Katalog Najciekawszych Dyplomów 2021

Budowa zwykłej ławki może stać się
zalążkiem wielu innych aktywności,
których charakter może – ale nie musi
– być zbieżny z pierwotnym jej przeznaczeniem.
Z czasem takie
aktywności mogą
przyciągnąć innych
zainteresowanych, w
tym osoby z innych
jednostek sąsiedzkich.
Abstrahując od narodowych tendencji
do alkoholizmu, wspólnie wypite piwo i
plenerowe kino mogą stać się elementem
tożsamości danego miejsca i przerosnąć
swoim znaczeniem pierwotną formę
prostego siedziska.
Wykreowana w ten
sposób korelacja jest
silnym faktem społecznym,
na który
wszyscy przymykają
oko, a jednocześnie
czymś ulotnym dla
formalnej architektury.
Próba trwałego usankcjonowania tak
wykształconych aktywności lokalnych
wymaga czynnego udziału użytkowników,
którzy są autorami idei całego
miejsca i jego znaczenia.
Kolejne interwencje
powinny więc
korzystać z mechanizmów
umożliwiających
partycypację
przyszłych użytkowników
oraz innych
stron.
Prosta skrzynka od piwa pełni dokładnie
taką samą funkcję i udowadnia, że ławka
była tylko pretekstem dla wspólnego
spędzania czasu.
Podział na jednostki
sąsiedzkie bazuje
na geometrii wyznaczonej
przez
krzywiznę ścieżki
oraz indywidualnie
nadanym kolorze,
który znajdzie się
również na elementach
graficznych na
osiedlu.
Wykreowanie poczucia więzi z przestrzenią
jest pierwszym krokiem w
budowaniu wspólnoty osób o wspólnych
interesach.
W ramach każdej takiej jednostki możliwy
jest wtórny podział, który wprowadzi
gradację w strukturze prywatności, a
także wyznaczy strefy budowania przestrzeni
dla aktywności lokalnych.
Proces budowy jest kluczowym aspektem
kreowania więzi z miejscem oraz
podstawą samostanowienia o przestrzeni
do życia. Wszelkie działania w ramach
wyznaczonych stref mogą być testowane
bez udziału architekta i na bieżąco
ewaluowane, dzięki czemu możliwe
będzie budowanie prawdziwie lokalnych
aktywności.
Ustalone zasady geometryczne, niezależnie
od liczby oddolnych interwencji,
uwspólnią architektoniczny wyraz całości
założenia. Te same zasady – reprezentowane
w przestrzeni matematycznej
przy pomocy krzywych Beziera – ułatwią
inwentaryzację oraz prototypowanie
rozwiązań przez mieszkańców.
Społeczny aspekt
wspierany będzie
również w strefach
buforowych, które
wymuszą współpracę
na mieszkańcach
osobnych jednostek.
Wywalczony kompromis lub realizacja
wspólnego celu podkreśli zasadność
stworzonej przestrzeni i stanie się polem
dalszej pracy, która uwzględni ponadlokalne
potrzeby.
Zaproponowana typologia przestrzeni
i stojące za nią teoretyczne rozważania
– na poziomie ideowym – są urbanistyczną
tautologią i mogą rozwijać się w
dowolnym kierunku.
Dalszy jej rozrost
w stronę centrum
Ursynowa, zniweluje
architektoniczną
i społeczną granicę
występująca na
skraju nowej i starej
zabudowy.
Istniejąca zabudowa
o charakterze
usługowym po raz
kolejny posłuży jako
centrum lokalnej
społeczności zyskując
funkcje o adekwatnych
społecznie
potrzebach.
Miękka forma
wprowadza wyraźny
kontrast między
nową i starą tkanką
– ostatecznie stanie
się tylko kolejnym
nawarstwieniem.
Uzyskany dzięki niej podział odwołuje
się wprost do oryginalnej koncepcji
zespołu i dzieli przestrzeń na mniejsze
jednostki sąsiedzkie.
Budowa kładki wprowadzi ponadlokalny
charakter całego założenia i podobnie do
szwu chirurgicznego, połączy pękniętą
strukturę przestrzeni publicznych. Wijąc
się między budynkami, tworzy pomniejsze
węzły przestrzenne i wprowadza
nowe funkcje – jak chociażby publicznie
dostępne dachy.
W zależności od
potrzeb przestrzeń
może rozrastać się
lub ulegać dodatkowym
podziałom.
Ścieżka podzieli
przestrzeń między
budynkami w
dwóch wymiarach
i nada jej bardziej
kameralnej i ludzkiej
skali.
133 MGR