Een nieuwe kans voor particulieren en voor - Curatoren.nl

Daarbij moet met name de positie van de Nederlandse Credietverzekeringsmaatschappij
worden betrokken.
De voorstellen van de commissie hebben zijns inziens alleen kans van slagen als de
banken een boedelkrediet geven. Aangezien de commissie niet zo ver wil gaan banken te
verplichten boedelkrediet ter beschikking te stellen, is daarmee ondanks het moratorium
de surséance gedoemd te mislukken als de banken niet meewerken.
Ophof maakt vervolgens nog enkele opmerkingen bij andere voorstellen van de commissie.
Om te beginnen onderschrijft hij het beginsel dat werknemers de bevoegdheid om hun
dienstbetrekking te kunnen opzeggen niet moet worden ontnomen, maar hij plaatst hierbij
de kanttekening dat vaak bekwame werknemers die kernfuncties vervullen in de
onderneming in de periode voorafgaande aan de surséance vertrekken, waardoor het
bereiken van de surséance wordt versneld. In deze situatie is het moeilijk, zo niet
onmogelijk, de onderneming binnen de bestaande rechtspersoon te saneren. Het slagen
van het moratorium hangt derhalve in belangrijke mate af van de inzet en kwaliteit van de
werknemers.
Een ander punt waarop Ophof nader ingaat betreft de verplichte samenwerking tussen
bewindvoerder en gesurséeerde. Indien deze samenwerking niet optimaal is, moet de
bewindvoerder de gesurséeerde een aanwijzing kunnen geven. Wordt die aanwijzing niet
opgevolgd, dan moet de rechter-commissaris aan de hand van een inhoudelijke afweging
van de tegenstrijdige standpunten beslissen. Ophof meent dat de rechter-commissaris op
dit terrein deskundigheid mist. Weigert de gesurséeerde vervolgens zijn medewerking aan
de beslissing van de rechter-commissaris, dan is laatstgenoemde bevoegd - ambtshalve of
op voordracht van de bewindvoerder - na een marginale toetsing de bestuurder(en) van de
gesurséeerde te schorsen of te ontslaan. Ophof is van oordeel dat het tijdrovend en
omslachtig is om een anderswillende gesurséeerde voortdurend aanwijzingen te geven in
het geval dat samenwerking kennelijk niet mogelijk is.
Bovendien wordt hierdoor aan de slagvaardigheid ernstig afbreuk gedaan.
Ophof komt uiteindelijk tot de conclusie dat de voorstellen van de Commissie Mijnssen niet
ten uitvoer moeten worden gebracht, aangezien deze voorstellen enerzijds het beoogde
doel dat bovendien te eenzijdig wordt benaderd niet zullen verwezenlijken en anderzijds
op onaanvaardbare wijze inbreuk maken op de rechten van schuldeisers.
Voorstellen van Ophof
Zoals hiervoor reeds aan de orde kwam, is Ophof van mening dat de door de Commissie
Mijnssen voorgestelde maatregelen de slaagkans van de surséance niet verhogen. Hij
acht de regeling zoals voorgesteld dan ook onaanvaardbaar. Toch moet zijns inziens
erkend worden dat de huidige surséance-regeling niet optimaal wordt toegepast, zodat
ingrijpen geboden is. In zijn preadvies, geschreven voor de Vereniging Handelsrecht, doet
hij daartoe een tweeledig voorstel.
Zijn eerste voorstel is dat bij de surséance-aanvraag, anders dan thans het geval is, door
de rechtbank inhoudelijk getoetst moet worden of het uitspreken ervan gerechtvaardigd is.
De surséance moet namelijk uitsluitend worden aangewend voor het doel waarvoor het is
gegeven, te weten een tijdelijke bevriezing van de concurrente schuldvorderingen voor
het geval de betalingsmoeilijkheden van tijdelijk aard zijn of een akkoord een reële
mogelijkheid is. In het eerste geval moet de schuldenaar hiervoor aan de rechtbank een
liquiditeitsbegroting overleggen. In het laatste geval moet een reeds op hoofdpunten
Een nieuwe kans voor particulieren en voor ondernemers 73