plik pdf 10.05MB - Polska Izba Inżynierów Budownictwa

i przemieszczeń poziomych obudowy wykopu
wg różnych badaczy, w zależności od
rodzaju gruntów [5], wynoszą:
2÷4h – wg Clougha, O’Rourkego oraz
2÷2,5h – wg Symonsa i Cardera
– w przypadku iłów londyńskich i glin
zwałowych,
2÷3h (ekstremalnie 5h) – wg Simpsona
w mocnych gruntach spoistych,
1,5÷2h – wg Brema, Breymanna
w gruntach niespoistych (piaski drobne,
średnie i żwiry),
2,0h w piaskach, 2,5h w glinach, 3÷4h
w iłach – wg Wysokińskiego; Kotlickiego
[1]; w przypadku niestosowania depresjonowania
zwierciadła wody gruntowej
zasięg oddziaływania można [1] zmniejszyć
o 20%.
Z badań [3, 6] wynika, że największe
przemieszczenia pionowe
powierzchni terenu występują
w strefi e o szerokości od 0,5
do 0,75h od krawędzi wykopu,
a następnie zanikają w odległości
2h bądź przy stosowaniu obniżenia
zwierciadła wody gruntowej 3÷4h od
krawędzi wykopu (przy studniach depresyjnych
usytuowanych poza obrysem
wykopu).
Ocenia się, że wartości przemieszczeń
pionowych powierzchni terenu w bezpośrednim
sąsiedztwie wykopów, w zależności
od rodzaju gruntów, nie przekraczają
wartości [5]:
a) wg Burlanda, Simpsona, St Johna:
0,002 – w gruntach niespoistych
w stanie zagęszczonym, 0,005h
– w gruntach niespoistych w stanie
luźnym, 0,0015÷0,02h – w gruntach
spoistych twardoplastycznych
i półzwartych,
b) wg Simpsona: 0,01÷0,02h – w gruntach
spoistych,
c) wg Longa: 0,002h (ekstremalnie
0,007h) – w gruntach niespoistych
i spoistych,
d) wg Smoltczyka: 0,002h – w gruntach
niespoistych i spoistych.
Z literatury i analiz porównawczych
przemieszczeń poziomych U 0 obudowy
wykopu i przemieszczeń pionowych
terenu bezpośrednio za tą obudową
V 0 wynika, że istnienie zależność:
V 0 = 0,5÷0,75U 0 . To wskazuje na konieczność
dokonywania prognozy
przemieszczeń poziomych obudów
wykopów, szczególnie w sytuacji
bezpośredniej bliskości istniejącej
zabudowy.
Istnieje zgodność poglądów
w odniesieniu do obudów o schemacie
statycznym wspornika utwierdzonego
w podłożu gruntowym. Prze-
STYCZEŃ 2007 INŻYNIER BUDOWNICTWA
mieszczenia tych ścian są zazwyczaj
największe w porównaniu z podpartymi
kotwiami, rozporami bądź stropami
kondygnacji podziemnych.
Przemieszczenia poziome ścian obudowy
wykopu mogą wynosić:
a) wg Burlanda, Simpsona, St Johna
– 10÷40 mm,
b) wg Symonsa i Cardera
– 0,002÷0,004h,
c) wg Breymanna – 0,002h
d) wg Smoltczyka w przypadku ścian:
– wspornikowych 0,01h,
– rozpartych projektowanych
z uwagi na obciążenie parciem
czynnym gruntu, realizowanych
w gruntach niespoistych i spoistych
w stanie twardoplastycznym
do zwartego – ok. 0,001h;
e) wg Longa: – 0,0005÷0,0025h
(ekstremalnie 0,007h) – w przypadku
ścian kotwionych, rozpartych,
realizowanych metodą stropową,–
0,001÷0,02h (średnio 0,003h)
w przypadku ścian wspornikowych,
f) wg Wysokińskiego i Kotlickiego [1]
– 0,003÷0,005h,
g) wg Siemińskiej-Lewandowskiej [6]
– 0,002h w przypadku ścian szczelinowych
kotwionych,
h) wg Szulborskiego, Michalaka, Pęskiego,
Pyraka [3], w przypadku obudów
ze ścianek berlińskich wspornikowych,
kotwionych oraz palisad
i ścian szczelinowych wspornikowych
bądź kotwionych zależność
między przemieszczeniami poziomymi
U obudowy wykopu i pionowymi
0
terenu bezpośrednio za obudową
V wynosi V = 0,5÷0,75U 0 0 0.
W wyniku badań i analiz [2–5, 7, 8]
ponad 50 budynków zrealizowanych
w Warszawie oceniono, że z uwagi na
rodzaj obudowy wykopu największe
przemieszczenia poziome doznają
ścianki berlińskie, a mniejsze ściany
szczelinowe i palisady.
Analizując wpływ rodzaju podparcia
stwierdzono, że największych
przemieszczeń poziomych doznają
obudowy wspornikowe, utwierdzone
w gruncie. Przemieszczenia poziome
ścian rozpartych ogranicza
niewielka podatność podparcia, wynikająca
przede wszystkim ze ściśliwości
rozpór i luzów montażowych.
W wypadku zastosowania rozpór
wstępnie sprężonych odkształcenia
ścian obudowy są na ogół
niewielkie, gdyż rozpory zazwyczaj
charakteryzują się małą podatnością,
która wynika z ich
odkształcenia (skrócenia) spręży-
TECHNOLOGIE
stego. Przemieszczenia poziome ścian
kotwionych są integralnie związane
z odkształceniami gruntu zawartego
między ścianą a powierzchnią przechodzącą
przez buławy kotwi iniekcyjnych.
Przedstawione dane literaturowe
odnoszą się do oceny zasięgu wpływu
wykonywania wykopu, natomiast
nie obejmują przemieszczeń występujących
w trakcie wznoszenia konstrukcji
części podziemnej, a następnie
nadziemnej budynku.
Zasięg oddziaływania
realizacji nowego budynku
z wielokondygnacyjną
częścią podziemną na
przemieszczenia pionowe
powierzchni terenu
Z własnych badań i analiz obliczeniowych
dotyczących obiektów
realizowanych w latach 1996–2005
w Warszawie wynika, że przemieszczenia
pionowe powierzchni terenu
i kształt niecki osiadań zależą nie
tylko od rodzaju podłoża gruntowego,
zastosowanej obudowy wykopu
i schematu jej pracy statycznej, technologii
realizacji podziemia budynku,
lecz również fazy budowy.
W artykule przedstawiono wyniki
badań dotyczące obiektów posadowionych
w podłożu niejednorodnym,
w którym od poziomu płyty dennej
zalegały piaski lub iły [5]. Badaniami
objęto obudowy w postaci ścian
szczelinowych podparte na wysokości
rozporami (fot. 4) i wykopy
realizowane metodą stropową (fot.
5). We wszystkich badanych obiektach
głęboko posadowionych istniała
konieczność odpompowywania
lokalnych sączeń wody gruntowej
Fot. 3. Palisada rozparta o konstrukcję płyt
stropów kondygnacji podziemnych obiektu
67