SINGAPORE

functioneel als een opperkamer, een ruime torenkamer waar
24 uur per dag, zonder ophouden, altijd door, enkele
Geestvervulde gelovigen in gebed moesten zijn, pleitende
voor de genadetroon, voor de bekering van dit volk. De kerk
kwam gereed, had duizend zitplaatsen, werd met plechtige
diensten ingewijd en gezegend. Toen brak eind januari de dag
aan van de Thaipusamprocessie, die alle Hindoes in Durban
als alle jaren trouw vierden. Met duizenden liepen zij de
gewone route, maar nu stond een nieuwe kerk van de
christenen aan deze route, een kerk die juist in gebruik was
genomen. Niemand nam daar notitie van. De processiegangers
waren als altijd dragende hun kevada, met naalden doorstoken
en alle martelingen waren weer te zien in deze van luide
zangen, recitatieven, trommels, schalmeien begeleide optocht.
Ze sloegen ook nu weer als alle jaren de Carlyle Avenue in en
passeerden de nieuwe Bethesda Tabernakel.
Toen gebeurde er iets vreemds. Op het ogenblik dat zij de
gebedstoren naderden, waar gelovige bidders riepen tot God,
waar Gods hand werd vastgegrepen, begonnen ineens enkele
mannen te schreeuwen, zij stortten op de grond, zij poogden
zich snel van hun kevada te ontdoen en begonnen wild te
sticuleren, roepende om hulp. De gevoelloosheid van hun
lichamen was verdwenen, opgeheven plotseling door een
sterkere macht van buiten, zij waren ineens overdekt met
bloed dat uit de wonden stroomde, de pijnen waren
ondragelijk. Ook anderen klaagden en begonnen te
schreeuwen. Een man die door zijn wangen een sabel had
laten steken, trok die er eigenhandig uit en bloedde hevig, hij
kronkelde over de grond van smart. De één na de ander werd
overweldigd door pijn, de processie mislukte en werd een
onoverzichtelijke chaos. De begeleiders van de devoten
haastten zich de haken en naalden uit de lichamen te halen.
Het was een hartverscheurend toneel, ontdaan van alle
107