DE LOFZANG VAN MARIA - Geschriften van Maarten Luther

Hiervan willen wij een mooi en treffend voorbeeld vernemen. Eens zag een
rechtschapen vrouw in een gezicht, hoe drie maagden bij een altaar zaten 13 .
Gedurende de mis kwam een aardig knaapje van het altaar gelopen en begaf zich tot
de eerste van de drie. Het bejegende haar vriendelijk, liefkoosde haar en lachte haar
aanvallig toe. Vervolgens ging het tot de tweede, bejegende haar echter niet zo
vriendelijk en liefkoosde haar ook niet: niettemin hief het haar sluier op en glimlachte
tegen haar.
Tot de derde maakte het echter geen enkel vriendelijk gebaar, maar sloeg haar in het
gezicht, schudde en duwde haar, en behandelde haar zeer onvriendelijk; daarna liep
het snel weer het altaar op en verdween.
Toen werd aan deze vrouw dit gezicht als volgt uitgelegd: De eerste maagd betekent
de onreine, zelfzuchtige geesten; aan hen moet God veel goeds bewijzen en meer hun
eigen zin doen dan de Zijne; zij willen het zich aan niets laten ontbreken, maar altijd
troost en genoegen van God genieten, zonder met Zijn goedheid tevreden te zijn. De
tweede maagd betekent de geesten, die met het dienen van God een begin hebben
gemaakt en wel enig gebrek lijden, maar niet ten volle; zij zijn niet vrij van eigenbaat
en zelfzucht. God moet hun somtijds een liefderijke blik toewerpen en hun Zijn goede
gezindheid doen ondervinden, opdat zij daardoor ook Zijn loutere goedheid leren
liefhebben en loven. Maar de derde maagd, de arme assepoester, heeft niets dan enkel
gebrek en berooidheid, vraagt niet naar voordeel en laat het zich voldoende zijn, dat
God goed is, zelfs indien zij dat nooit zou ondervinden (hetgeen trouwens onmogelijk
is). Zij blijft één en dezelfde en onveranderd, bemint en prijst Gods goedheid evenzeer
als deze niet, als wanneer zij wel te zien is: zij klemt zich niet vast aan haar aards
bezit, wanneer het er is en wordt ook niet afvallig, wanneer het er niet is.
Dit is de ware bruid, die tot Christus spreekt: "Ik wil niet het Uwe bezitten, ik wil
Uzelf; U bent mij niet liever, als het mij goed gaat, en ook niet minder lief, wanneer
het mij slecht gaat".
2. Al onze lotgevallen moeten ons drijven tot lof aan God.
a) Een waarachtige lofprijzing Gods zoekt in de nood niet het eigen voordeel.
Zulke geesten brengen in vervulling dat, wat in Jesaja 30: 21 staat geschreven 14 : "Gij
zult niet afwijken van de rechte, juiste Godsstraat, noch ter linker- noch ter
rechterzijde", d.w.z., zij zullen getrouw en waarachtig God liefhebben en loven, niet
zichzelf zoeken en hun eigen voordeel. Een zodanige geest bezat David. Toen hij door
zijn zoon Absalom uit Jeruzalem werd verdreven en het weinig scheelde of hij zou
voor altijd verworpen worden, voor altijd zijn koningschap verliezen, en nooit meer de
gunst van God terugwinnen, toen sprak hij (2 Sam. 15: 25 vv.): "Gaat heen; heeft God
in mij een welgevallen. dan zal Hij mij wel weer terugbrengen; zegt Hij echter: "Ik
kan u niet gebruiken", dan leg ik mij daarbij neer". O, welk een edele geest is dit
geweest, die in de hoogste nood niet nalaat. Gods goedheid lief te hebben, te loven en
haar te volgen. Een zodanige geest vertoont hier ook Maria, de Moeder Gods: hoewel
zij toeft temidden van de grote, overweldigende goederen, klemt zij er zich toch niet
aan vast, zoekt er niet haar eigen voordeel in, maar houdt haar geest zuiver in het
liefhebben en loven van de loutere goedheid van God; zo is zij bereid, het gewillig en
zonder tegenspreken te aanvaarden, indien God haar van de goederen weer zou willen
beroven en haar alleen nog een arme, gebrek lijdende geest zou overlaten.
13 Namelijk om de mis bij te wonen en het avondmaal te ontvangen.
14 Uit deze plaats blijkt evenals uit andere. dat Luther de Bijbelteksten doorgaans uit het hoofd citeert.
15