Plan zarządzania dla obszaru Biebrzański Park Narodowy

1.2.3. Klimat
Biebrzański Park Narodowy połoŜony jest w północno-wschodniej Polsce, obszarze
uwaŜanym za jeden z najzimniejszych regionów kraju. Klimat Kotliny Biebrzańskiej wynika
z nakładania się cech związanych z rozległymi obszarami torfowiskowymi, ukształtowania terenu
i ogólnych cech klimatu regionu. ZbliŜony jest do kontynentalnego z elementami subborealnymi.
Charakteryzuje go długa zima, krótkie przedwiośnie i najkrótszy, poza górami, okres
wegetacyjny. Średnia roczna temperatura jest jedną z najniŜszych na niŜu i wynosi 6,6°C przy
zmienności od 4,8°C do 8,3°C. Roczne amplitudy temperatur wahają się w granicach od 40,2°C
do 66,3°C. Najchłodniejszym miesiącem jest styczeń (-4,2°C) a najcieplejszym lipiec (17,0°C).
Przymrozki przyziemne występują we wszystkich miesiącach z wyjątkiem lipca, natomiast
temperatura ujemna na wysokości 2 m zdarza się jeszcze w czerwcu i rozpoczyna we wrześniu
(rys. 10).
Rysunek 10 Średnie miesięczne temperatury powietrza w latach 1961-1995 notowane na posterunkach w
Biebrzy i RóŜanymstoku.
Zima na obszarze BPN trwa od 107 do 117 dni, liczba dni mroźnych oscyluje w granicach
od 57 do 66 w ciągu roku. Głębokość zamarzania gruntu zaleŜy od warunków atmosferycznych i
waha się w granicach od 28 do 40 cm. Proces rozmarzania gleb torfowych jest powolny,
całkowite rozmarznięcie następuje dopiero wówczas, gdy dobowa temperatura powietrza przez
kilkanaście kolejnych dni jest wyŜsza od +5°C. Okres wegetacyjny nie przekracza 190 dni i
naleŜy do najkrótszych w kraju. Jest to spowodowane specyfiką gleb torfowych, które wolniej się
ogrzewają i wolniej przewodzą ciepło. Lato trwa od 77 do 85 dni. Ilość dni mgielnych waha się w
granicach od 30 do 70, ale nad torfowiskami jest ich dwukrotnie więcej niŜ nad wysoczyznami.
Bardzo często dochodzi do spływu wychłodzonego powietrza (lokalne przymrozki) i kondensacji
51