Η ΘΗΡΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ- ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Ευρώπη, στη Μικρά Ασία, πέρδικα η κοινή: αναπαράγεται στις χώρες της
Μεσογείου, λευκή πέρδικα, και πέρδικα της Σαρδηνίας. Το πτηνό φθάνει σε
μήκος τα 20-30 εκ. και σε βάρος τα 500 γραμμάρια. Έχουν κοντές και
στρογγυλές φτερούγες, μικρό κεφάλι και κοντό, μυτερό ράμφος. Το βάδισμα
και το πέταγμά της γίνεται με γοργό ρυθμό και με μεγάλη ευκολία.
Χρησιμοποιεί τα φτερά της μόνο σε περίπτωση κινδύνου. Η φωνή της είναι
ιδιόμορφη. Η τροφή τους είναι έντομα, σκουλήκια, σπόρους, φύλλα,
τρυφερούς βλαστούς και θεωρείται γενικά ωφέλιμη για τους γεωργούς παρά
επιζήμια. Το αρσενικό μετά το ζευγάρωμα επιλέγει το πιο προφυλαγμένο
σημείο της περιοχής του και σκάβει τρύπες στη γη. Το θηλυκό διαλέγει μία
από αυτές και γεννά 10-15 αυγά, τα οποία επωάζει για σχεδόν έναν μήνα. Σε
δύο ημέρες τα μικρά πουλιά είναι ικανά να πηγαίνουν μαζί με τη μητέρα τους
σε αναζήτηση τροφής. Είναι χαρακτηριστική η αυτοθυσία αμφότερων των
γονέων για τα μικρά τους. Η οικογένεια μένει ενωμένη ως το φθινόπωρο,
οπότε τα μικρά είναι ικανά να αυτοπροστατεύονται, ενώ την επόμενη άνοιξη
είναι έτοιμα για αναπαραγωγή.
Τη δεκαετία του 1970 οι πληθυσμοί της πεδινής πέρδικας που διαβιούσαν
στη Μακεδονία και Θράκη ήταν μεγάλοι. Μου αφηγείτο ο κ.Γιώργης από το
χωριό Σέλινο Ξάνθης, δεινός κυνηγός φτερωτών θηραμάτων ότι το 1976, ο
κάμπος είχε γεμίσει ποντίκια καταστρέφοντας όλες τις καλλιέργειες ιδίως τα
σιτηρά. Οι γεωργικές ενώσεις εφοδίασαν τους αγρότες με δηλητηριασμένο
κόκκινο σιτάρι που έριξαν με τους τόννους στο κάμπο, το πρώτο θύμα ήταν η
πεδινή πέρδικα που ενδημούσε στους αγρούς, μεγάλη καταστροφή, από τότε
δεν ανέκαμψε στην περιοχή. Τα εντομοκτόνα και ζιζανιοκτόνα φάρμακα που
έκαναν την εμφάνιση τους στις καλλιέργειες δημιούργησαν τοξικό θηροκτόνο
περιβάλλον αφανίζοντας τους πληθυσμούς και αναγκάζοντας το αρμόδιο
υπουργείο να επιβάλλει την εύκολη λύση της απαγόρευσης θήρας της
πεδινής πέρδικας στη χώρα, πλην ειδικών ρεζερβών ανατρεφομένων
πληθυσμών, αντί να επέμβει δραστικά για στήριξη της επιβίωσης της.
Παραθέτω αγαπητοί φίλοι μαρτυρία της πρόνοιας επιβίωσης των ειδών και
την ανεξάντλητη προσαρμοστικότητα που η φύση τα έχει προικίσει: ήταν το
2011, υπηρετούσα στη Θεσκη, πήρα εντολή να επαναενεργοποιήσω
εγκαταλελειμένο στρατόπεδο στη βιομηχανική περιοχή της Σίνδου. Κάνοντας
αναγνώριση στο χώρο του στρατοπέδου με τρόμαξαν τέσσερεις πεδινές
πέρδικες που ζούσαν μέσα στο στρατόπεδο, το οποίο βρίσκονταν στο κέντρο
της βιομηχανικής περιοχής, είχαν καταφύγει εκεί έχοντας άριστα
προσαρμοστεί στους θορύβους και την ανθρώπινη παρουσία, μόλυνση και
δραστηριότητα, επιβιώνοντας σε ένα ακραίο αντιοικολογικό περιβάλλον και
νέο οικοσύστημα.
Είχα την τύχη να κυνηγήσω αυτό το εξαίσιο θήραμα στα Σκόπια στην πόλη
Κουμάνοβο, όπου υπήρχαν μεγάλοι πληθυσμοί, δεν είχαμε σκυλιά, μας
έφεραν δυό Αλβανάκια 16 ετών που μας συνόδευαν κυρίως σε
καλαμποκαλλιέργειες και τριφύλλια όπου έμπαιναν μέσα κάνοντας θόρυβο
ξεσηκώνοντας τα πουλιά, μοναδική εμπειρία!!! Χάσαμε πολλά τραυματισμένα
ποδαρώνοντας που μόνο σκύλος θα τα έβρισκε…η παρεα μας πήρε 35
πουλιά και τρεις λαγούς που έφευγαν μέσα από τις καλλιέργειες που
περπατούσαμε…οι Αλβανικής προέλευσης χωρικοί της περιοχής έκοβαν τα
καλαμπόκια με το κλαδευτήρι και τα κουβαλούσαν με γαϊδουράκια σέρνοντας
μικρά κάρρα με ρόδες αυτοκινήτου…εκεί η γεωργία ήταν στο στάδιο του
[37]