SINGAPORE

usten in de protectie van hun goden. Zij ademen
wierookgeuren in en geraken gevoelloos, worden "flauw" in
hun lichaam, vaak laten zij zich ook doorpriemen met naalden
en speertjes. Dan begint de eerste stappen te ondernemen naar
het vuur. Zij zijn naakt, alleen gekleed in witte dhoty, de
lendendoek, barrevoets. Sommigen lopen nu hard over de
withete vuurlaag, een wolk van as opstuivend achter zich aan.
Anderen wandelen kalm, gebeden murmelend als ingetogen
monniken, door de hete as. Er waren er die hoog boven zich
uit hun kind meevoerden als ze door de vuurgreppel liepen,
anderen dansten extatisch in het rond. Een vrouw bleef in het
hete vuur stilstaan, enkele minuten, het scheen dat ze de
vuurbrand niet merkte. Allen wiesen na hun vuurloop de
voeten in een grote bak met verse melk. Allen beëindigden dit
ritueel zonder enige verwonding of spoor van verschroeiing.
Vuurlopen is niet, wat sommige westerlingen geloven, een
vorm van Oosters exhibitionisme, maar een manier van
zelfverbranding, zondenuitdelging, symbolisch voorgesteld,
uit reverentie voor de goden. In de Hindoe-mythologie wordt
de meest romantische geschiedenis van vuurwandelen verteld
van Sita, de bruid van Rama, de Hindoe-god. Met de hulp van
de goden en de apenkrijgers, had Rama Sita's ontvoerder, de
demonkoning Ravana, overwonnen. Het was een bittere strijd
en hijgend van vermoeidheid sprak Rama tot Sita: "Ik heb u
teruggewonnen, aan mijn eer is voldaan, het maakt mij
gelukkig u terug ·te hebben. Maar gij zult alleen leven, wij
kunnen niet meer samenleven. Hoe kan een Kashatriya een
vrouw terugnemen, die zo lang in een vreemd huis leefde?"
Sita was gekwetst en zei: "Gij spreekt onwaardige taal tot één
van gelijke hoge geboorte als gij!" Zij riep haar zwager
Lakshmana toe: "Breng takkenbossen aan en ontsteek een
groot vuur!" Sita sprong toen in de vlammen en liep in het .
vuur heen en weer. Geen draad van haar kleed verschroeide.
99