TUZLU SU SALTWATER

130 Comte de Lautréamont
Antoloji / Anthology
131
karşısında attığım çığlıklar hiç etkilemiyordu onları. Sel gibi akan kanıma gülüyorlardı. Ey
benim kardeşim, bağışlıyorum çektiğim bütün acıların baş nedeni olan seni! Belki de bu
kör öfke artık açabilir gözlerini. Çok düşündüm sonsuz zindanımda. İnsanlığa karşı kinimin
nasıl oluştuğunu kestirebilirsin. Yavaş yavaş artan çöküş, gövdenin ve ruhun yalnızlığı aklımı
başımdan almamıştı henüz, hâlâ sevmeyi sürdürdüklerime, tutsağı olduğum o üçlü demir
laleye hınç duyacak kadar. Kurnazlık sayesinde özgürlüğüme tekrar kavuştum. Kendilerine
benzeşlerimin adını vermelerine karşın, hiçbir bakımdan bana benzemeyen (kendilerine
benzediğimi sanıyorlarsa, niçin zarar veriyorlardı bana?) bu anakara insanlarından usanmış
ve zorunlu olarak yaşanmış bir hayatın anılarını belki deniz bana armağan eder diye
kendimi öldürmeye kesinlikle karar vermiş durumda, kıyının çakıl taşlarına yöneldim. Kendi
gözlerine inanacak mısın? Baba evinden kaçtığım günden bu yana, denizde ve onun billur
mağaralarında yaşamaktan, senin düşündüğün kadar yakınmıyorum. Senin de gördüğün
gibi kısmen bir kuğu vücudu verdi bana Tanrı. Balıklarla barış içinde yaşıyorum ve sanki
kendilerinin hükümdarıymışım gibi, gereksinimim olan besini sağlıyorlar bana. Seni kızdırmazsa,
özel bir ıslık çalacağım, nasıl ortaya çıktıklarını göreceksin.”
Söylediği gibi oldu. Uyruklarının alayıyla sarılı durumda, eşsiz yüzüşüyle uzaklaştı. Ve, birkaç
saniye geçmesine karşın, gözden tamamen uzaklaştı, bir tek dürbün sayesinde, ufkun
son sınırlarında gene görebildim onu. Bir eliyle yüzüyor ve ötekiyle, ana karaya yaklaşmış
olmanın gözlerine doldurduğu kanı siliyordu. Beni sevindirmek için böyle davranmıştı. Dik
bayıra diklemesine fırlattım gösterici aracı, kayadan kayaya sıçradı ve dağılan parçalarını
dalgalar yuttu. Bu son gösteri ve son veda ile bir düşteymiş gibi, bir soylu ve mutsuz zekâ
karşısında saygıyla eğildim! Bununla birlikte, her şey gerçekten olmuş gibiydi, bu yaz gecesi.
Les Chants de Maldoror (1868)
Seçen Deniz Gül Çeviren Özdemir İnce
‘I shall conceal from you the place of my birth, which has no bearing on my story: but the shame
reflected upon my family has bearing on my duty. My father and mother (may God forgive them!)
after a year of waiting saw Heaven grant their prayers: twins, my brother and I, were born. All the
more reason for love between us. But this was not so. Because I was the handsomer of the two
and the more intelligent, my brother hated me and made no attempt to conceal his feelings. Consequently
my mother and father lavished most of their love on me, while through my sincere and
constant friendship I tried to appease a soul that had no right to revolt against him who had come
from the same womb. My brother’s fury knew no limits, and he so slandered me with the most unbelievable
calumnies that the hearts of our mutual parents were closed to me. For fifteen years I lived
in a dungeon with maggots and slimy water for food. I will not relate to you in detail the unheard-of
tortures I endured during that long and unjust sequestration. Now and then during the day one of
the three torturers whose turn it was would enter abruptly, armed with pincers, tongs and various
other instruments of torture. The shrieks elicited from me by these torments left them unmoved; the
abundant loss of blood made them smile. O, my brother, I have forgiven you – you, the primary cause
of all my ills! It must be that blind rage finally opens its own eyes. I made many reflections during my
everlasting imprisonment. How my hatred developed towards all humanity in general you can well
imagine. Progressive etiolation, solitude of body and soul, had not yet caused me to lose my mind
completely, to the point of bearing any resentment against those whom I had never ceased to love:
triple pillory of which I was the slave. I succeeded by cunning in gaining my liberty! Disgusted by the
inhabitants of dry land, who, although they called themselves my fellow men, appeared hitherto to
resemble me in nothing (if they found that I did resemble them, why did they harm me?), I made my
way to the pebbly beach, firmly resolved to give myself to death if the sea were to offer me memories
of a life fatally lived. Do you believe your own eyes? Since the day I fled the paternal roof I have been
as unhappy as you think, inhabiting the sea and its crystal grottoes. Providence, as you see, has
given me in part the structure of a swan. I live in peace with the fish and they procure for me the
nourishment I need as if I were their ruler. I will give a special whistle, if it will not annoy you, and you
will see how they will reappear.’
It happened as he had predicted. He resumed his royal swimming surrounded by his retinue of subjects.
And, although at the end of a few seconds, he had completely disappeared from sight, with
a telescope I could still distinguish him on the distant horizon. He swam with one hand, while with
the other wiped his eyes which the terrible strain of approaching terra firma had injected with blood.
He had acted in this manner to do me pleasure. I flung the revealing instrument against the steep
escarpment: it bounded from rock to rock and the waves received its scattered fragments: such
was the last demonstration and supreme farewell by which I made obeisance, as in a dream, before
a noble and unfortunate intelligence! Yet everything that happened was real, that summer night.
Emily Dickinson
Selected by Deniz Gül Translated by Guy Wernham
Kabaca Bir Hediye ve Engellenmiş Sözlerle (1883)
Kabaca bir hediye ve engellenmiş Sözlerle
Anlatılır insan kalbine
Hiç —
“Hiç”tir Dünyayı
Yenileyen Güç —
By homely gift and hindered Words (1883)
By homely gift and hindered Words
The human heart is told
Of Nothing —
‘Nothing’ is the force
That renovates the World —
Seçen Ania Soliman Çeviren Selahattin Özpalabıyıklar
Selected by Ania Soliman