Ambtenaar 2.0 - Evernote

58
Hoofdstuk 7.
Organisatie 2.0: de interne werkwijze van
de overheid
In Hoofdstuk 7 werd duidelijk wat de potentie is van web 2.0 in de relatie
tussen burger en overheid. Maar die overheid, dat zijn wij. Het is aan
ambtenaren om dergelijke initiatieven op te pakken (meer daarover in
Hoofdstuk 8). Daarvoor moeten ze echter wel de ruimte krijgen binnen
hun organisatie. Om op deze manier interactief te werken buiten de
eigen organisatie vraagt ook een andere manier van werken binnen de
organisatie. Het heeft gevolgen voor hiërarchie, voor management en
de organisatiecultuur. Dat wordt in dit hoofdstuk verder uitgewerkt.
Wie moet aan de slag met organisatie 2.0?
Ik ben betrokken bij diverse trajecten waarin de mogelijkheden die
hiervoor staan beschreven worden ingezet. Daarbij probeer ik uit te
leggen wat de spelregels zijn die bij die nieuwe middelen horen en op
die manier een bijdrage te leveren aan het traject. Ik benadruk echter
steeds dat de verantwoordelijkheid voor het traject ligt bij de beleidsmedewerker
zelf (of stafmedewerker, of uitvoerder, etc.). Die kent
het onderwerp, die kent de doelgroep, die weet wat hij wil bereiken.
Ik lever alleen mijn ervaring met web 2.0 om het kennisgat dat nu nog
bestaat in te vullen. Maar jij moet het doen!
Ik ga ervan uit dat dat kennisgat een tijdelijke situatie is, dat het gebruik
van web 2.0-middelen op de juiste manier een standaard onderdeel
wordt van het instrumentarium van ambtenaren. Op dit moment is
dat nog niet het geval: we zitten in een periode van zoeken en experimenteren.
Sommige organisaties en organisatieonderdelen gaan er heel
voortvarend mee om, andere minder. Grofweg zijn er drie manieren
voor organisaties om met de veranderingen van web 2.0 om te gaan:
1. Als toeschouwer, bijv. door je als organisatie constant op de hoogte
te stellen van online discussies en netwerken op de eigen beleidsterreinen
(ook wel online signalenopvang genoemd). Op dit terrein
gebeurt al heel wat. Communicatiemedewerkers en informatiespecialisten
verzamelen informatie voor analyses en deels om interne
nieuwsbrieven samen te stellen. Dit is een functie die binnen een
organisatie dus vaak is gecentraliseerd. Op termijn is dat echter niet
te handhaven, aangezien je als beleidsmedewerker bijv. precies wil
weten wat er binnen jouw beleidsdossier gebeurt. Van alle informatie,
discussies en gebeurtenissen die via internet zichtbaar zijn
geworden wil je alleen weten wat er in jouw niche gebeurt. Een
algemene knipselkrant of nieuwsbrief is dan niet specifiek genoeg en
is te indirect om erop te kunnen reageren;
2. Als gebruiker, bijv. door (externe) specialistische kennis te betrekken
bij concrete projecten om daarvoor een web 2.0-aanpak uit te
werken en uit te voeren. Hoewel ook in de communicatie steeds
meer wordt benadrukt dat afdelingen zelf moeten nadenken hoe ze
de communicatie rond een project organiseren (communicatie in het
hart van het beleid, bijv.), wordt er meestal nog steeds een communicatiespecialist
of communicatiebureau betrokken om de uitvoering
te doen van een campagne of actie. Het gevolg is dat er geen ruimte