Tien Lessen In Leren.pdf - Transitiepraktijk

Tien lessen in leren
Een Learning History
spreekt boekdelen
Geen methode zonder dilemma’s. Het mooie van Learning Histories is
dat het de leerervaringen van mensen in hun context beschrijft. Nuances
laat zien. Leerervaringen van de een worden daardoor inzichtelijk
voor de ander. Nadeel is dat het verhoudingsgewijs veel tijd en zorgvuldigheid
kost om dit te doen. Tijd die je ook zou willen gebruiken
om deelnemers van elkaar te laten leren in workshops. Of om meer
interviews te houden, zodat meer mensen bij het leerproces betrokken
raken. Dat dilemma, tussen sneller en oppervlakkiger en minder en
diepgaander, komt voortdurend terug. Ik zie het ook in het gedrag van
de deelnemers. Als deelnemer kun je je leerervaringen verdiepen door
de Learning History rustig te lezen, te overdenken en vervolgens te bespreken
in een workshop. We merken dat een deel van de deelnemers
hiervoor te weinig of geen tijd neemt. Hierdoor wordt de bespreking
van de Learning History ook minder diepgaand, wordt er minder geleerd.
Is dat erg Of past een Learning History lezen gewoonweg niet in deze
tijd van afkortingen, soundbites, en twitteren Dat is maar zeer de
vraag. Zoals Rob Wijnberg, filosoof en hoofdredacteur van NRC Next, in
het radioprogramma Kunststof 27 aangaf dat hij weigert te geloven dat
mensen alleen nog maar behoefte hebben aan korte berichten en geen
behoefte meer hebben aan achtergrondartikelen of beschouwingen.
Juist door hierin mee te gaan, creëer je een lezerspubliek dat alleen nog
maar korte berichten kan lezen. En een korte, beknopte Learning History
verliest weer aan nuance en inzichtelijkheid van de leerervaringen
en lijkt meer de management samenvatting die het juist niet wil zijn.
Een discussie over de omvang van een Learning History is eigenlijk niet
de discussie die je wilt voeren. De discussie zou moeten gaan over de
90
91