Plan zarządzania dla obszaru Biebrzański Park Narodowy

hydrologiczny tej części doliny jest znacznie zmieniony przez człowieka, poniewaŜ
wybudowanie kanałów: Augustowskiego, Woznawiejskiego i Rudzkiego spowodowało trwałe
obniŜenie poziomu wód gruntowych i przesuszenie torfowisk.
Basen dolny Biebrzy ma kształt rynny o długości 30 km i szerokości 12-15 km.
Torfowiska zajmują tu powierzchnię 21 000 ha. Bezpośrednio do koryta rzeki przylega strefa
mułowa, rozszerzająca się stopniowo do 2 km. Rzeźbę terenu urozmaicają liczne starorzecza oraz
ciągnący się od Osowca do kolonii Nowa Wieś - pas wydm, wznoszący się 2-3 m powyŜej
torfowisk, który oddziela strefę dolinową Biebrzy od zatorfionej rynny poglacjalnej przylegającej
do wysoczyzny. Cechą charakterystyczną basenu dolnego jest płaskie podłoŜe torfowe z
występującymi niewielkimi wzniesieniami mineralnymi. MiąŜszość torfu nie przekracza na ogół
2 m, niewiele jest zagłębień o większej miąŜszości, wypełnionych gytią lub torfami
mechowiskowymi (śurek 2005). Szczegóły dotyczące geologii obszaru objętego projektem
przedstawiono na mapie 8.
Rysunek 3 Podział na baseny doliny Biebrzy.
Dolinę Biebrzy charakteryzuje trwający tu nadal w przewaŜającej części doliny,
akumulacyjny rozwój torfowisk. Jednak na duŜych obszarach, zwłaszcza w basenie środkowym,
zaznaczają się równieŜ procesy destrukcji złoŜa torfu. Największe znaczenie ma w nich proces
30