Het OCMW aan zet! Sport als niet alledaagse partner - Demos

24
HET OCMW AAN ZET! SPORT ALS NIET ALLEDAAGSE PARTNER
andere bevolkingsgroepen vinden deze groepen minder gemakkelijk de weg naar een sportvereniging
en genieten ze op deze manier minder van de sociale en gezondheidsvoordelen die
actieve sportbeoefening biedt.
De bovenstaande bevindingen kunnen aangevuld worden met resultaten uit onderzoek waarin
de aandacht specifi ek uitgaat naar jeugdsportparticipatie. Uit tabel 2 blijkt dat bijna één op de
zeven schoolgaande jongeren in Vlaanderen geen sport gedurende de vrijetijd beoefent. Sportinactiviteit
komt bovendien signifi cant meer voor bij meisjes dan bij jongens. Ook in functie van
andere achtergrondkenmerken kunnen opvallende verschillen worden vastgesteld. De sportinactiviteit
is het grootst bij kinderen jonger dan tien jaar en ouder dan vijftien jaar. Leerlingen uit
het lager, het technisch, doch voornamelijk het beroepssecundair onderwijs scoren beduidend
zwakker dan leerlingen uit het algemeen secundair onderwijs. Één op vijf van de BSO-leerlingen
participeert totaal niet in vrijetijdssport. Zoals eerder aangegeven, is de situatie het meest
alarmerend bij de meisjes uit het BSO. Bijna 30 procent van deze leerlingen komt nooit met
actieve sport in contact. Voorts komen niet-sportactieve jongeren signifi cant meer voor in de
lagere socio-economische klassen. Hoe lager opgeleid de ouders en hoe lager de beroepsstatus
van de ouders, hoe meer kans het kind heeft om niet sportactief te zijn. Bijna een kwart van
de meisjes uit de laagste socio-economische statusgroep behoort tot de sportinactieven. Bij de
jongens ligt dit cijfer iets lager, maar ook hier is sprake van een sociale ongelijkheid. Tenslotte
blijkt er een sterke samenhang te zijn tussen het sportgedrag van de jongere enerzijds en de
sportbeoefening van zijn/haar ouders anderzijds. Voornamelijk jongeren waarvan beide ouders
sportinactief zijn, hebben een beduidend grotere kans om ook zelf niet actief aan vrijetijdssport
te doen. Het is bovendien opvallend dat er verschillen optreden in de sportparticipatiegraad
van het kind naarmate slechts één van de ouders dan wel beide ouders sportactief zijn. Ook
de organisatiegraad van de sportbeoefening door de ouders hangt samen met het sportgedrag
van het kind. Zo blijkt dat wanneer beide ouders actief aan sport doen en tenminste één van
hen beoefent zijn of haar sport daarenboven in clubverband, de kans het grootst is dat het kind
tot de sportactieve groep behoort. Het is opmerkelijk dat sportinactieve meisjes meer voor
komen bij sportinactieve moeders dan bij sportinactieve vaders. Dit zou een indicatie kunnen
zijn dat meisjes makkelijker het (niet-)sportieve voorbeeld van hun moeder volgen dan dat van
hun vader. Bij de jongens is van dit socialisatiepatroon niet echt sprake.
Clubsportinactiviteit blijkt voornamelijk een kenmerk te zijn bij meisjes, meer bepaald de
schoolgaande meisjes van 16 jaar en ouder, de meisjes uit het beroepssecundair onderwijs en
de meisjes uit de laagste socio-economische statusgroepen (tabel 2). Bij de jongens zijn de
verschillen tussen de verschillende groepen minder groot dan bij de meisjes.
Evolutie van de sociale gelaagdheid van sport(in)activiteit
Studies naar verschuivingen in de sociale gelaagdheid van sport(in)activiteit hebben aangetoond
dat de verschillen tussen diverse sociale groepen kleiner zijn geworden (Scheerder,