het vernieuwde ontvankelijkheidscriterium in de voegingsprocedure ...

Door niet op de strafzitting te verschijnen of zich daar niet te laten vertegenwoordigen,
wordt een zeker risico genomen dat eventuele onduidelijkheden over de vordering
onbeantwoord blijven. Dit kan tot gevolg hebben dat de vordering geheel of ten dele
niet ontvankelijk wordt verklaard. Deze suggestie is niet bedoeld als dwang om het
slachtoffer naar de strafzitting te laten gaan, maar om het slachtoffer al die informatie
te geven waardoor hij in staat is zijn belangen zo optimaal mogelijk te behartigen.
4. Ten behoeve van het schatten van schadebedragen, kan toepassing van het Bos-
schadesysteem een uniforme maatstaf vormen voor strafrechters. Een alternatief is dat
de rechterlijke macht een eigen beoordelingssysteem implementeert. Het hanteren van
een dergelijk systeem heeft als voordelen dat het de schatting voor strafrechters
vergemakkelijkt en de uitkomst van de schatting meer eenduidig is, wat de
rechtsgelijkheid en rechtszekerheid van zowel slachtoffer als verdachte ten goede komt.
5. Strafrechters dienen afdoende kennis te hebben van het civiele recht, de aanbevelingen
van het LOVS en elkaars vonnissen. Indien nodig zou moeten worden voorzien in
bijscholing, waarin de meest voorkomende problematiek in de afdoening van civiele
vorderingen en de oplossingen daarvoor aan bod komen.
6. Met het onevenredigheidscriterium is de grens aangescherpt tot waar een civiele
vordering in het strafproces behandeld kan worden. De positie van die grens is echter
onduidelijk, want objectieve normen ontbreken. Anders verwoord: wanneer is nog
sprake van een evenredige belasting van het strafgeding en waar houdt dit op zo te zijn?
Complexiteit van de vordering is een belangrijk element in de beantwoording van die
vraag maar levert op zichzelf nog geen objectieve maatstaf op. Daarvoor is een ander
element nodig, namelijk de factor tijd. De tijd die nodig is voor de behandeling van de
civiele vordering staat in een bepaalde verhouding tot de tijdsduur van de strafzaak.
Gedacht kan worden aan een breukgetal als maatstaf, bijvoorbeeld de helft van de tijd
die gemoeid is met de strafzaak. Dit zou in de praktijk kunnen betekenen dat wanneer
voor een strafzaak 30 minuten wordt gereserveerd, voor de voeging maximaal 15
minuten gegund wordt. Het gaat er om dat men zich realiseert dat er voor de
behandeling van de civiele vordering een maximale tijdsduur toe te kennen valt naar
een objectieve norm, die het accessoire karakter van de vordering bevestigt. Een nader
onderzoek naar welk breukgetal onder welke omstandigheden de meest optimale
verhouding weergeeft is aanbevelenswaardig.
70