het vernieuwde ontvankelijkheidscriterium in de voegingsprocedure ...

Deze volgorde is noodzakelijk omdat, wanneer de verdachte onverhoopt niet voldoet aan de
schaderegeling, hij alsnog gedagvaard wordt en de schadevergoeding via de strafrechter kan
worden afgedwongen. Om het zover te laten komen, dient het slachtoffer zich als benadeelde
partij te voegen in het strafproces. Daarbij wordt het slachtoffer – zelf vaak een leek op
juridisch gebied – geconfronteerd met voor hem onbekende strafrechtelijke regels en
procedures, die zijn belang kunnen dienen. Wanneer de samenleving besluit het slachtoffer
niet in de kou te laten staan, is het niet meer dan vanzelfsprekend dat het slachtoffer op z’n
minst goed gefaciliteerd wordt om zijn belangen in de strafprocedure te behartigen. Het is
vanuit deze gedachte dat ik de voegingsprocedure in het strafproces als onderwerp voor deze
scriptie heb gekozen.
Tijdens een oriënterende leesronde in diverse juridische vakbladen werd mijn aandacht
getrokken door het nieuwe ontvankelijkheidscriterium in de voegingsprocedure, dat met de
invoering van de wet ter versterking van de positie van het slachtoffer in het strafproces op
1 januari 2011 van kracht is geworden. Het nieuwe criterium, verwoord in artikel 361 lid 3 Sv,
bepaalt dat de rechter een vordering niet ontvankelijk kan verklaren wanneer de behandeling
daarvan een onevenredige belasting vormt voor het strafgeding. Tot dan had het
eenvoudscriterium gegolden wat inhield dat een vordering eenvoudig van aard moest zijn.
Wat mij vooral opviel was dat een aantal auteurs twee punten vermeldt over het nieuwe
ontvankelijkheidscriterium. Enerzijds ziet men het nieuwe criterium als een belangrijk signaal
van de wetgever, dat zo veel mogelijk civiele vorderingen in het strafproces dienen te worden
afgedaan; anderzijds vraagt men zich af of het nieuwe ontvankelijkheidscriterium
daadwerkelijk het aantal afgedane schadevorderingen in het strafproces vergroot. Het verschil
tussen beide criteria wordt als subtiel omschreven, door te veronderstellen dat de behandeling
van een niet eenvoudige vordering al snel tot het oordeel zal leiden dat sprake is van een
onevenredige belasting voor het strafgeding. 1
1 In hoofdstuk 4 komt verder aan de orde wat verscheidene auteurs over het nieuwe
ontvankelijkheidscriterium hebben geschreven.
7