Η ΘΗΡΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ- ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

2. Παγίδευση.
Η μέθοδος με τη χρήση παγίδων απαγορεύεται από την Ελληνική
νομοθεσία, αναπτύχθηκε κυρίως στην Ευρώπη την εποχή της
φεουδαρχίας και γινόταν από φτωχούς ακτήμονες που πουλούσαν τα
θηράματα ή συμπλήρωναν το φτωχό τραπέζι τους. Χρησιμοποιούσαν
συρμάτινες θηλιές ή λινά δίχτυα, στα μονοπάτια περάσματα του λαγού, ο
οποίος κινούμενος με άλματα ενεργοποιούσε τη θηλιά ή το δίχτυ.
3. Καρτέρι στη βοσκή τη νύχτα ή «φύλαγμα».
Η μέθοδος αυτή απαγορεύεται από την Ελληνική νομοθεσία,
χρησιμοποιείτο τον 19-20 ο αιώνα σε αγροτικές κυρίως περιοχές, τους
θερινούς μήνες με φεγγαρόφωτο (γεμάτο αυγουστιάτικο φεγγάρι). Ο
θηρευτής εντόπιζε το μέρος της βοσκής του λαγού, κατασκεύαζε φυλάχτρα
κυρίως σε παρακείμενο δένδρο όπου πήγαινε και ενέδρευε όλη τη νύχτα
μέχρι να έλθει ο λαγός που γίνονταν αντιληπτός λόγω του σεληνόφωτος (ο
λαγός πάντα για να αποφύγει τα νυχτερινά αρπακτικά κινείται από
ένστικτο στις σκιές και όχι στο ανοιχτό όπου το σεληνόφως τον κάνει
ορατό.) (σ.σ. μου αφηγείτο γέρος κυνηγός στο καφενείο του ορεινού
χωριού μου, «είχα βρει ένα χωράφι κάτω στο Βουραϊκό ποταμό σπαρμένο
φακές, μέσα οι κακακαράντζες στρώμα, αρσενικοί (μυτερές), θηλυκοί
(στρογγυλές) μικροί, μεγάλοι ότι θέλεις, πήγα από νωρίς να κάνω
φυλάχτρα, είχε μια αχλάδα εκεί κοντά, ετοίμασα το μέρος και ανέβηκα, είχε
ένα φεγγάρι έλαμπε ο τόπος, είχα με άσπρη κιμωλία ασπρίσει το
στόχαστρο του «μπαρουτά» (λειόκαννο εμπροσθογεμές) για να φαίνεται.
Ήρθε κατά τις δέκα ο πρώτος, τον πήρα…έκατσα ακόμη…μετά από μια ώρα
τι να δω; Έφταναν από όλες τις μεριές, οι φακές «σειότανε» από λαγούς…
δίαλεξα τον πιο μεγάλο, «ξιάφ – μπαμ ο μπαρουτάς» (καψύλιο – γόμωση)
πάρτον κάτου…πήγα τον σήκωσα…θα ήταν εφτά οκάδες, δεν είχα ξαναδεί
τέτοιο λαγό…βραχόλαγος κοκκινωπός…γύρισα κατά το πρωί
φορτωμένος..»
4. Ιχνηλασία σε χιονοσκεπές έδαφος.
Η μέθοδος αυτή απαγορεύεται από την Ελληνική νομοθεσία, αναγράφεται
για ιστορικούς λόγους όπως και οι προηγούμενες. Διεξήγετο σε ορεινές
περιοχές από τους κατοίκους οι οποίοι θήρευαν το λαγό με ιχνηλασία στο
χιονοσκεπές έδαφος (κυρίως οι μη έχοντες ιχνηλάτες) ακολουθώντας και
«βουλώνοντας το αχνάρι», πατώντας στα ίχνη του λαγού για να μην
μπερδεύονται, όλη τη διαδρομή του μέχρι το κουμάσι του. (εκεί φαίνονται
σε πλήρη μεγαλοπρέπεια, καθαρά στο φρέσκο χιόνι τα
περιπλεκόμενα ίχνη του, σταυρώματα πρίν το άλμα που κάνει για να
πιάσει, έμφυτος μηχανισμός προστασίας που η φύση τον έχει
προικίσει μαζί με την μοναδικότητα της επικύησης, στη αέναη
πρόνοια και δημιουργική της σοφία για την τήρηση της ισορροπίας
του πολυθηρεύομενου είδους, που εμβρόντητος ο νοήμων
άνθρωπος εκθειάζει αναφωνόντας…παντα εν σοφία εποίησας…..) Ο
λαγός την πρώτη νύχτα της χιονόπτωσης δεν βγαίνει στη βοσκή, μένει στη
θέση του, την επόμενη νύχτα θα βγεί να βοσκήσει και θα αφήσει ίχνη στο
φρέσκο χιόνι. Αισθανόμενος από προστατευτικό μηχανισμό την απειλή,
λόγω των εμφανών ιχνών που αφήνει, βρίσκεται σε εγρήγορση και φεύγει
γρήγορα από το κουμάσι του όταν ακούσει να πλησιάσουν τα βήματα του
θηρευτή, αλλά εάν είναι πυκνό το χιόνι δυσκολεύεται στα άλματα. (σ.σ
έχοντας συμμετάσχει πριν πολλά χρόνια νέος 18 ετών σε κυνήγι λαγού στο
χιόνι με δυό παππούδες ειδήμονες στο λαγοκυνήγι, ευρισκόμενοι λίγο έξω
[20]