Commissie Cohen: deelrapport overheid - EenVandaag

Mensen die een gesprek hebben gehad worden meestal na drie weken teruggebeld om te vragen hoe
het gaat. Als blijkt dat het met de mensen nog niet goed gaat worden ze doorverwezen naar een
bedrijfsarts of bedrijfsmaatschappelijk werk (professionele hulpverlening).
De gebeurtenissen worden door iedereen anders beleefd. De impact van de gebeurtenissen hangt af
van verschillende factoren, zo gee de coördinator van het bedrijfsopvangteam aan. Vaak spelen
hierbij incidenten uit het verleden een rol, die kunnen leiden tot een stapeling. Ook hangt het af van
waar bepaalde personen hebben gestaan. De enorme media-aandacht leidt er toe dat emoties
steeds weer naar boven komen. De frustraties lopen zeer uiteen. Velen hebben zich in de steek
gelaten gevoeld.
Een aantal mensen hebben het wel moeilijk gehad, die dachten echt wel van, ik kom niet thuis. (Lid nazorg team
politie)
Mensen hebben op die frontlinie gestaan, die hebben niet allemaal dezelfde emoties. In diezelfde rij kan één zien
die hee iets tegen zijn hoofd gehad en denkt, shit ik moet me terugtrekken maar dat kan niet of waar blijven ze en
dezelfde die er naast staat, die vind het geweldig. (Lid nazorg team politie)
Er zijn een aantal collega’s, zoals een medewerker van mijn bureau, die hee twee jaar geleden met oud op nieuw,
hee hij een es tegen zijn hoofd gekregen. Die jongen is een lange tijd thuis geweest. En hier nu staat hij weer,
zonder beschermende kleding. Daar zit gewoon een hoop woede. Een hoop woede en onbegrip. En dan probeer je
natuurlijk voor jezelf uit te leggen hoe het allemaal gegaan is. Daar hebben we een aantal sessies over gehad, hoe
de opbouw gegaan is en weet ik veel wat. Alleen die jongen blij er wel mee zien, dat hij daar staat zonder
beschermende kleding en dat weer van alles gegooid wordt. En een medewerker die een blikje bier tegen zijn hoofd
krijgt en die gelukkig maar twee dagen pijn aan zijn hoofd hee, maar het had ook heel anders kunnen aopen.
(Leidinggevend medewerker BPZ)
Bij alle gesprekken zijn er ME-ers van mijn groep die erg emotioneel zijn, doordat het ze nog zo aanspreekt, doordat
ze zoveel agressie hebben gezien en met name ook de frustratie dat wij een beetje in de steek zijn gelaten. Dat wij
geen communicatiemiddelen hadden met de leiding en achteraf hoort dat er mensen op het bureau staan en die
graag ingezet willen worden en aan wie verteld wordt dat ze eerst nog een bakkie koe kunnen drinken terwijl ik
daar aan het stenen happen ben. (Groepscommandant Spoers)
Bij de aanpak van de nazorg is geprobeerd lering te trekken uit de aanpak ten tijde van de gebeurtenissen
in Bao, waarbij een politieagent is omgekomen. Bij deze gebeurtenis, met een enorme
impact, werden een aantal onderdelen, zoals de meldkamer, vergeten. Toch lukt het niet gelukt
iedereen te benaderen, vanwege de massaliteit en het onduidelijke beeld van wie wel en niet in
dienst zijn geweest.
Daar is direct na het SGBO nazorg opgestart, eigenlijk s nachts ook al. Die ervaring die hebben we natuurlijk al
opgedaan bij Bao, daar is ook heel veel tijd en energie in gaan zien om die nazorg goed te organiseren. Daar zie
je het ook op een vergelijkbare manier. (Pelotonscommandant ME)
Aan mij is geen nazorg aangeboden, maar dat gebeurt wel vaker niet. De voorlichters worden wel vaker vergeten als
het om nazorg gaat. Een voorlichter werkt meestal solo, ben je er als het ware niet direct bij betrokken, ben je niet
gewond geraakt en heb je niet in de vuurlinie gestaan. Toch krijg je het hele gebeuren volledig mee. Er is geen chef
die echt stil gestaan hee bij het feit dat de rellen ook in mijn privé-omgeving hebben afgespeeld. Misschien is dat
niet goed, maar heb ik het ook niet gemist. Dus zie ik het niet als een probleem. (Persvoorlichter)
166 | COMMISSIE ‘PROJECT X’ HAREN