Een nieuwe kans voor particulieren en voor - Curatoren.nl

vond. De rechters hadden er vooral bezwaar tegen dat hun taak werd uitgehold door het
voorgestelde Bureau. Ook de belangenorganisatie van de advocaten, de ABA, had
bezwaar tegen de administratieve benadering. Er werden zowel door de Senaat als door
het Huis van Afgevaardigden hearings gehouden die veel interessant materiaal hebben
opgeleverd. Het bankwezen was toen overigens nog niet erg geïnteresseerd. Uiteindelijk
worden beide huizen het eens in october 1977 en op 1 november 1979 trad de Bankruptcy
Reform Act 1978, ook wel Bankruptcy Code geheten, in werking. Naast een groot aantal
technische veranderingen, deels bedoeld om de inmiddels ontstane jurisprudentie te
incorporeren, dan wel te overrulen, bracht de Code de volgende belangrijke wijzigingen
ten opzichte van de B.A. 1898:
- De faillissementsrechter is een volwaardig onderdeel van het federale District Court.
De rechter wordt zoveel mogelijk ontheven van zijn administratieve taken, zonder dat er
overigens een overheidsbureau is gekomen om dit over te nemen (zie 1.6.).
Voor liquidaties (ch. 7) blijft de trustee, meestal een advocaat, gehandhaafd, maar er
komt een panel van een beperkte omvang, onder wie de zaken rouleren. Voor de
schuldregelingen van ch. 13 (het oude ch. XIII) wordt een nieuwe figuur
geïntroduceerd, de standing trustee (ST). Dit is geen ambtenaar, maar een particulier
(meestal een advocaat) aan wie de betalingen van het terugbetalingsplan moeten
worden voldaan. De kosten hiervan worden gefinancierd uit het plan. De ST heeft
onder meer tot taak de debiteur van advies te dienen. Na een intensieve lobby van de
balie, werd het juridische advies uit de taakomschrijving geschrapt.
- Ieder persoon met een regelmatig inkomen komt voor een schuldregeling in
aanmerking, en er wordt een bovengrens voor het schuldentotaal ingebouwd ($100.000
zonder en (cumulatief) $350.000 met zekerheid). Kwijtschelding van de restantschuld is
niet meer afhankelijk van de toestemming van crediteuren zonder zekerheid. Bij
consumentenschulden wordt ook de mede-schuldenaar van de debiteur die voor ch. 13
kiest beschermd. Crediteuren kunnen dan bijvoorbeeld tegen de borg geen
incassoprocedure aanhangig maken. De rechten van crediteuren met zekerheid
kunnen worden veranderd in het plan. Om schuldregelingen verder te stimuleren, zijn
de mogelijkheden tot kwijtschelding royaler in ch. 13 dan in ch. 7.
Het bleek nodig te zijn om, als concessie aan Afgevaardigden en Senatoren die de Code
hadden gesteund, de staten toe te staan zelf de exempties vast te stellen, als zij dat wilden
(de zg. opt out mogelijkheid).
1.5 De wijzigingen van 1984
Nog geen twee jaar nadat de Code in werking was getreden, werden de resultaten bekend
van een in opdracht van de bankwereld verricht onderzoek. In de Purdue-studie werd
gesteld dat 30 procent van de consumenten die liquidatie hadden gekozen, een groot deel
van de schulden had kunnen terugbetalen, indien ch. 13 op hen van toepassing zou zijn
geweest. Met deze studie in de hand probeerde het bankwezen een onvrijwillige
schuldregeling in de wet opgenomen te krijgen. Dit met veel publiciteit omgeven voorstel
ondervond felle tegenstand zowel vanuit consumentenkringen als de academische
wereld. Een gedwongen ch. 13 zou in strijd zijn met de Constitutie, het dertiende
Amendement, het verbod van onvrijwillige slavernij. Het voorstel van de banken was dat
de rechter een ch. 7 liquidatie kon converteren in een ch. 13 plan, indien hem bleek dat de
debiteur in staat was een bepaald gedeelte van zijn schulden terug te betalen. Door de
Een nieuwe kans voor particulieren en voor ondernemers 5