Η ΘΗΡΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ- ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

πτερωτά) που τα αγχέμαχα όπλα του (μαχαίρια, δόρατα, δίχτυα) ήθελαν την
εκ του σύνεγγυς εμπλοκή με το θήραμα. Στα σπήλαια οπού αρχικά
κατοικούσε, θέλοντας να εκφράσει τη ψυχική του ευχαρίστηση και
ευγνωμοσύνη για τη ζωηφόρο θήρευση, άρχισε να χαράσσει και απεικονίζει
στους τοίχους των σπηλαίων σε παραστάσεις τις σκηνές της αναμέτρησης με
τα θηρευόμενα ζώα και πτηνά (βραχογραφίες), αρχίζοντας με τον τρόπο αυτό
την πρώτη έντεχνη καταγραφή ανθρώπινης δραστηριότητας που ήταν οι
θηρευτικές – κυνηγετικές εξορμήσεις του. Φαίνεται ότι κατά τη λίθινη εκείνη
προϊστορική εποχή συνεργάστηκε στην τροφοσυλλεκτική του θήρευση με
έναν άλλο θηρευτή, τον σκύλο, στον οποίο διεπίστωσε συμπληρωματικές
υπέρτερες δεξιότητες από τις δικές του (όσφρηση, αντοχή δίωξης κλπ) και
έτσι τον πήρε μαζί του στις κυνηγετικές του πλέον εξορμήσεις, μοιραζόμενος
την τροφή από τα θηράματα με τον νέο του σύντροφο - συνεργάτη. Οστά
σκύλου και αρχέγονες ζωγραφικές παραστάσεις όπου εμφανίζεται ο σκύλος,
βρήκαν οι παλαιοντολόγοι σε σπήλαια από την παλαιολιθική εποχή που
καταδεικνύουν την μακρόχρονη συνεργασία των δυο θηρευτών. Οι αρχαίοι
Έλληνες αλλά και άλλοι προγενέστεροι λαοί, αναγνωρίζοντας τη σημασία της
θηρευτικής συνεισφοράς στην ανθρώπινη εξέλιξη, εξύμνησαν με την
απαράμιλλη μυθολογία τους κυνηγετικούς άθλους, και επέλεξαν την
σεμνότερη θεά την Άρτεμη, ως λατρευτική αντιπρόσωπο και προστάτιδα της
φύσης, των θηραμάτων και των ανθρώπων θηρευτών - κυνηγών.
Η εποχή του χαλκού και του σιδήρου έδωσε νέα ανθεκτικότερα θηρευτικά
εργαλεία στον άνθρωπο, η δε ανάπτυξη της γεωργίας, έδωσε τη λύση στις
αυξημένες διατροφικές του ανάγκες που απαιτούσε η αύξηση του πληθυσμού
του, εξισορροπώντας έτσι τη συνεισφορά του ζωϊκού βασιλείου στην
ανθρώπινη διατροφή που αδυνατούσαν να προσφέρουν πλέον τα θηράματα.
Επιπρόσθετα, κατέφυγε στη συμπληρωματική ικανοποίηση των αναγκών
ζωϊκών προϊόντων, με την εξημέρωση παραγωγικών ζωϊκών ειδών και την
ανάπτυξη κατοικίδιων πληθυσμών από τον ίδιο (ιδιωτική κτηνοτροφία,
επαγγελματική κλπ).
Η ανακάλυψη της πυρίτιδας κατά τον 14 ο αιώνα άλλαξε άρδην τα θηρευτικά
ανθρώπινα σύνεργα και μεθόδους, όπως αναγράφεται στο αντίστοιχο
κεφάλαιο που παρουσιάζεται η εξέλιξη των θηρευτικών εργαλείων και όπλων,
επιφέροντας συντριπτικό πλεονέκτημα στον άνθρωπο θηρευτή έναντι των
θηραμάτων. Έτσι η ανθρώπινη πληθυσμιακή αύξηση με τις οικιστικές
απαιτήσεις και η ανάπτυξη της γεωργίας για κάλυψη των διατροφικών
αναγκών του, επέδρασαν αρνητικά σε βάρος του ισοζυγίου των φυσικών
βιοτόπων και οικοσυστημάτων των θηραμάτων. Η αλλαγή των
κλιματολογικών συνθηκών οφειλομένη κυρίως σε ανθρώπινη δραστηριότητα,
επιβάρυνε σε κρίσιμο βαθμό τα θηρευόμενα είδη οδηγώντας αφενός σε
αυστηρή ρυθμιστική περιοριστική νομοθεσία που διέπει τη σύγχρονη
κυνηγετική δραστηριότητα στον πλανήτη και αφετέρου σε τεχνική
αναπαραγωγή για αναπλήρωση των διαρκώς πιεζομένων θηρευτικών ειδών
από τις σύγχρονες κοινωνίες και κυνηγετικές οργανώσεις, που λιγοστά όμως
απέδωσε, ειδικά στη χώρα μας.
Σήμερα που ο άνθρωπος επέλυσε τη διατροφική του ανάγκη σε ζωϊκά και
φυτικά προϊόντα, το έμφυτο αρχέγονο θηρευτικό του ένστικτο διατηρείται, αν
και αμβλυμμένο, λαμβάνοντας μορφή αθλήματος πλέον και ψυχαγωγίας που
παρέχεται μέσω της περιορισμένης κυνηγετικής - θηρευτικής δραστηριότητας.
Η σωστή κυνηγετική παιδεία με επίκεντρο τη φυσιογνωσία και φυσιολατρεία, η
[5]