Zoals de ouders zingen, piepen de jongen - Stivoro

eslissingen te nemen over roken, is er geen verschil tussen rokende en niet-rokende ouders: de meeste
Amerikaanse ouders in dit onderzoek vinden dat jongeren vanaf 18 jaar daar zelf hun beslissingen over mogen
nemen.
Ook uit een andere recente Amerikaanse studie wordt het belang van regels en communicatie over
roken in gezinnen duidelijk (Jackson & Henriksen, 1997). In dit onderzoek zijn echter niet de ouders maar de
jongeren zelf ondervraagd. Uit dit onderzoek bij 1213 adolescenten komt naar voren dat het kind minder snel
gaat roken wanneer ouders een anti-rookbeleid voeren. Bovendien blijkt het wel wat uit te maken of de ouders
roken: het meest effectief is een anti-rookbeleid in gezinnen waar ouders niet roken. Maar zelfs al rookt één of
beide ouders, dan is het hebben van een anti-rookbeleid beter dan helemaal geen beleid. Als jongeren denken
dat hun ouders niet op de hoogte zullen komen van hun rookgedrag, is de kans bijna vier keer zo groot dat ze
zelf zullen gaan roken (zie ook Simons et al., 1999, die eveneens sterke effecten vindt van verwachtingen over
reacties van ouders als ze erachter komen dat hun kind rookt, op de kans dat de jongere gaat roken). Ook als
het toegestaan is thuis te roken, is de kans anderhalf keer zo groot dat ze gaan roken. Als jongeren de indruk
hebben dat hun rookgedrag geen negatieve reacties van de ouders met zich meebrengt, wordt de kans dat ze
gaan roken vijf keer zo groot als de ouders zelf roken en drie keer zo groot als de ouders niet roken. Het praten
met de ouders over roken is eveneens van invloed op het rookgedrag van adolescenten - als er weinig of niet
wordt gepraat, is de kans groter dat ze gaan roken (2 keer zo groot in het geval van rokende ouders en 1,5 keer
zo groot in het geval van niet-rokende ouders). In een ander artikel pleiten Henriksen en Jackson (1998) ervoor
dat ook rokende ouders een restrictief beleid ten aanzien roken kunnen (en moeten) hanteren. Alhoewel verder
onderzoek moet uitwijzen welke barrières rokende ouders precies ervaren, is het evident dat ze een kans voor
preventie missen, als er in het gezin geen anti-rookbeleid is. Een verklaring voor het ontbreken van een antirookbeleid
is volgens de auteurs te vinden in (a) onzekerheid over het effect van de inconsistentie tussen hun
eigen gedrag en opvoedingsdoelen - ouders hebben vaak het gevoel dat het een averechts effect heeft als ze het
roken verbieden terwijl ze zelf roken - een gedachte die Henriksen en Jackson bestrijden - en (b) onkundigheid
hoe ze als rokende ouders rookbeleid met hun kinderen moeten bespreken.
Het maakt natuurlijk wel wat uit op welke manier ouders het rookgedrag van hun kinderen bespreekbaar
maken. Uit een studie van Andrews, Hops, Ary, Tildesley en Harris (1993) die met een tussenliggende
periode van één jaar twee maal 763 adolescenten en hun ouders hebben ondervraagd, komt naar voren dat
naast het effect van eigen rookgedrag en attitudes van ouders, sterk negatieve reacties op het rookgedrag van
hun kinderen een averechts effect hebben: zij vinden aanwijzingen dat negatieve reacties ertoe bijdragen dat
jongeren meer gaan roken, terwijl waarschuwen voor de nadelige effecten van roken een positieve bijdrage
levert aan voorkomen van roken.
Uit een Nederlands onderzoek onder 5243 jongeren van 10-19 jaar blijkt dat 24% van de jongeren aangeeft
een niet-rokenafspraak met hun ouders te hebben (STIVORO, 1999). Indien aan niet-rokende jongeren
wordt gevraagd in hoeverre deze niet-rokenafspraak een reden is om niet te roken geeft 71% aan dat dit een
reden is. Er is hier een duidelijk verschil tussen jongere en oudere adolescenten: van de 10 – 12-jarigen geeft
93% aan dat dit een reden is. Voor de 17 – 19-jarigen is dit percentage 51%. Opvallend is dat het rookgedrag
van de ouders alleen een rol speelt bij aanwezigheid van een niet-rokenafspraak in de categorie van 18-jarigen:
23% van de 18-jarigen met een niet-rokende ouder heeft een niet-rokenafspraak en 10% van de 18-jarigen met
Zoals de ouders zingen, piepen de jongen
43