Een nieuwe kans voor particulieren en voor - Curatoren.nl

2 Hoofdlijnen bankruptcy code (voor particulieren)
In dit hoofdstuk beschrijf ik de chapters uit de Amerikaanse Bankruptcy Code die het
meest van belang zijn: ch. 7 straight bankruptcy, Ch. 11 heeft vooral betekenis heeft voor
de reorganisatie van ondernemingen, Ch. 12 is bestemd voor de reorganisatie van ‘the
family farm’ en Ch. 13, de schuldregeling. Ik bespreek de opzet van de verschillende
chapters aan de hand van de wetstekst van de Code en de Bankruptcy Rules.
2.1 Institutioneel kader
2.1.1 De Faillissementsrechter (FR)
De Bankruptcy Code is een federale wet, en de FR is een federale rechter. In 1978 werd
bepaald dat de FR bevoegd was in alle zaken die verband hielden met (related to)
faillissement. Dit om te voorkomen dat in afzonderlijke procedures voor statelijke
rechtbanken geprocedeerd zou moeten worden over bijvoorbeeld geschillen over de
nakoming van een overeenkomst waarbij de failliete debiteur betrokken is. Omdat de FR’s
niet voor het leven door de President waren benoemd, maar voor een aantal jaren als
‘adjunct’ van het District Court, het algemene gerecht in eerste aanleg voor procedures
volgens federaal recht, besliste het Hooggerechtshof in de Marathon-zaak van 1982 dat de
Code in dit opzicht ongrondwettig was, omdat voor de beoordeling van dit laatste type
geschillen alleen art. III (van de Grondwet) rechters competent zijn.
Absolute competentie
In 1984 werd de constructie gekozen dat het District Court bevoegd is, maar dat deze alle
zaken die betrekking hebben op de Code kan doorverwijzen naar de FR, die aangewezen is
voor de behandeling van alle faillissementszaken. Verder wordt er een onderscheid
gemaakt tussen kernprocedures (core proceedings) en andere procedures, die door de
District Judge zelf gehoord kunnen worden. Ook als een van de partijen bezwaar maakt,
kan de zaak worden voorgelegd aan het District Court. In de praktijk worden alle zaken
aanhangig gemaakt bij de FR, zodat er feitelijk weinig veranderd is na de Marathon-zaak.
De FR is een alleen zittende rechter, die uitsluitend faillissementen behandelt. Hij wordt
benoemd door het Court of Appeals voor een periode van veertien jaar. Zijn salaris is 92
procent van dat van een federale District Judge. Het bijzondere van de FR is verder dat hij
niet alleen gebonden is aan de regels van de Code, maar ook een ‘court of equity’ is, wat
wil zeggen dat hij een brede redelijkheidstoets kan aanbrengen als de wet niet duidelijk is.
Het Court of Appeal kan bepalen dat hoger beroep wordt afgedaan door een zg.
Appellate’s panel, drie onafhankelijke FR’s, in plaats van door de District Judge, die
immers niet veel ervaring heeft met faillissementen. Beroep is mogelijk bij het Court of
Appeal van het Circuit, terwijl daarna in beroep gegaan kan worden bij het
Hooggerechtshof in Washington, D.C., zij het dat het Hof zelf beslist welke zaken het
behandelt (verlofstelsel).
Relatieve competentie (28 USC s. 1408)
Doorgaans wordt de zaak aangebracht bij de FR waar de debiteur de laatste 180 dagen zijn
woonplaats heeft gehad. De regels omtrent de relatieve competentie zijn niet erg strak. Als
de advocaat net over de grens van een andere staat of District woont, kan de zaak daar
worden aangebracht, maar bijvoorbeeld ook in de plaats waar de debiteur werkzaam is.
Een nieuwe kans voor particulieren en voor ondernemers 9