadığınız
gözetlenmiyor. Ne hissedip hissetmeyeceğinize,
ne bilip bilmeyeceğinize dair hiçbir bilgi, metin
yok. Evle başbaşa kalıyorsunuz beş dakika boyunca.
O kadar.
DİPNOTLAR
1
http://yogunluk.org/tr/projeler/house.html
ev
31