jali's van de pasvallei - Stichting Papua Erfgoed

direkt klaar om de vijand mores te leren. Zo was eens een man,
tegen de uitdrukkelijke waarschuwingen ook van zijn stamgenoten
in, toch naar een vijandelijk gebied gegaan om een varken
te ruilen; daar werd hij aangeschoten op zo'n manier, dat
van de vroegere fiere krijger nog maar een wrak overbleef; in het
begin was hij nog blij, dat hij in leven gebleven was, maar later
begon de wroeging: hij begon te vragen om een wraakoefening;
hij begreep niet, dat sommigen van zijn medechristenen zo onverschillig
leken geworden te zijn ten aanzien van het onrecht,
dat hem aangedaan was; hij begreep niet, dat zij niet onverschillig
waren, maar iets hadden leren inzien van wat vergeving
is. Het heeft een lange tijd geduurd, voor deze man tot rust
gekomen was, tot hij Gods Woord: „Mij komt de wraak toe"
leerde beamen.
Wie het leven van de jonge Jali-gemeente overdenkt, ziet zo heel
veel terug van de toestanden, die in de pas ontstane gemeenten
in het Nieuwe Testament voorkwamen. Eigenlijk herhaalt zich de
geschiedenis van de Jonge Kerk in elke zendingssituatie. Onderlinge
tweestrijd tussen groepen, die beide uit christenen bestaan,
zelfverheffing, twistgierigheid, het zijn dingen, die ook in de Jaligemeenschap
voorkomen. En dat is niet onbegrijpelijk, als men
de brieven uit het Nieuwe Testament leest. Hoe vaak moet
Paulus b.v. niet waarschuwen om niet de eenheid van de gemeente
te verbreken door eigenzinnigheid, ook al waren de
bedoelingen dan nog zo goed.
Wat voor sommige oudere Jali's ook moeilijk te verteren is, is de
omstandigheid, dat de leiding van het kerkelijk leven hoofdzakelijk
ligt in de handen van jonge mannen. En hoewel de jonge
mannen vroeger de belangrijkste krijgers waren, hadden de
ouderen toch het gezag. Tegenwoordig zijn de oudere mannen
wel hoofdman of groepsleider, maar de meeste van hen kunnen
in het kerkelijke leven geen belangrijke funktie bekleden, omdat
zij meer vrouwen hebben. Weliswaar heeft de Jali-gemeente nog
geen bevestigde oudsten, maar in de toekomst zullen die toch
een plaats in het gemeenteleven gaan innemen. En voor de oudsten
en diakenen stelt de apostel Paulus als eis, dat zij o.a.
gehuwd zijn met één vrouw. Daarom zijn de Bijbelschoolstudenten
de aangewezen mannen om later de volledige leiding van
de gemeenten op zich te nemen. Soms echter blijkt, dat er
oudere mannen zijn, die zich nog maar moeilijk met dat idee
kunnen verzoenen. Natuurlijk wordt ernaar gestreefd om ook de
179