het vernieuwde ontvankelijkheidscriterium in de voegingsprocedure ...

Wanneer daarbij de vordering door of namens de verdachte wordt betwist, ligt het al snel in
de rede dat over de vordering geen eenduidig oordeel kan worden gegeven. 117 Met als
resultaat dat deze als niet eenvoudig en dus niet ontvankelijk wordt beoordeeld.
Een optie zou zijn de behandeling van de zaak aan te houden en de benadeelde partij voor een
volgende zitting op te roepen. 118 Op die manier zou ontbrekende informatie alsnog kunnen
worden aangevuld of onduidelijkheid kunnen worden weggenomen. In de rechtspraktijk blijkt
echter zelden voor deze optie te worden gekozen vanwege proceseconomische redenen. 119
Bovendien kan men zich afvragen of aanhouding van de strafzaak omwille van de civiele
vordering in overeenstemming is met het accessoire karakter dat de vordering dient te hebben
ten opzichte van het strafproces. 120 Per slot van rekening wordt aan de verdachte ook geen
uitstel verleend om zich voor te bereiden op een laat bekend geworden vordering. Dat zou ook
niet nodig hoeven te zijn aangezien het om een vordering van eenvoudige aard moet gaan,
waarover de verdachte zich gemakkelijk kan uitspreken. 121 Ook kan worden gesteld dat de
voeging in het strafproces in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van de benadeelde
partij is. Het gaat immers om de civiele procedure die haar belangen betreft. De benadeelde
partij neemt dan een zeker risico wanneer zij ervoor kiest niet op de zitting aanwezig te zijn. 122
Daar kan tegenin worden gebracht dat het slachtoffer – in de meeste gevallen ondeskundig in
juridisch opzicht – wettelijk bevoegd is zich tijdens het voorbereidend onderzoek te voegen en
daarbij afhankelijk is van het hem verstrekte voegingsformulier. En daar wringt de schoen in
tweeërlei opzicht.
In de eerste jaren na de invoering van de wet Terwee bleek juist de opmaak van de gebruikte
voegingsformulieren één van de oorzaken te zijn dat onvolledige informatie ten behoeve van
de vordering werd gegenereerd. In de voegingsformulieren waren eenvoudigweg te weinig
vragen opgenomen om afdoende informatie te geven voor de afhandeling van de vordering. 123
117
Kool en Moerings 2001, p. 39. Zie ook Van Wingerden, Moerings en Van Wilsem 2007, p. 77.
118
Art. 332 Sv. Schorsing is wel verplicht wanneer de mededeling ex art. 51f lid 1 Sv (oud) niet is
verzonden. Zie bijv. HR 14 september 1999, NJ 722.
119
De Haan-Boerdijk 1998, p. 86; Beurskens 2002, p. 450 en ‘Kroniek Strafprocesrecht’ 2011, p. 36.
120
Beurskens 2002, p. 450.
121
Van Wingerden, Moerings en Van Wilsem 2007, p. 54 en 96.
122 Beurskens 2002, p. 450.
123 De Haan-Boerdijk 1998, p. 84.
33