Het OCMW aan zet! Sport als niet alledaagse partner - Demos

28
HET OCMW AAN ZET! SPORT ALS NIET ALLEDAAGSE PARTNER
verse sportaanbieders aan te sporen om via markttechnieken de vraag te stimuleren en aldus
een ruimer publiek te bereiken. Op die manier ontstaat een sportbeleid dat niet enkel meer
het klassieke aanbod bestendigt – een dat op maat gesneden is van een aantal sociale groeperingen
– maar ook een sportbeleid afgestemd op de vraag van (nog) niet sportende burgers.
Er zal dan sprake kunnen zijn van een meer gedemocratiseerd sportlandschap. Tot op heden
had het sportbeleid in Vlaanderen weinig (expliciete) aandacht voor kansarmen in de sport
(Vanmolkot, 2001). De Vlaamse overheid gaf hier nauwelijks impulsen toe en ook het lokale
bestuursniveau werd op haar beurt niet door de Vlaamse overheid tot actie gestimuleerd. Het
nieuwe decreet op het lokale Sport voor Allen-beleid biedt echter hoopvolle perspectieven
betreffende een bijsturing op dit vlak. De uitvoering van dit decreet impliceert immers dat
er voldoende aandacht zal moeten worden besteed aan andere, meer informele vormen van
sportpraktijk enerzijds en aan sport- en bewegingsarmen waaronder mensen met een handicap,
mensen van allochtone afkomst of mensen die in armoede leven anderzijds (De Knop e.a.,
2006). Andersgeorganiseerde sport, waaronder buurt- en schoolgebonden sportbeoefening,
zal op die manier extra stimulansen krijgen. Overheid, middenveld en markt zouden steeds
meer de handen in elkaar kunnen slaan. Dergelijke initiatieven zouden zich naar de toekomst
toe sterker mogen profi leren dan ontwikkelingen binnen en vanuit alleen de overheid, de
sportmarkt of de clubgeorganiseerde sector. Ook onderwijsinstanties hebben hier een belangrijke
rol, maar opnieuw: ook zij zouden in deze niet alleen mogen/moeten blijven staan. Om
een zo ruim mogelijk publiek aan te spreken, is een bundeling van krachten geen optie maar
een noodzaak. De betrokkenheid van de beoogde doelgroep, met name de buurt, de wijk…, is
daarbij van groot belang. Van bovenaf willen implementeren werkt hier contraproductief.
Referenties
Anciaux, B. (2004). Beleidsnota 2004-2009. Sport. Brussel: Vlaamse regering.
Bourdieu, P. (1978). Pratiques sportives et pratiques sociales. In: HISPA (Ed. ). VII Congrès International
(Institut National du Sport & de l’Education Physique; Paris; 28 Mars – 2 Avril). (pp. 17-37). Paris:
INSEP.
Bourdieu, P. (1991). Sport and social class. In: C. Mukerji & M. Schudson (Eds. ). Rethinking popular
culture. Contemporary perspectives in cultural studies. (pp. 357-373). Berkeley (Cal. ): University of California
Press.
Breedveld, K. & Van den Broek, A. (2003). De meerkeuzemaatschappij. Facetten van de temporele organisatie
van verplichtingen en voorzieningen. Den Haag: Sociaal & Cultureel Planbureau.
Coakley, J. J. (1998). Sport In Society. Issues & Controversies. Boston (MA): Mcgraw-Hill.
Collins, M. F. (2003). Social exclusion from sport and leisure. In: B. Houlihan (Ed. ). Sport and society. A
student introduction. (pp. 67-88). London: Sage.
De Knop, P., Redig, G., Scheerder, J. & Wittock, H. (2006). Het nieuwe decreet op het lokale sportbeleid.
In: P. De Knop, J. Scheerder & H. Ponnet (Eds. ). Sportbeleid in Vlaanderen. Trends, visies, cases en
cijfers (Volume 1). (pp. 201-202). Brussel: Publicatiefonds Vlaamse Trainersschool.