Η ΘΗΡΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ- ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Κατά το έτος 1669, ο Καπουκίνος Robert de Dreux, που συνοδεύει το Γάλλο
Πρέσβη ως πνευματικός του, περνώντας από τα Τέμπη μαζί με τη
διπλωματική ακολουθία περιγράφει πως βρέθηκαν εν μέσω πολεμικής
ατμόσφαιρας. Ετοιμάζονταν οι παγάνες για το κυνήγι του σουλτάνου, που
αποτελούσε πραγματική εκστρατεία και φοβερή μάστιγα για τους Έλληνες της
περιοχής. Για τις παγάνες έπρεπε να κινητοποιηθούν δεκάδες χιλιάδες
ραγιάδων και ο φόνος των εγκλωβισμένων θηραμάτων έπαιρνε μορφή
θεατρικής επιδείξεως. Ο πρεσβευτής σταμάτησε με τη συνοδεία του στο
χωριό Μπαμπά και μαθαίνοντας τις προετοιμασίες έστειλε στη Λάρισα μήνυμα
παρακαλώντας τον σουλτάνο να τον δεχθεί πριν ξεκινήσει για το κυνήγι.
Περιμένοντας την απάντηση η διπλωματική αντιπροσωπία παρακολούθησε
τα συμβαίνοντα στα ριζά του κάμπου: «Μέτρησα διακόσιους άντρες που
οδηγούσαν καθένας από δυο πανέμορφα λαγωνικά. Τα περισσότερα είχαν
μακριά, πεσμένα αυτιά και ήταν σημαδεμένα με διάφορα χρώματα, όπως
γαλάζιο, κόκκινο και πράσινο. Είναι τόσο ρωμαλέα, που ένας άντρας μόλις και
μετά βίας μπορεί να χειραγωγήσει δύο, κρατώντας τα με αλυσίδες περασμένες
στο χαλκά του λαιμού. Είδα να περνούν κάπου τέσσερις χιλιάδες χωρικοί,
βαδίζοντας σε τετράδες ενώ ηχούσαν ζουρνάδες και τουμπελέκια. Ήταν
οπλισμένοι μονάχα μ’ ένα μεγάλο κοντάρι. Μερικοί όμως είχαν στο ζουνάρι
τους κι ένα μικρό τσεκούρι.»
Στο Μπαμπά ο Καπουκίνος γνώρισε ένα χωρικό που τον είχαν αρπάξει
μικρόν οι Οθωμανοί και τον ανάγκασαν να τουρκέψει. Μιλούσε ιταλικά κι έτσι
ο Γάλλος κληρικός είχε την ευκαιρία να μάθει όλες τις λεπτομέρειες του
σουλτανικού κυνηγιού. «Ο σουλτάνος υποχρέωνε τις γύρω περιοχές να του
στείλουν για το κυνήγι του είκοσι χιλιάδες άντρες. Η στρατολογία γίνεται
ανάλογα με τον πληθυσμό του χωριού. Φθάνοντας αυτό το πλήθος στο
προκαθορισμένο σημείο αρχίζει την παγάνα, περικυκλώνει τα δάση, όπου
κρύβονται τα αγρίμια και αφήνει μόνο ένα άνοιγμα ελεύθερο ώστε ν’
αναγκασθούν να ξεχυθούν απ’ αυτό το πέρασμα στον κάμπο. Εκεί είχε στηθεί
ένα είδος θεάτρου με ψηλούς φράχτες για να εμποδίζεται η είσοδος των
θηρίων. Ο σουλτάνος ανεβασμένος σε μια εξέδρα παρακολουθεί με τη
συντροφιά του να περνούν και να ξαναπερνούν μπροστά του κυνηγημένα τα
θηράματα. Κι ο κλοιός όλο στενεύει στον κάμπο καθώς προχωρούν οι άντρες
της παγάνας, πολλές φορές σε τριπλές γραμμές. Ο σουλτάνος απολαμβάνει
από το θεωρείο του τη μάχη των λαγωνικών με τ’ αγρίμια που σε κατάσταση
απελπισίας ορμούν εναντίον των ανδρών της παγάνας σκοτώνοντας και
πληγώνοντας πλήθος. Έμαθα ότι λίγο πριν την άφιξή μας στη Λάρισα είχε
οργανωθεί ένα τέτοιο σουλτανικό κυνήγι με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή
τους τετρακόσιοι ως πεντακόσιοι Θεσσαλοί. Ο καϊμακάμης που ήταν γνωστός
για την ανθρωπιά του αναστατώθηκε από εκείνη τη σφαγή και πρόσταξε να
σκορπίσουν τα πτώματα πλάι στο δρόμο από όπου θα περνούσε ο σουλτάνος
για να ιδεί τα φονικά αποτελέσματα αυτού του κυνηγιού που αποδεκατίζει το
λαό και να μη το επαναλάβει. Αλλά ο σουλτάνος έμεινε ασυγκίνητος. Κι όταν
έμαθε από τον καϊμακάμη ότι εκτός από αυτούς τους νεκρούς που είδε
υπήρχαν και άλλοι πολλοί του είπε: -Δεν πειράζει! Θα πέθαιναν που θα
πέθαιναν! Τι εδώ, τι αλλού!»
Από τους περιηγητές έχουμε επίσης μαρτυρίες για τη χρησιμοποίηση των
γερακιών στο κυνήγι. Το 1764 ο Richard Chandler, στο βιβλίο του Travels in
Asia Minor περιγράφει μιαν εκδρομή που οργανώθηκε στον Υμηττό, όπου
έγινε κυνήγι με γεράκια. Ενώ το 1777, ο Sonnini de Manoncourt βεβαιώνει ότι
[10]