Η ΘΗΡΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ- ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Στα πλαίσια της διδακτικότητας του παρόντος συγγράμματος προς τους νέους
συναδέλφους – κυνηγούς για την ασφαλή διεξαγωγή του αθλήματος τούτου
που «υγίειάν τε γαρ τοις σώμασι παρασκευάζει», το βασικό θέμα της
ασφάλειας παρουσιάζεται στο παρόν κεφάλαιο. Έχοντας ο ίδιος βιώσει
επικίνδυνες καταστάσεις της κυνηγετικής δραστηριότητας και επώδυνα
περιστατικά που η αναμέτρηση του ανθρώπου με το θήραμα και η αναζήτησή
του στη φύση περιλαμβάνει, παραθέτω προληπτικά αναγκαία μέτρα και
τακτικές ασφαλείας.
1. Ασφάλεια στους κυνηγότοπους έναντι φυσικών κινδύνων.
Ομίχλη: Βρέθηκα πριν δεκαπενταετία στην ορεινή Ροδόπη, στο υψίπεδο
του χωριού Λειβαδίτης αρχές Νοέμβρη, που στα έλατα έφθαναν οι πρώτες
μπεκάτσες. Ανεβαίνοντας τις στροφές υπήρχε ομίχλη η οποία όσο ανέβαινα
τόσο και πύκνωνε. Σταμάτησα σε ένα μέρος προβληματισμένος τι να κάνω,
είχα μια κακιά εμπειρία όταν ήμουν νεαρός κυνηγός, κυνηγώντας λαγό στο
χωριό μου με ένα θείο μου, πέσαμε σε ομίχλη, χάσαμε τα σκυλιά, αυτός
έμπειρος κυνηγός γνωρίζοντας το έδαφος σαν την παλάμη του, χάθηκε και
άδικα τον περιμέναμε να γυρίσει με τις ώρες, βάζοντάς μας σε δυσάρεστες
σκέψεις, αδειάζοντας τις φυσιγγιοθήκες μας πυροβολώντας για να ακούσει
που είμαστε και να προσανατολιστεί. Τελικά γυρίσαμε στο χωριό όπου μας
είπαν στο καφενείο ότι είχε τηλεφωνήσει από το άλλο διπλανό χωριό που
βρέθηκε χαμένος, να πάμε να τον πάρουμε. Διστακτικός λοιπόν, σκεφτόμενος
τον μακρύ δρόμο που άσκοπα έκανα να ανεβώ στον Λειβαδίτη, ελπίζοντας ότι
ίσως η ομίχλη καθάριζε και με την πρόθεση να μην ανοιχτώ, μένοντας κοντά
στο αυτοκίνητο, μόνο να ξεμουδιάσουν τα σκυλιά, κατέβηκα. Το πώς χάθηκα
σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα στο υψίπεδο δεν μπόρεσα να το καταλάβω,
όταν νομίζοντας ότι πήγαινα στο αυτοκίνητο και αυτοκίνητο δεν έβλεπα, τότε
συνειδητοποίησα ότι είχα χαθεί. Άρχισε να με πιάνει πανικός που μεγάλωνε
με την κούραση που η άσκοπη πορεία μου προσέθετε. Όλα τα μέρη που
μπορούσα να δω σε απόσταση 20-30 μέτρων από την πυκνή ομίχλη μου
φαίνονταν ίδια. Οι κορυφογραμμές, ο κάμπος που θα ήταν σημεία
προσανατολισμού δεν φαίνονταν. Δεν ξέρω πόσες ώρες περπατούσα,
ίδρωσα, είχα τότε ένα από τα πρώτα ογκώδη κινητά τηλέφωνα μαζί μου, το
οποίο έπαιρνα μόνο για το κυνήγι. Ευτυχώς είχε σήμα, κάλεσα το σπίτι
λέγοντας στη γυναίκα μου τι είχε συμβεί, ότι θα περίμενα να φύγει η ομίχλη,
να μην ανησυχεί και σε περίπτωση που δεν μπορούσα να φύγω να
ειδοποιήσει για βοήθεια. Κάθισα κουρασμένος σε μια πέτρα να ηρεμήσω και
να σκεφτώ. Για καλή μου τύχη κοιτώντας το έδαφος υπήρχαν πλήθος ίχνη
από αγελάδες που πυκνά πήγαιναν σε ένα από τα πολλά μονοπάτια, εκεί τα
ίχνη από τα ζώα ήταν συγκεντρωτικά πράγμα που έδειχνε ότι σε σειρά όλο το
κοπάδι πηγαινορχόταν στο υπόψη μονοπάτι. Είχα δει τις αγελάδες που
ελεύθερα έβοσκαν στο υψίπεδο από άλλες φορές που κυνηγούσα εκεί, καθώς
και ένα – δύο μαντριά με πολλά τσοπανόσκυλα. Απελπισμένος αποφάσισα να
ακολουθήσω τα ίχνη που ήταν στο μονοπάτι με την ελπίδα να με οδηγούσαν
στο μαντρί που ίσως ήταν ο βοσκός και όχι προς τους βοσκότοπους. Ήταν η
τελευταία μου ελπίδα, έχοντας πιάσει μεσημέρι και η ομίχλη δεν έλεγε να
σηκωθεί. Μετά από μακρά πορεία άκουσα γαυγίσματα σκύλων και σε λίγο
ανθρώπινη φωνή…αγγαλίαση, άρχισα να φωνάζω, να μαζέψει το κοπάδι τα
τσοπανόσκυλα που ορμούσαν στα βρεγμένα και κουρασμένα δικά μου
σκυλιά. Ο βοσκός ήταν φιλικός, με κάλεσε στη καλύβα του, με φιλοξένησε,
είχε φωτιά όπου ζεστάθηκα πίνοντας τσάι. Ήταν απόμαχος ναυτικός που
[135]