het vernieuwde ontvankelijkheidscriterium in de voegingsprocedure ...

Een punt ter verbetering dat uit het onderzoek in 2007 aan het licht komt, is dat
voegingsadviseurs geen terugkoppeling krijgen van de rechter of officier van justitie over wat
goed en fout was aan de inhoud van de voegingsformulieren. Eventueel dient de
voegingsadviseur zelf te informeren naar de uitkomst van de voeging, waarvoor in de praktijk
van alledag weinig tijd is. 145 Overigens kan aan het nut daarvan worden getwijfeld, aangezien
de meeste vonnissen slechts een standaardmotivering bevatten over de afdoening van de
vordering. 146
3.2.3 Taakopvatting en houding van rechters ten aanzien van de wet Terwee
In de WODC-rapporten 2001 en 2007 zijn interviews met rechters opgenomen over de werking
van de wet Terwee, 147 waarbij een in het oog springend verschil naar voren komt. In het
WODC-rapport 2001 wordt gesteld dat bij een aantal rechters de vermenging van strafrecht en
civielrecht op terughoudendheid stuit, wellicht zelfs op een zekere weerstand. 148 Op zichzelf is
die constatering merkwaardig te noemen, aangezien voeging in het strafproces – weliswaar op
grond van een ander criterium – al heel lang mogelijk was. 149 Vermenging van strafrecht en
civiel recht is in zoverre dan ook geen onbekend fenomeen in de rechtspraktijk. Er moet dus
iets anders oorzaak zijn van deze terughoudendheid ten aanzien van de wet Terwee.
Het antwoord lijkt te liggen in het spanningsveld tussen de klassieke strafrechtelijke focus op
de dader en de nieuwe slachtoffergerichte benadering in het strafrecht. 150 Kool en Moerings
vatten de gereserveerde opstelling van de betreffende rechters zo samen dat de wet Terwee
onverenigbaar is met de publiekrechtelijke functie en niet past in het dadergeörienteerde
karakter van het Wetboek van Strafvordering. 151
145 Van Wingerden, Moerings en Van Wilsem 2007, p. 96.
146 Zie hoofdstuk 2, paragraaf 2.3. Dit geldt m.n. voor politierechters die volstaan met een mondeling
vonnis ex. art. 378 lid 1 Sv.
147 Het onderzoek in 2001 richtte zich op de arrondissementen Groningen, Arnhem, ’s-Hertogenbosch,
’s-Gravenhage en Maastricht. Zie Kool en Moerings 2001, p. 20-21. Het onderzoek in 2007 richtte
zich v.w.b. de interviews op de arrondissementen Leeuwarden, Almelo, Haarlem, Utrecht,
Rotterdam. Zie Van Wingerden, Moerings en Van Wilsem 2007, p. 8.
148 Kool en Moerings 2001, p. 20. Het gaat dan met name om rechters uit de arrondissementen
Groningen en ’s-Gravenhage.
149 Zie hoofdstuk 1, paragraaf 1.2.1.
150 Zie ook Groenhuijsen 2008, p. 121 waar hij stelt dat juristen sterk redeneren vanuit de traditionele
tweedeling tussen privaatrecht en strafrecht.
151 Kool en Moerings 2001, p. 20.
37