DE LOFZANG VAN MARIA - Geschriften van Maarten Luther

TWEEDE DEEL
God Zelf is allereerst voorwerp van de lofprijzing der gelovigen.
2. En mijn geest verheugt zich in God, mijn Heiland.
1. Gods lof staat en valt niet met eigen ervaren en begeren.
a) Maria prijst Gods loutere goedheid, ook wanneer zij niets daarvan ervaart.
Wat de geest is, is reeds gezegd: hij is het namelijk, die de ondoorgrondelijke dingen
door het geloof in zich opneemt. Vandaar dan ook dat Maria God ook haar Heiland of
haar zaligheid noemt, hoewel zij het noch had aanschouwd, noch ondervonden;
integendeel: zij vertrouwde met vaste zekerheid daarop, dat Hij haar Heiland en haar
zaligheid was, welk geloof zij uit het goddelijk werk, dat in haar geschied was, had
ontvangen. En inderdaad, overeenkomstig de juiste volgorde begint zij, wanneer zij
God eerst haar Heere noemt, en daarna haar Heiland, en eerst van haar Heiland en
vervolgens van Zijn werken spreekt. Daarmede leert zij ons, hoe wij God op Zichzelf
en naar de juiste volgorde moeten liefhebben en loven, en niets, wat van ons is, bij
Hem zoeken; diegene echter heeft God alleen lief en looft Hem op de juiste wijze, die
Hem uitsluitend daarom prijst, omdat Hij goed is, en aan niets meer denkt dan aan
Zijn loutere goedheid, en daarin slechts zijn lust en vreugde vindt. Dit is een hoge,
reine, lieflijke manier om lief te hebben en te loven, die bij zulk een hoge, lieflijke
geest als deze maagd bezit, uitnemend past.
b) De zelfzuchtigen prijzen God alleen, wanneer zij Zijn goedheid ondervinden.
De onzuivere en verkeerde minnaars, wie het om niets anders dan om genot alleen te
doen is en wat van hun gading is bij God zoeken, zij minnen en loven niet Zijn loutere
goedheid, maar zien op zichzelf en letten er slechts op, in hoeverre God ten opzichte
van hen goed is, m.a.w. in welke mate Hij Zijn goedheid aan hen voelbaar maakt en
hun weldoet. Zij zien zeer tegen Hem op, zijn welgemoed, zingen en loven Hem,
zolang dit gevoel duurt. Wanneer God Zich echter verbergt en de glans van Zijn
goedheid tot Zich trekt, zodat zij naakt en ellendig zijn, dan is het tegelijkertijd ook
met hun lieven en loven gedaan en zijn zij niet in staat de loutere, onvoelbare
goedheid, zoals deze in God verborgen is, lief te hebben en te loven. Hiermede geven
zij het bewijs, dat niet hun geest zich in God, de Heiland heeft verheugd; het is niet
het echte liefhebben en loven van de loutere goedheid geweest, maar zij hebben zich
veel meer in het heil verlustigd dan in de Heiland, méér in de gaven dan in de Gever,
méér in het schepsel dan in God. Want zij kunnen niet dezelfden blijven in beziten
gebrek, in rijkdom en armoede, gelijk Paulus zegt (Fil. 1: 12): "Ik heb geleerd,
overvloed te hebben en gebrek te lijden".
Van zulken zegt Psalm 49: 19: "Zij prijzen U, zolang Gij hun weldoet", als wilde hij
zeggen: "Zij hebben zichzelf op het oog. en niet U; U zou hun onverschillig zijn,
wanneer zij maar genot en goed van U zouden ontvangen". In deze zin verklaart ook
Christus (Joh. 6: 26) aan degenen, die Hem zochten: "Voorwaar, ik zeg u, gij zoekt
Mij niet, omdat gij tekenen gezien. maar omdat gij gegeten hebt en verzadigd zijt
geworden". Zulke onreine valse geesten bezoedelen alle gaven van God en staan Hem
in de weg, zodat Hij hun niet veel geeft, ook niet tot hun zaligheid aan hen werken
kan.
c) Dienovereenkomstig bestaat er drieërlei verhouding tot God.
14