jali's van de pasvallei - Stichting Papua Erfgoed

Een vrouw, die zich als teken van
rouw met witte klei heeft ingesmeerd.
grote blijdschap. Bij heel kleine kinderen sneed men als teken
van rouw wel eens een stukje oor af, omdat hun vingertjes nog
te klein waren.
Zo droegen de levenden de tekenen van de doden. Er zijn wel
vrouwen, die aan beide handen vingerkootjes missen. De duimen
en het derde kootje van de vingers werden wel gespaard. Zo konden
ze toch nog een beetje in de grond wroeten en werken in de
tuin. Van de mannen werd de hele rechterhand gespaard bij deze
rouwgebruiken. Want de rechterhand hadden ze nodig om te
schieten met pijl en boog. Het is duidelijk, dat dit afhakken van
de vingerkootjes als teken van rouw veel pijn kon veroorzaken.
En het gevaar van infektic, omdat er vuil in de wond kwam, was
allesbehalve denkbeeldig.
Minder pijnlijk, maar wel typisch voor de Jali-maatschappij, was
een ander rouwgebruik. Als er iemand gestorven was, smeerden
met name vrouwen en naaste familieleden zich in met witte klei.
Men kende speciale plaatsen, waar deze klei gevonden werd.
Sommigen smeerden zich helemaal, van top tot teen, in, anderen
gedeeltelijk, of verfden strepen op hun lichaam.
Meestal een dag na het overlijden van iemand had de lijkverbranding
plaats. Dat was bepaald geen verbloemen van de dood. In
91