het vernieuwde ontvankelijkheidscriterium in de voegingsprocedure ...

Daarentegen ervaren rechters met meer civielrechtelijke deskundigheid vorderingen vaak als
kort en krachtig waardoor zij snel afgehandeld kunnen worden. 176 In een afzonderlijk artikel
naar aanleiding van het WODC-rapport 2007 concludeert Van Wingerden dat rechters zeer
verschillend met de vordering van de benadeelde partij omgaan. 177 Kort en bondig vat zij het
zo samen dat er eigenlijk geen peil op te trekken is of een vordering wordt toegewezen.
Zij wijst er bovendien op dat voor veel ondervonden problemen al min of meer een oplossing
is geboden door het LOVS, 178 maar dat strafrechters niet altijd op de hoogte zijn van de
aanbevelingen 179 en civielrechtelijke mogelijkheden of deze op afwijkende wijze toepassen.
Zij stelt vervolgens voor dat rechters, om hun beslissingen meer op één lijn te krijgen, zich
meer bewust moeten zijn van de regels en aanbevelingen die er al liggen en hun beslissingen
onderling meer moeten terugkoppelen. Dit voorstel kan van harte worden onderschreven, niet
alleen omdat dan meer civiele vorderingen in het strafproces kunnen worden afgedaan, maar
ook omdat daardoor de rechtsgelijkheid en rechtszekerheid worden vergroot.
Ook het strafrechtelijk kader waarbinnen de voeging plaatsvindt, kan de beslissing over de
vordering beïnvloeden, waardoor van een standaard afhandeling geen sprake kan zijn.
Sommige strafrechters zijn zich er namelijk terdege van bewust dat een verdachte niet in
dezelfde positie verkeert als de verweerder in een civiele zaak. Zij houden sterk rekening met
de mogelijkheid dat de verdachte de vordering niet betwist om positief op de rechter over te
komen of deze in ieder geval niet tegen zich in het harnas te jagen. 180 Deze rechters nemen
dan ook vaak een actieve – en mogelijk kritische – onderzoekshouding aan in het onderzoek
naar de vordering, wat overeenkomt met de strafrechtelijke waarheidsvinding.
Andere strafrechters, wellicht met een meer civielrechtelijke houding, stellen zich lijdzamer
op. Wanneer de verdachte de vordering niet betwist en de vordering niet onredelijk overkomt,
gaan zij al snel over op toewijzing daarvan. 181
176
Kool en Moerings 2002, p. 36.
177
Van Wingerden 2008, p. 68.
178
Landelijk Overleg van Voorzitters van de Strafrechtsectoren. Zie hierover Van Wingerden, Moerings
en Van Wilsem 2007, onder meer p. 65, 76 en 97.
179
Zie Van Wingerden, Moerings en Van Wilsem 2007, p. 65 en 76. Volgens de aanbevelingen heeft het
de voorkeur dat vorderingen in voorkomende gevallen niet ontvankelijk worden verklaard (i.p.v.
afgewezen); kan schade worden geschat op basis van de gegevens in het strafdossier en dient een
eenvoudige vordering bij niet betwisting door de verdachte te worden toegewezen.
180
Beurskens 2002, p. 449-450.
181
Van Wingerden, Moerings en Van Wilsem 2007, p. 76 waar gewezen wordt op de kennelijke voorkeur
van het LOVS voor toepassing van de civielrechtelijke regel dat de rechter alles toewijst wat niet
betwist wordt, mits de vordering eenvoudig van aard is.
42