SINGAPORE

vertelde niets aan zijn vrouw noch aan één zijner vrienden of
medewerkers. Hij wilde er toch met iemand over praten, raad
vragen, hij zocht de mogelijkheid om de Bijbel op deze
ervaringen na te slaan. Hij bad voortdurend: "Heer, breng mij
met iemand in aanraking die deze zelfde ervaringen heeft
gehad en die ze heeft verwerkt in zijn leven, ik heb behoefte
aan gemeenschap met een prediker waarmee ik vrij kan
praten, niet als bisschop maar als gelovige tegenover een
gelovige, zonder pretenties, open en vrij." Dezelfde dag
ontmoette hij een Methodistenprediker die hem zei dat hij
gehoord had dat br. Hoekendijk in Singapore was, met hem
moest de bisschop zien kennis te maken, deze man heeft
verbinding met de Charismatische beweging. De bisschop liet
mij zoeken en vond het hotel waar ik verbleef, hij haastte zich
contact met mij te leggen. Dit was het verhaal en ik dankte
God voor deze kans, Hij moest alles leiden. Daarna nam de
bisschop mij mee naar zijn gebedsplaats, een uit twee naast
elkander liggende garages tot een kapel omgebouwde plaats
van meditatie en gebed, in een rustig deel van zijn tuin.
Niemand liet hij ooit toe deze strikt persoonlijke kapel te
betreden, zelfs zijn vrouw niet, het behoorde aan hem en zijn
God. Het was een stille, ledige ruimte zonder een enkel
meubel, met een dik tapijt op de grond en een houten kruis aan
de muur. Omringd door Bijbels, boeken en schrijfpapier was
hij gewoon op de vloer te liggen, languit, uit reverentie voor
zijn Heer. Zo communiceerde hij met Hem, hield hij stille tijd,
mediteerde hij en bad hij, hier las hij zijn Bijbel. Ik was de
eerste, zei hij, die deze plaats mocht betreden "omdat het om
zulke belangrijke zaken gaat". Achter de toegesloten deur
lagen wij naast elkander op het tapijt en daar vroeg de
bisschop zijn vragen die ik met de Bijbel poogde te
beantwoorden. Hij had vele vragen, heel het terrein van de
Gaven van de Geest was hem vreemd. Hoe is het mogelijk dat
54