Η ΘΗΡΕΥΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ- ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

περά στα πλάγια στις δροσίες και στα χορτάρια, έτρωγα το Μάη τριφύλλι και
τον Αύγουστο σταφύλι. Τρικκαλινή μου πέρδικα…κλπ). Ζει σε κοπάδια όλο το
χρόνο, εκτός από την περίοδο της αναπαραγωγής. Aναπαράγεται σε ανοιχτά
βραχώδη εδάφη, που εντοπίζονται μερικές φορές σε πολύ μεγάλα υψόμετρα,
αλλά και κοντά στη θάλασσα. H πετροπέρδικα είναι είδος το οποίο κατά την
περίοδο της αναπαραγωγής καταλαμβάνει μια περιοχή την οποία
υπερασπίζεται με πολύ μεγάλο σθένος από κάθε εισβολέα. Tην υπεράσπιση
της περιοχής αναλαμβάνει το αρσενικό. Φωλιάζει στο έδαφος σε μια
κοιλότητα που κατασκευάζει το θηλυκό. H φωλιά καλύπτεται με ξηρά χόρτα
και πούπουλα.
Συνήθως βρίσκεται ενδιάμεσα ή κάτω από πέτρες ή θάμνους για να
προφυλάσσεται από άρπαγες και άσχημες καιρικές συνθήκες.
Γεννά μία φορά το χρόνο 8-14 αβγά που έχουν χρώμα κρεμ. Eπωάζονται από
το θηλυκό για 23-24 μέρες και εκκολάπτονται ταυτόχρονα.
Τα ενήλικα τρέφονται με σπόρους και βλάστηση, ενώ οι νεοσσοί
καταναλώνουν έντομα τα οποία είναι πλούσια σε πρωτεΐνες που είναι
απαραίτητες για τη σωματική τους ανάπτυξη. Η καλλιέργεια σιτηρών σε
ορεινές περιοχές έδωσε στην πέρδικα τροφή και προστατευτικό βιότοπο
ωοτοκίας στους σιταγρούς. Η εγκατάλειψη των καλλιεργειών σε ορεινές
περιοχές στέρησε υψηλής θρεπτικής αξίας τροφή, που μαζί με πολλούς
άλλους παράγοντες επίδρασης του οικοσυστήματος της πέρδικας, επέφερε τη
δραματική μείωση των πληθυσμών. Η επέμβαση των κυνηγετικών
οργανώσεων με σπορές σιτηρών σε περιοχές όπου ενδημούν πληθυσμοί
πέρδικας και ο έλεγχος των επιβλαβών αρπακτικών που μαστίζουν τα
εδαφόβια πτηνά θα βοηθούσε καλύτερα, παρά η απελευθέρωση εγκλείστων
διατρεφομένων που αδυνατούν να προσαρμοστούν στο φυσικό περιβάλλον,
γενόμενα βορά των θηρευτών, κυριως αλεπούδων και γερακιών.
Τρόποι θήρευσης – Όπλο, πυρομαχικά.
Tο κυνήγι της απαιτεί γνώση των συνηθειών της και αντοχή. Oι βιότοποί της
είναι συνήθως σε βραχώδη όρη με μεγάλα υψόμετρα και απαιτείται μεγάλη
θέληση για να προσπελαστούν. Στην κυνηγετική οικογένεια υπάρχουν
μανιώδεις περδικοκυνηγοί που αναλώνονται αποκλειστικά στο κυνήγι της. Η
χρήση σκύλου δείκτη (φέρμας) διευκολύνει την ανεύρεσή της κυρίως όταν τα
πουλιά σκορπίζουν μετά το πρώτο σήκωμα, όπου βρίσκονται κοπαδιαστά και
κρυφτούν σε θάμνους ή πυκνά οπότε ο σκύλος μπορεί να τις εντοπίσει. Η
πέρδικα έχοντας βαρειά μυρωδιά εντοπίζεται και από τους ιχνηλάτες και στα
παλιότερα χρόνια που οι σκύλοι δείκτες ήταν ανύπαρκτοι ή πολύ σπάνιοι ως
εισαγώμενοι στην Ελλάδα από άλλες χώρες, οι περδικοκυνηγόι
χρησιμοποιούσαν τον ελληνικό ιχνηλάτη για εντοπισμό τους. Οι διαβιούντες
στην ύπαιθρο κυνηγοί της, γνωρίζουν τις συνήθειες των κοπαδιών, τα μέρη
που διαβιούν, τις ώρες που βγαίνουν για βοσκή και πηγαίνουν για νερό και τις
κυνηγούν και χωρίς σκύλο δείκτη. Στα μέρη που διημερεύει αφήνει άφθονα
ίχνη , κουτσουλιές στις πέτρες, πούπουλα, μικρές λακκούβες στο χώμα όπου
τρίβει το πτέρωμα της για καθαριότητα και αποβολή παρασίτων. Η πέρδικα
αξημέρωτα, ίσως είναι το πρώτο πουλί που θα υμνήσει το δημιουργό με το
χαρακτηριστικό του κελάϊδημα που κάνει τα βράχια να ηχούν. Ο έμπειρος
περδικοκυνηγός περιμένει σε κάποια ραχούλα ωτακουστής,
εκμεταλλευόμενος το τρωτό σημείο της πέρδικας, έτσι εντοπίζει τη θέση του
κοπαδιού για το πρώτο σήκωμα…το κοπάδι «κρώζει» μόνο το πρωί με το
ξημέρωμα με δυνατές φωνές, όταν απαντούν μάλιστα γειτονικά κοπάδια,
[34]