Η ΘΗΡΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ- ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Tο κυνήγι του τρυγονιού στην Ελλάδα είναι παραδοσιακή δραστηριότητα και
είναι συναρπαστικό, απαιτεί δεινούς σκοπευτές για αυτούς που αγαπούν να
αναμετρώνται με το θήραμα και το πυροβολούν διερχόμενο κάνοντας
ταχύτατους ελιγμούς και όχι καθιστό που είναι αντιαθλητικό. Αρχίζει τον
Aύγουστο (ενώ πριν μερικές δεκαετίες επιτρέπονταν και η εαρινή θήρευσή του
πριν τη φωλεοποίηση, διερχόμενο από την αποδημία του σε χώρες της
Αφρικής) και περιορίζεται στους πληθυσμούς που αναπαράγονται στη χώρα
μας και εντοπίζονται κυρίως στη Μακεδονία και τη Θράκη όπου αγαπά τα
σταροχώραφα και τους ηλιόσπορους. Αντίσκηνα και διαρκείς αναγνωρίσεις
έβλεπες στην περιοχή του Έβρου κυρίως στα χωριά Πετρωτά, Δίκαια,
Λαγυνά, μια εβδομάδα πριν την έναρξη της θηρευτικής περιόδου, όπου
έφθαναν κυνηγοί από όλη τη χώρα να κυνηγήσουν το τρυγόνι που
συγκεντρώνονταν στα ηλιόσπορα. Η οικονομική κρίση, και η μείωση των
πληθυσμών τα τελευταία χρόνια περιόρισε σημαντικά τους επισκέπτες
κυνηγούς. Tα περάσματα από τις βόρειες χώρες αρχίζουν τον Σεπτέμβριο με
τα νησιά να δέχονται μεγάλους πληθυσμούς. Ο Άγγλος επιστήμονας John
Sibthorp, καθηγητής της Βοτανικής στην Οξφόρδη, το 1794 είδε στη Ζάκυνθο
πώς κυνηγούσαν τα τρυγόνια οι αριστοκράτες του νησιού. «Εδώ το κυνήγι δεν
αποτελεί ανταμοιβή σκληρού μόχθου. Οι Ζακυνθινοί ευγενείς είχαν τις
πολυτέλειές τους. Ένας δούλος μετέφερε τα όπλα τους. Κάθονταν σε μια
πολυθρόνα κάτω από μια ελιά και καρτερούσαν τα τρυγόνια για να τα
τουφεκίσουν». (σ.σ. Τον Αύγουστο του 2004 που ήμουν στα Σκόπια και
γνώριζαν το πάθος μου με το κυνήγι, μου είπαν να ετοιμαστώ θα πηγαίναμε
στο Κουμάνοβο για κυνήγι τρυγονιών. Κατέβηκα Θεσ/κη και πήρα φυσίγγια,
εκεί χρησιμοποιούσαν ακόμη χάρτινα στα παλιά τους Γιουγκοσλαβικά δίκαννα
που είχαν οι ντόπιοι φτωχοί χωρικοί. Μου εξήγησαν με το διερμηνέα, Λοχαγό
Γκόραν που με συνόδευε πάντα στα κυνήγια χωρίς να είναι υποχρεωμένος
εκτός υπηρεσίας, μόνο σε ανταπόδοση αμοιβαίας εκτίμησης και φιλίας, ότι το
μέρος το νοίκιαζε κάποιος πλούσιος βιομήχανος Καβαλιώτης που έρχονταν με
τους φίλους του για το κυνήγι του τρυγονιού και αυτοί είχαν σπείρει 100
στρέμματα ηλιόσπορους με χρηματοδότηση για να μαζεύονται τα πουλιά. Εμείς
θα πηγαίναμε πριν να έλθουν οι «νόμιμοι καρπωτές»…πήραμε στο αυτοκίνητο
δυο ηλικιωμένους χωρικούς από παρακείμενο χωριό και φτάσαμε το
ξημέρωμα στον ηλιόσπορο, μέσα από χωράφια, η αγροτική και δασική
οδοποιϊα ήταν ανύπαρκτη, ευτυχώς που είχαμε όχημα 4χ4. Ήταν μακρόστενα
χωράφια περιτριγυρισμένα με ψηλές Ιτιές και βελανιδιές, το ιδανικό μέρος για
κρυψώνες του τρυγονιού. Με βάλανε σε ένα μέρος και άλλοι δύο χώθηκαν
μέσα στους ηλιόσπορους…περιμέναμε να ξημερώσει…γύρω στις 07:15
άρχισαν να έρχονται τα πρώτα…τι ήταν αυτό; Όπως τα χελιδόνια…να μην
προλαβαίνεις…πήγαιναν και καθόνταν στα κεφάλια των ηλιόσπορων ..όπου οι
σκοπιανοί τα τουφεκούσαν καθιστά μη χαλώντας τα πολύτιμα φυσίγγια τους…
φωνάζω τον Γκόραν…του λέω να δώσει από τρία κουτιά φυσίγγια σε κάθε
σκοπιανό..και να τους πεί να πυροβολούν συνέχεια και να μην αφήνουν τα
πουλιά να κάθονται μέσα στους ηλιόσπορους…έριχναν που και που καμμιά
τουφεκιά φυλάσσοντας τα φυσίγγια, και τότε σηκώνονταν κοπάδια, η Φράνκι
μου πήρε φωτιά…έπαιρνα μονο αυτά που έπεφταν κοντά μου, ευχόμουν να
είχα το επανιέλ μου να τα απορτάρει…πήρα 65 πουλιά και 4 φάσσες που
έρχονταν και αυτές στον ηλιόσπορο, δεν ξέρω πόσα άλλα έμειναν στην
καλλιέργεια. Το Σάββατο, αφού έμαθα το μέρος πήγα μόνος μου…πήρα άλλα
40 …και δυο πέρδικες που έβοσκαν μέσα στον ηλιόσπορο…ήταν κάτι το
αξέχαστο..»
Μήκος κάννης όπλου 66-71 εκατ. συσφίξεις 3-4*, φυσίγγια 32-36 γρ. σκάγια
Νο7,8. (ίσως το πρώτο φυσίγγι διασποράς) Λόγω απίστευτα γρήγορου
[27]