het vernieuwde ontvankelijkheidscriterium in de voegingsprocedure ...

Wat bij bestudering van de parlementaire stukken in het bijzonder opvalt, is dat over het
onevenredigheidscriterium zelf en de beoogde uitwerking daarvan niet of nauwelijks enige
inhoudelijke gedachtewisseling heeft plaatsgevonden. 206 Dit in tegenstelling tot de
behandeling van het eenvoudscriterium destijds. 207 Naast de hiervoor aangehaalde strekking
van het amendement is zó weinig over het onevenredigheidscriterium gezegd, dat wat gezegd
is zich hier gemakkelijk in een citaat laat herhalen: “[…]Maar wij vinden het criterium
“eenvoudig van aard” wat te simpel. Dit zou wat ons betreft moeten worden vervangen door
het criterium “onevenredige belasting”. Wij zien hierin een behoorlijke besparing in de justitiële
keten, want als dit soort zaken goed worden [sic] afgedaan, bespaart dit wellicht een nieuwe
procedure in een ander deel van de rechtsketen. Alles wat je aan schadevergoeding in het
strafproces kunt afdoen, hoef je dan niet te regelen in het civiele procesrecht.” 208
Deze toelichting is slechts een herhaling in andere bewoordingen wat de doelstelling van het
amendement inhoudt. Het bevat echter geen inhoudelijke onderbouwing voor de noodzaak
tot en de verwachte uitwerking van het onevenredigheidscriterium. Dit gebrek aan
onderbouwing heeft in het geheel geen inhoudelijke reactie uitgelokt tijdens de parlementaire
behandeling. De vraag of het onevenredigheidscriterium in tegenstelling tot het
eenvoudscriterium wèl zal leiden tot de beoogde doelstelling – en waarom dat zo zou zijn – is
in het geheel niet gesteld. Dit had voor de hand gelegen, enerzijds nu de wetgever destijds bij
de invoering van het eenvoudscriterium ook de efficiëntie in de rechtsketen voor ogen
stond, 209 anderzijds omdat de oorspronkelijke bedenker van het onevenredigheidscriterium
niet alleen poogde een meer hanteerbaar instrument te ontwikkelen om
standaardcomplicaties ‘te tackelen’ maar daarover nog de nodige twijfels kende.
Evenmin is de vraag gesteld of de aanleiding tot het ontstaan van het
onevenredigheidscriterium – het geringe aantal afdoeningen van vorderingen in het
strafproces – nog wel opgeld deed anno 2007. Hiertoe was zeker reden en gelegenheid nu uit
de parlementaire stukken blijkt dat men op de hoogte was van het in hetzelfde jaar
uitgekomen WODC-rapport. 210
206
Aldus ook Sas, 2010, p. 84. Zie ook Cleiren en Verpalen 2011, art. 361 Sv, aant. 3.
207
Zie hoofdstuk 2, paragraaf 2.2.2.
208
Kamerstukken II, 2007/08, 30 143, nr. 28, p. 11.
209
Zie hoofdstuk 2, paragraaf 2.2.1.
210
Van Wingerden, Moerings en Van Wilsem 2007.
50