Η ΘΗΡΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ- ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

παντί τιμήματι. Την αξία της εντολής αυτής θα την εκτιμήσουμε στην
δυνατότητα ελέγχου του σκύλου μας αργότερα επεμβαίνοντας στον τρόπο
εργασίας του, που κατά βάση πρέπει να μην απομακρύνεται και να διατηρεί
οπτική επαφή μαζί μας.
Μέχρι την ηλικία των 6 μηνών πρέπει να το οδηγούμε βαδίζοντας με τον
«οδηγό–λουρί» δίπλα μας στην τοποθεσία που θέλουμε χωρίς κόπο. Αφού
έχουμε τοποθετήσει περιλαίμιο στο κουτάβι μας και το κρατάμε από τον
οδηγό πιέζουμε τη ράχη του στη θέση της λεκάνης δίνοντας την εντολή ΚΑΤΩ.
Όταν καθίσει το κουτάβι μας το επιβραβεύουμε με λιχουδιά κάνοντας 4-5
επαναλήψεις στη διάρκεια της μέρας.
Έχοντας βρει μέρος όπου θα πηγαίνουμε το κουτάβι μας για βόλτα, συνήθως
άδεια οικόπεδα, χωράφια κλπ το δένουμε με τον οδηγό, τραβώντας το μαλακά
και λέγοντας διαρκώς τη λέξη ΜΑΖΙ – ΜΑΖΙ. Εύκολα θα συνηθίσει το λουρί
χαιρόμενος την έξοδο στην ύπαιθρο. Κατά την πορεία μας κάνουμε
τράνταγμα δυνατό στο λουρί, απαγορευτικό, λέγοντας την εντολή ΜΗ, εάν
πάει να κυνηγήσει κόττα, γάτα κλπ ή να μπει σε μέρος που δεν θέλουμε,
έχοντας πάντα στις εντολές μας άγριο, κοφτό επιτακτικό τρόπο, ενώ το
κοιτάμε απειλητικά στα μάτια. Η χρήση τιμωρίας με ελαφρά χτυπήματα με μια
εφημερίδα τυλιγμένη όταν απειθαρχεί και είναι ανυπάκουο, αλλά ποτέ με το
χέρι, επιβάλλεται. Με τη βόλτα σε ανοικτό έδαφος αφού έχουμε επιτύχει το
κάλεσμα σε περιφραγμένο μέρος, το επαναλαμβάνουμε τώρα στο ύπαιθρο,
όπου οι προκλήσεις, όπως οι εξερευνήσεις του σκύλου και οι αναδιδόμενες
μυρωδιές, είναι πολλές και τον προτρέπουν σε ανυπακοή. (Είναι απίστευτο
πως τα ζώα συνδέουν τους ήχους με το επακόλουθο γεγονός, τους δύο
τελευταίους ιχνηλάτες που εκπαίδευσα τους έβγαζα βόλτα με μεταλλικούς
οδηγούς – αλυσίδες, κάθε φορά χτυπούσα μεταξύ τους τις αλυσίδες να
κάνουν θόρυβο όταν πήγαινα στο περίκλειστο να τους πάρω, μετά από
μερικές εξόδους ακούγοντας από μακριά τον ήχο κουνούσαν τις ώρες
χαρούμενα γρυλλίζοντας και περιμένοντας στην πόρτα. Είναι σε όλους μας
γνωστή η ιστορία των ίππων που ταξίδευαν με τα οπλιταγωγά στο μέτωπο
και δεν τους έδιναν τροφή για να μην κοπρίζουν στο πλοίο, οπότε την
συνηθισμένη ώρα χτυπούσαν τις οπλές τους στο κατάστρωμα ζητώντας
τροφή,.την οποία έπαιρναν από τους ημιονηγούς με σάλπισμα, δόθηκε τότε η
εντολή στους απελπισμένους ημιονηγούς που δεν ήξεραν τι να κάνουν,
«σαλπίσατε τροφή των ίππων», οι οποίοι επαψαν να θορυβούν αναμένοντες την
τροφή και καθ όλη τη διαδρομή δέχονταν μόνο σαλπίσματα αντί τροφής.) Το
ίδιο βέβαια και για το ανέβασμα στο αυτοκίνητο ή το τρέιλερ. Μου πήρε
αρκετό χρόνο και κόπο να εκπαιδεύσω ένα επανιέλ με κροτοφοβία και
ανθρωποφοβία, με το οποίο πήρα το πρώτο βραβείο σε ερασιτεχνικούς
αγώνες στη Ξάνθη. Αγόρασα πιστολάκι με καψύλια, που παίζουν τα παιδιά,
το έβγαζα σε αγορασμένα ορτύκια πυροβολώντας όταν τα έβρισκε, στην αρχή
ακόμη και με τον μικρό θόρυβο μαζεύονταν, έδεσα φτερά μπεκάτσας σε
καλάμι με πετονιά και κάθε μέρα τα φερμάριζε ρίχνωντας πιστολιές με τα
καψύλια, μετά από πολλές επαναλήψεις χρησιμοποίησα πιστόλι θορύβου 120
ντεσιμπέλ, πηγαίνοντας πλέον σε άγριο θήραμα με πολλές
εξόδους..συνδύασε το θόρυβο του όπλου με το θήραμα, όταν άκουγε
τουφεκιές όρθωνε τα αυτιά του να δει που είναι το θήραμα, μόλις έπεφταν
κεραυνοί ή έκανε βολή το πυροβολικό εδώ δίπλα, δεν ήξερε που να κρυφτεί,
λαχάνιαζε από το φόβο του, την κροτοφοβία δεν την απέβαλε, απλώς
συνδύασε το θόρυβο της τουφεκιάς με το θήραμα, κυνήγησα 10 χρόνια με
[83]