het vernieuwde ontvankelijkheidscriterium in de voegingsprocedure ...

2. De eerste, grote stap: het eenvoudscriterium
2.1 Inleiding
Als voorloper van het onevenredigheidscriterium was eenvoud de maatstaf voor de
ontvankelijkheid van de benadeelde partij in het strafproces. De doelstelling daarvan was
duidelijk: een vordering diende eenvoudig van aard te zijn, zodat de aandacht van de rechter
primair en volledig op de strafzaak gericht kon blijven. Op die manier werd vastgehouden aan
het uitgangspunt dat de vordering accessoir dient te zijn aan het strafproces. Maar daarmee is
nog niet inzichtelijk geworden wat in dit verband onder ‘eenvoudig’ moest worden verstaan.
De vraag is dan ook: wanneer is een civiele vordering in de context van een strafzaak
eenvoudig te noemen en wanneer niet? Wat in een civiele procedure wellicht als een
betrekkelijk eenvoudige casus kan worden gezien, zou in een strafprocedure als rem op een
efficiënte en vlotte afwikkeling van de strafzaak kunnen worden aangemerkt. 65 Met als gevolg
dat die vordering de status van ‘eenvoudig’ verliest en de benadeelde partij niet ontvankelijk
wordt verklaard. In dit hoofdstuk wordt onderzocht of er zoiets als een uitgangspunt bestond,
waarmee in ieder geval een begin van duidelijkheid werd verschaft over de betekenis van de
term ‘eenvoudig van aard’. Hiervoor is nagegaan wat daarover de gedachtewisseling was
tijdens de parlementaire behandeling van het voorstel tot de wet Terwee. Ook is gekeken of
en zo ja welke reikwijdte aan het criterium is gegeven in de jurisprudentie.
2.2 De betekenis van het eenvoudscriterium
2.2.1 Overwegingen van de wetgever tot verruiming van de voegingsprocedure
In hoofdstuk 1 zijn de argumenten voor een meer slachtoffergericht strafproces al besproken
en is aangegeven dat door de reeks ingevoerde wettelijke maatregelen de voorkeur van de
wetgever blijkt. In aansluiting daarop zullen nu eerst de overwegingen die hebben geleid tot
verruiming van de voegingsprocedure aan bod komen.
65
Hierbij kan gedacht worden aan betwisting van (de hoogte van) de vordering, maar ook aan het
verweer dat de benadeelde partij medeschuld heeft. In hoofdstuk 3 wordt dieper ingegaan op de in
de rechtspraktijk ondervonden problemen.
21