Commissie Cohen: deelrapport overheid - EenVandaag

Op het moment dat het SGBO opschaalt en dus extra eenheden worden opgeroepen, nemen de
problemen in de verbindingen toe. Politiemensen en eenheden die later opgeroepen worden zien
niet in het verbindingsschema. Dat moet tijdens de operatie ad hoc worden aangepast. De spoers
die als ME gaan optreden zien nog niet in het verbindingsschema, de noodhulpeenheden zien nog
op het noodhulpkanaal, het tweede peloton ME dat opgeroepen wordt moet nog worden toegevoegd
aan het schema. Het is aan de verbindingsfunctionaris om het verbindingsschema bij te
werken, maar de verbindingscel is onderbezet en kan de situatie nauwelijks bijbenen. Er worden later
extra verbindingsfunctionarissen ingezet. In de hectiek ontbreekt het bovendien aan tijd en discipline
om de eenheden die op straat gaan adequaat te briefen en te voorzien van roepnummers. Maar ook
andere eenheden die van alle kanten te hulp schieten, zoals de hondengeleiders, opereren los van
het verbindingsschema. Door de oproep ‘assistentie collega’ is alles wat maar ter beschikking was
naar Haren gestuurd. De meldkamercentralist weet niet naar welke gespreksgroep de noodhulp
moet overschakelen. De meldkamer probeert de verbindingsfunctionaris te bellen, maar deze neemt
niet op.
De problemen stapelen zich op. Mensen op straat zoek naar eigen manieren om te kunnen communiceren.
ME-groepen die geen verbindingsschema hebben gekregen en geen roepnummer hebben,
kiezen er voor om hun gebruikelijke ME-roepnummer te gebruiken. Zo ontstaan er dubbele roepnamen.
Ook worden er kanalen gebruikt waar niemand op zit, of juist iemand op zit die er niet thuis
hoort. Teveel kanalen, en teveel hulpvragen om de weg in Haren te kunnen vinden. Mensen gebruiken
hun telefoons om met elkaar te communiceren, maar het GSM netwerk raakt overbelast.
Iedereen zit op verschillende gespreksgroepen. ME-eenheden vallen in principe onder de pelotonscommandant.
Een aanwezige in de verbindingscel naast het SGBO:
De ME schakelde op een gegeven moment op het kanaal waar de pelotonscommandant op kwam. Je bent het dan
kwijt, iedereen roept dan van alles en nog wat. Die centralist, doet dan zijn stinkende best en die krabbelt wat op
papier en ik schrijf hier en daar wat bij en that’s it. Dan ben je het dan kwijt. Op een gegeven moment moet ik echt
nog die jongen rustig houden, want hij werd ook uitgescholden, daar op straat van: ‘Doe nou wat! En dit en dat en
ga: nu! (Commandant Verkeer)
Het gevolg is dat sommige commandanten geen contact hebben met hun mensen of maar met een
deel van hun mensen. De verschillende eenheden op straat zijn niet of lastig aan te sturen. Er is op
een gegeven moment geen overzicht meer wie er allemaal op straat zijn. Ook voor was onduidelijk
welk personeel er wordt ingezet, wie wie aanstuurt en of ME-groepen onderling contact hebben. Een
leidinggevende ter plaatse verzucht: Je kwam er gewoon niet door. Het was gewoon als of je in het luchtledige
sprak eigenlijk.
Steeds meer mensen op straat zoeken hun toevlucht bij de meldkamer. Bij de meldkamer is altijd
iemand bereikbaar via het noodhulpkanaal. Ondertussen gaan de normale meldingen in de noordelijke
regio’s gewoon door: burenruzies, geluidsoverlast, een ongeval op de ringweg. Er komen ook
meldingen binnen over gewonden in Haren. Maar de centralist van de meldkamer weet niet waar de
gewonden zijn, waar de ambulance is, waar de politie-eenheden zijn en waar ze naar toe moeten. Hij
kreeg ook allerlei verzoeken binnen voor toestemming om een weg af te sluiten of om traangas te
gebruiken. Beslissingen die hij niet hoort te nemen. Maar de spanningen op straat zijn hoog en de
ME-groep die om traangas vraagt kan geen contact krijgen met het SGBO. De centralist gee
toestemming. Er was, zo vertelt hij, sprake van een noodsituatie.
COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN | 151