DE LOFZANG VAN MARIA - Geschriften van Maarten Luther

wij de grond van het evangelie en bemerken, waarom de ganse verkondiging en
prediking daarin op geloof aan Christus en de schoot van Abraham 71 aansturen;
daarnevens bestaat er immers geen uitweg en geen hulp, waar dit geloof niet is,
waardoor het gezegende zaad wordt aanvaard. Inderdaad: de ganse Bijbel staat en valt
met deze eed van God; alles in de Bijbel heeft Christus tot middelpunt. Voorts zien
wij, dat alle vaderen in het Oude Testament evenals alle heilige profeten hetzelfde
geloof en hetzelfde evangelie hebben bezeten, dat wij bezitten, gelijk Paulus zegt in 1
Cor. 10: 1 v.v.; want zij allen hebben zich in vast vertrouwen aan deze eed van God
gehouden en zijn in Abrahams schoot gebleven en aldus gered; met dien verstande,
dat zij geloofden in het toekomstige en belóófde zaad, terwijl wij geloven in het zaad,
dat verschenen en geschonken is. Het is echter alles één waarheid van belofte, gelijk
ook één geloof, één Geest, één Christus, één Heere (Ef. 4: 5), heden gelijk in vroeger
tijd en in eeuwigheid, zoals Paulus zegt in Hebr. 13: 8 72 .
b) De wet werkt kennis van de zonde en verlangen naar Christus.
Dat echter later aan de Joden de wet is gegeven, komt met deze belofte niet overeen;
het is daarom geschied, opdat zij bij het licht van de wet hun met vloek beladen natuur
des te beter zouden leren kennen en des te vuriger en sterker zouden verlangen naar de
zegen van dit beloofde zaad. Daarmede hebben zij iets vóór gehad op de heidenen van
de gehele wereld. Maar dit voordeel hebben zij in een nadeel verkeerd, doordat zij
zich ertoe zetten, de wet in eigen kracht te volbrengen, inplaats van daaruit hun
armoede en vervloeking te leren kennen; daarmede hebben zij de deur voor zichzelf
dichtgedaan, zodat het zaad voorbij is moeten gaan, en zij volharden daar nog bij, God
geve, niet lang. Amen.
En dat is de strijd van alle profeten met de Joden geweest. Want de profeten begrepen
de bedoeling wel van de wet, n.l. dat men daardoor onze gevloekte natuur zou leren
kennen en Christus aanroepen; derhalve verwierpen zij alle "goede" werken en het
"goede" leven van de Joden, omdat het zich niet in deze richting bewoog. Zo werden
die dan toornig op hen en doodden hen, omdat zij van godsdienst, goede werken en
een goed leven afkerig waren. Aldus gedragen zich immers nog altijd de huichelaars
en de heiligen, die aan de genade geen deel hebben, Hierover zou veel te zeggen zijn.
c) De eeuwige belofte is voor de Joden bestemd ondanks hun ongeloof.
Wanneer Maria echter zegt: "zijn zaad in eeuwigheid", dan moet "eeuwigheid" in deze
zin worden opgevat, dat die genade bij het geslacht van Abraham, dus van de Joden,
van die tijd af alle eeuwen door zal duren tot op de jongste dag. Want hoewel de grote
massa van de Joden verstokt is, zijn er toch nog steeds - hoe weinig ook in aantal -, die
zich tot Christus bekeren en aan Hem geloven: want deze belofte 73 van God liegt niet,
wanneer zij verzekert, dat aan Abraham en zijn zaad de belofte is geschonken niet
voor één jaar, niet voor duizend jaar, maar "in saecula" 74 , d.w.z. van de ene
mensheidseeuw op de andere, zonder ophouden.
d) Door Gods vrije genade kregen de heidenen deel aan Christus.
71 Zie blz. 86.
72 Toen Luther het "Magnificat" schreef (1521) beschouwde hij Paulus nog als schrijver van de
Hebreeënbrief ; in 1522 oordeelde hij, blijkens zijn voorrede op de Hebreeënbrief, reeds anders.
73 De nieuwe belofte van God, die hierin gelegen is, dat Maria (vers 55) de oude toezegging aan
Abraham aanduidt als geldende "tot in eeuwigheid".
74 Zo luidt het slot van vers 55 in de Vulgata; letterlijk tot in (alle) eeuwen.
56